Ab initio

Bir açıdan bakınca fıkra gibiydi, bir Türk, bir Fransız ve bir Koreli. Koreli zaten uyuyordu boğazını kestiğimde ama Fransız uğraştırdı beni. Telsize gitmesini engellemek için defalarca bıçaklamak zorunda kaldım. On yıl önce Chicago’da yüzleri de üstlerindeki beyaz önlükler kadar soluk görünen üç bilim insanı kıyamet saatini gece yarısına getirdiklerinde tüm dünyanın korkuyla beklediği o kaçınılmaz eşiği aşmıştık artık. 2025’te dünya devletleri bir araya geldiler ve bitmeyen savaşların ekonomiye ve insanlara verdiği zararları sona erdirmek üzere bir anlaşma yaptılar. Buna göre dünyadaki nükleer silahların tümünün kontrolü Ay’da inşa edilecek bir merkezde olacaktı. Böylece hiç bir lider kontrolü kaybedip nükleer silah ateşleyemeyecekti ama dünya dışı bir tehlike olasılığına karşı silahlar saklanacaktı. BM üyelerinin oy birliğiyle, onlarca aday arasından seçilmiş 3 bilim insanıydık. Güneş pilleriyle sonsuz bir enerji kaynağımız vardı ve kendi besinimizi üretebiliyorduk. Nükleer silahlar, üç kişi aynı anda sisteme girmediği sürece aktive olmayacak şekilde tasarlanmıştı.

Göreve başladığımız son iki yıldır devamlı dünyadaki haberleri takip ediyorduk. Hiçbir şey değişmiyordu. Cinayetler, tecavüzler ve bitmeyen kötülük. 1995’te ailemin çoğu Bosna’da katledilirken ya da 2003’te nişanlım şehrin ortasında bıçaklanırken seyreden insanlığın gelişimi bundan yüz yıl önce geldiği noktada tıkanmıştı. Yeni bir holokost, 66 milyon yıl önceki gibi yeni bir başlangıç gerekliydi.

Diğerlerinden kestiğim parmakları dijital okuyuculara bağladım ve ben de başparmağımı kendi okuyucuma yerleştirdim, birkaç adım sonrası “ateşle” komutu ekranda belirdi. Bunu yaptıktan sonra uyku kapsülüme gireceğim ve 1000 yıl sonra tekrar uyanıp dünyaya bakacağım eğer gerekirse bir bin yıl daha uyuyacağım. Ta ki nükleer kış sona erip yaşam yeniden başlayana dek. Sonra zamanı geldiğinde dünyaya dönüp onlara bilgi ve teknoloji götüreceğim, bu kez doğru yapmaları için insanlığa kılavuzluk edeceğim.

Ateşle!