1. Tarif

Hazırlıklar tamam,
Etlerin üzerine garnitürler,
Domatesler ince kesilmiş,
Bir tutam roka
Ve limon sıkıyorum.

Zaman daralıyor,
Yağmur usul usul yağıyor.
Dakikalar hızlı akıyor,
Aksilikler çoğalıyor bu gece.

Son prova bitiyor, Kendimden emin bir şekilde rahatlıyorum
Bir yudum şarap eşliğinde bir lokma…
Lezzet harika, sadece bir dokunuşla her şey bu kadar mı değişir.
Ama yeterli mi, emin değilim. Dünyada herkesin kendine özgü damak zevki var.

Genel kabule göre en uygun hangisiyse, onu bulmak asıl mesele

Mutfağı temizliyorum;
Açıkta kalan her gıda
Böcekleri çeker,
Bunu istemem.

Ertesi gün daha rahatım
Ama yelkovan hızlanmış sanki.
Keşke diyorum,
Domatesler avcuma düşse,
Roka uçsa bir sinek misali,
Limon gökten yağsa
Az pişmiş bifteğin üzerine.

Fikir güzel ama sadece bu yeterli mi.
Ama gerçeklik mucizeden öte.
Hiç yemek kendi kendine hazırlanır mı?
Hız, fikir kadar önemli.

Kaybediyorum…
Oysa çok güzel hazırlamıştım.
Demek ki benden iyileri var.
Her yenilgi bir ders,
Kendimi geliştirmeliyim.

“Lezzet önemli,” diyor aşçıbaşı.
“Hangi yemeğin olduğu değil,
Damak tadıma en iyi uyan kazanır.”

Birinci öğrenci kürsüye çıkıyor.
Malzemeleri anlatıyor,
Nasıl pişirdiğini.

“Telekinezi,” diyor.
Herkes şaşkın. Yani hiç dokunmadan yemek yapma. Bir sihir gibi ama her sihrin bir açıklaması vardır değil mi?
“Ben sadece fikri verdim,
Ve yemek kendi kendini var etti.
Tıpkı senin
Domatesleri dokunmadan yemeğin içine koyman gibi.”

“Açıkla!” diyor aşçıbaşı. Nasıl olur da bir yemeği oluşturan malzemelere dokunmadan bir yemek hazırlayabilirsin?
Öğrenci gülümsüyor:

“Bir tutam bal,
Bir dilim çiğ et koydum.
Bekledim…
Malzemeler kendiliğinden geldi:
Bala konan sinek,
Ete üşüşen kırkayaklar,
Hamamböcekleri.
Ve Uzakdoğu’dan getirdiğim baharatla
Mükemmel yemek ortaya çıktı.
Az pişmesine dikkat ettim.”

O an aşçıbaşı lavaboya koştu
Muhtemelen kusuyordu.
Diğerleri donup kaldı.
Birinci öğrenci ise
Ödülünü göğe kaldırdı,
Zaferle gülümseyerek.