Agamendo’nun Esiri

Agamendo, Asilyon’u yavaş yavaş kendine doğru çekiyordu. Devasa bir kayanın içerisinde sıkışıp kalmış ve mavi yıldızlardan daha parlak bir ışıkla parlıyordu. Asilyon’un gözleri onun büyüsüne esir olmuşlardı. Etrafta soğuk rüzgârlar esiyor. Agamendo’yu sıkıştığı kayadan kurtarmaya çalışıyorlardı. Asilyon Agamendo’ya iyice yaklaştı ve avuç içiyle ona dokundu. Kaya bir anda bulunduğu yerde parçalanıverdi. İçeride ışıl ışıl parlayan bir kadın vardı. Kadının arkası dönüktü.

“Sen Agamendo musun?”

Kadın Gözleri kararmış yanakları da yaşla dolu bir halde arkasını döndü.

“Ben Agamendo ve sen de benim esirimsin. Şimdi emrediyorum. Söyle bana adın nedir?”

“Adım Asilyon, Orion krallığının tek varisiyim.”

“Peki, neden beni arıyordun?”

“Babam Saron masum insanları yıllardır kılıçtan geçiriyor. Onu durdurmak istiyorum. Bu yüzden sana ihtiyacım var.”

“Bu benim için yeterli bir bahane. Kral olabilmen için sana yardım edeceğim.”

Bir anda kendini mızrağa dönüştürdü. Büyünün etkisinden kurtulan Asilyon her şeyden habersiz Mızrağı eliyle kavradı. Gözlerinde ve mızrağın kendisinde yanmakta olan ışık söndü. Asilyon Karanlıklar içerisinde devasa bir vadiden çıktı. Elindeki mızrağı gören askerler önünde eğiliyorlardı. Hatta eli kılıç tutmuş olanlar dahi. Hepsi bir bir boyun eğiyorlardı. Asilyon onlara doğru yaklaştı.

“Artık Agamendo benim elimde kralınız benim.”

Önce ses çıkmadı. İnsanlar cevap vermediler. Sonra onlara tekrardan

“Duymadınız mı? Artık kralınız benim.”

Duyanlar ayağa kalkıp kralımız çok yaşa diye bağırmaya başladılar. Lakin duymayanlar Agamendo tarafından sonsuz bir karanlıkla yüzleşmek zorunda kaldılar. Asilyon mızrağını yere vurur vurmaz ona karşı gelen herkes bir bir toprağa dönüştüler. Rüzgâr onların geride kalan parçalarını savuruyordu. Çevrede onlardan eser yoktu artık.

“Benim kral olmamı sindiremeyen hainler bir bir tarih sahnesinden silindiler. Bu anı sakın unutmayın. Bana karşı gelenler böyle bir ecelle ölecekler.”

Agamendo’yla birlikte askerlerin arasından geçti Asilyon. Saraya vardılar. Kral tahtında oturmuş Asilyon’u bekliyordu. Sanki olacakları öngörebilmişti. Asilyon bir mızrak darbesiyle açtı o demirden yapılmış sarayın kapısını. Askerler arkasındaydı. Babasının yanına gitti.

“Agamendo’yu buldun demek. Böyle öleceğimi tahmin etmiyordum. Bir zamanlar Agamendo benim elimdeydi. Dünyayı ben yönetiyordum. Fakat sonra o beni terk etti şimdi de sana mı geçti. Gerçekten kaderimiz seninle aynı olmalı oğlum. Sen benim oğlumsun bana çekmişsin.”

Asilyon kralın yüzüne baktı.

“Sen caniydin. Ben senin gibi değilim. Sen bir sürü masum insanın canına kıydın basit bir toprak uğruna.”

“Ben de bir zamanlar senin gibiydim oğlum. Hırslıydım. İnsanları düşünürdüm. Fakat nedendir bilmiyorum. Agamendo’yu bulduktan sonra dünyaya hükmetmek istedim sanki karanlık bir perde beni ele geçirmişti. Beni Agamendo yönetir olmuştu. Ve oğlum sana söylüyorum. Eğer Agamendo elinde kalmaya devam ederse dünyanın sonu gelecek, sen de benim gibi olacaksın. Aç kulaklarını ve dinle: Agamendo’nun yok edilmesi lazım. Kralın askerleri, Asilyon’a kulak vermeyin onu yöneten Agamendo’dur.” dedi.

Asilyon, Agamendo’ya baktı. Askerler ne yapacaklarını bilmiyorlardı.

“Yalan söylüyorsun. Agamendo’ya sahip olmak istiyorsun sen tekrar dünyanın egemenliğini ele geçirmek istiyorsun.” dedi ve mızrağı yere vurarak kralı öldürdü.

“Devir Asilyon’un devridir,” diyerek tahta oturdu. Orion artık eskisi gibi olmayacaktı.