Gölgeye Saklananlar

Eline aldığı paslanmış tarağı evirdi çevirdi, fırlatırcasına masaya bıraktı. “Anne ne olursun,” dedi yalvarırcasına. “Birazını elden çıkartalım bari.” Ses tonu bıkkınlığını bastırmıştı.

Yaşlı kadın tarağı kaptığı gibi göğsüne dayadı. Küçük bir çocuk edasıyla başını hayır anlamında salladı. Kızı sinirlendi, çekmecelere yöneldi bu defa.Eski bir telefon rehberi, birkaç vesikalık fotoğraf, değerini kaybetmiş mücevherler… Çöplük olmuştu çöplük. Dilini ısırdı konuşmamak için. Fayda etmedi.

“Bunlara nasıl izin veriyorlar burada, her yer kir içinde.” Parmağını çekmecenin tabanına sürttü, çıkan tozu annesinin gözüne gözüne soktu. “Nefes alınmıyor tozdan, görevliyi çağırıyorum ben.” Kız odadan çıktı.

Anne sıkılmış bir şekilde iç çekti. “Doğurduğumda daha tatlıydı bu sanki,” dedi kendi kendine.

Huzurevine geldiğinden beri artmıştı bu. Kendi kendine konuşmalar yani. Eşi gittiğinde başlamıştı ilk. Koca evde yapayalnızdı, konuşmayı unutacaktı neredeyse. Önce, onun eski fotoğraflarıyla başladı. Mutfağa yanında götürüyor, yemek yaparken sohbet ediyordu. Yemeği birlikte yiyor, televizyon izliyorlardı. Bir gün yakalandı çocuklarına. Dalıp gitmişti, onların evde olduğu bir gün fotoğrafla konuşmaya başlamıştı. Ortancanın küçüğü dürttüğünü, kendisine bakıp gözlerini büyüttüklerini görmüştü. Gülse mi ağlasa mı bilememişti. Sonunda huzurevine getirmişlerdi. Bunamamıştı. Bunamadığını biliyordu. Fotoğrafı kenara koymuştu. Havaya konuşuyordu artık. Kocası onu duyardı nasıl olsa.

“Atalım mı?” Başını kaldırıp baktı. Kızı tekrarladı elindeki çerçöpü sallarken.

“Bunları atalım mı diyorum.”

Kadın panik içinde aldı elindeki eski bezleri. “Kız deli misin?” dedi biraz öfke biraz hayal kırıklığı içinde. “Sizin eski mama önlükleriniz bunlar, atılır mı?”

Kızı suratını buruşturdu, yardım istercesine görevliye baktı. Umduğu yardımı bulamayınca, görevliler yaşlıların ağzından emzik almamayı öğrenmişti burada, gerisin geri annesine döndü. “En azından kaldıralım anne, doldurmuşsun her yeri.”

Kadın mağlup bir şekilde iç çekti. “İyi tamam,” dedi gönülsüzce.

Yemin edebilirdi, bir anlığına kızının gözleri parlamıştı sanki. Karton kutuya en değerli eşyaları koyulurken iç çekti. Uyanıktı bu. Biliyordu annesinin attırmayacağını, hazırlıklı gelmişti kutuyla.

“Bunları kızlara vereyim mi, onlar yararlansın hiç olmazsa,” dedi elindeki birkaç bileziği göstererek. Kadın daha ölmeden başlamıştı miras paylaşımı. Umursamadı.

“Şunu da senin oğlana ver bari, kalmasın,” dedi kocasının saatini işaret ederek.

Kızı duygulandı bir an. Özlemişti babasını. Kadın, kızamadı kızına. Yardım etmeye çalışıyordu o da. Kızı çekmeceleri gözle görülür biçimde boşalttı. Kutuya yerleştirirken gözü yatağın altına takıldı. “Anne o ne?” dedi almak için uzanırken. Yaşlı kadın feryat etti. “Vallahi döverim seni,” dedi kızının elini iteleyerek.

Kız şöyle bir baktı, ne olduğunu çıkartamadı gölgelerin arasından. Aman neyse, diye geçirdi içinden. Zaten temizlemişti bayağı, uzatmaya gerek yoktu. Görevliyle kutuları kucaklayıp çıktılar dışarıya. Yarım saat kadar sonra geri geldi. Annesiyle son bir sohbet etti yola çıkmadan önce, onu huzurevine bırakmanın yükünü yüreğinde hafifletip gitti. Haftaya küçüğü gelirdi kesin. İzin almıştı tatile çıkmak için, geçerken uğrardı herhalde.

Yaşlı kadın o akşam çok az yedi. Midem bulanıyor, dedi hemşireye. Israr etmediler. Odasına çıktı. Kapıyı arkasından kapattı, eğilip yatağın altından radyosunu çıkardı. “Az daha kaptırıyordum seni de,” dedi kanalı ayarlarken.

Tanıdık bir melodide durdu. Dinlerken gözleri doldu, yüreği sıkıştı. Kapı çaldı. Yaşından beklenmeyecek bir çeviklikle, neredeyse ceylan gibi sekerek kapıya gitti. Kolu çevirirken dizleri titriyordu.

“Gelmeyeceksin sandım,” dedi kendisini eşinin kollarına bırakırken. “Olur mu öyle şey?” dedi eşi.

“Ölüm bizi ayırana dek demedik mi söz verirken?”

Akşamın geri kalanında, tıpkı diğer akşamlar olduğu gibi, dur durak bilmeden dans ettiler.