Hıdırellez Ateşini Üfleyerek Söndürmek

Baharın gözlerini kısarak dağların arkasından göründüğü vaktin huzuruyla başlıyordu gün. Bir şarkıdan,  uzakta olan ama hepimizin olan köyden mutluluk dökülüyordu. O gün güneş ışınlarına takılan uçurtmalarla baharın rayihasında büyüyen gülüşler vuku buluyordu. Yüreğinde bir mevsim büyüten analar, çocuklarına Hıdırellez’in hikâyesini anlatıyordu. Hızır ismini ilke kez duyan çocuklar, doğanın bereketli topraklarına basarak koşuyorlardı bilinmeze. Bilinmezin sessizliğine. Köyde bir hareketlilik vardı. Kalaycı Behçet, ovanın kalbine kurdu ateşi. Büyük kazanlarda yemekler tahta küreklerin uçlarında lezzete uzanıyordu. Bisikletçi Remzi, sıraya sokmuş çocukların bisikletlerini tamir ediyor, hepsinin lastik jantlarına fosforlu bilyeler, yıldızlar takıyordu. Yemyeşil ovada yıldızlı, rengârenk tekerler dönüyordu. Uçurtmalar babaların görevi olup, gökyüzüne yüzleri değen onlarca insan bu mutluluğa ortak oluyordu. Gözleme kokularının kaynağına gittikçe Ayten Ana’nın ara sokaklara çıkan yol ayrımlarına benzeyen ellerinden lezzete ortak olunuyordu. Mevsim de gün de en güzel elbisesini giymiş, serçe kuşlarından bir koroyu salmıştı köyün kalbine. Yapraklar ıslık çalarken, şişman bulutlar ritim tutarak yol alıyor, boynuyla omzunun arasına keman sıkıştırmış ayçiçeklerine, bir göçmen ağıtı tutturan insanlar eşlik ediyordu. Hıdırellez, insanın doğanın tüm imgelerine karıştığı bir gerçekliğin hali oluyordu. Ovanın kalbinde kaynayan kazandan tahta tabaklara dökülen yemeklerle devam eden günün en heyecanlı anları köyün geleneksel oyunlarının oynandığı alanda gerçekleşiyordu. Çuvalın içerisine girip yarış yapanlar, yoğurdun içerisinde altın arayanlar, uçurtmanın en yükseğe çıkması yarışı, minik ellerin boyama etkinlikleri, ağaçların dallarından alınan destekle kurulan renkli salıncaklar, halat çekme oyununu kazanan ve yıkılan tarafa elini uzatan yürekli insanlar ve zamanı değerli kılan doğanın hayal üstü gerçek altı anı. Gün batıyor. Akşamın kızıllığında ovanın kalbine bu sefer eski lastikler getiriliyor. Hıdırellez ateşi sembolik olarak yanmaya başlıyor. Ateşin üzerinden atlayan insanlar bütün kötülüklerin bu sayede altta kalacağına ve bir adımda yeniden başlangıçların tazeliğinde huzur bulacaklarına inanıyorlardı.

7 yaşında Ahmet annesine Hıdırellez ne anne? Diye sordu. Annesi uzaklara baktı cevabını sınır ötesi bir geçmişte arar gibi. Sonra ortada yanan ateşe gözleri dikkat kesildi. Sonra elini yavrusu Ahmet’in başına koyarak, Hıdırellez baharın doğum günüdür oğlum. Dedi. O yüzden mi ateş yaktılar anne dedi. Evet, oğlum mumlara nasıl üflüyorsak bak o insanlar da üzerinden atlayarak ateşe rüzgâr yapıyorlar. Birazdan söner dedi. Ahmet anlamlandıramadı. Bu ateş çok büyüdü üflemeyle sönmez ki dedi kendi kendine. Annesi kısa bir süreliğine arkadaşlarının yanına gitti. O sırada köy alanındaki bütün çocukların yanına gidip, kulaklarına “Bugün baharın doğum günüymüş. Ateşi tek başıma üfleyerek söndüremem, hep birlikte üflersek söndürebiliriz, bana yardım edin” dedi. Ahmet yaşlarındaki köyün tüm çocukları ateşin etrafına dolaşıp nefeslerini tüm güçleriyle ateşe doğru tutup hıdırellezin doğum gününü kutlayıp ateşi söndürmeye çalışıyorlardı. Bir ara hepsi durdu. İçlerinden biri Ahmet’e seslendi. “Olmuyor Ahmet bırakalım” dedi. Ahmet “hayır dedi. Bir şey unuttuk. Gözlerimizi kapatıp elimizi kalbimize götürelim. Annem hasta olunca böyle yaparım iyileşir.” deyince. Ateşin etrafındaki bütün çocuklar gözlerini kapattılar, ellerini minik gövdelerine götürüp heyecanlı atan kalplerine götürdüler. Ahmet bağırdı sakın açmayın. Anneler, babalar çocukları görünce ne olduğuna anlam veremiyorlardı. O sırada sağanak bir yağmur başladı. On saniye içerisinde şiddetini giderek arttıran yağış ateşi hızlıca söndürmüştü. Aileler çocuklarının yanına gelip onları kucaklarına aldıklarında hepsi sevinçten bağırıyordu. Gördünüz mü ateşi söndürdük. Ahmet işe yaradı. Ahmet doğum günü ateşini söndürdük. Ahmet mutluluktan annesine sarılırken annesi,“Ahmet oğlum ne oldu herkes niye sana sesleniyor” deyince. Ahmet umut dolu bakışlarıyla ve saçlarından süzülen yağmur suyuyla birlikte annesine şöyle dedi:

“Anneciğim hıdırellez’in doğum gününü kutladık. Mumlara üfler gibi üfledik. Bunu da gözlerimiz kapalı ve ellerimiz kalbimizdeyken yaptık. Tıpkı sen hastayken seni iyileştirdiğim gibi” dedi.

Annesi de “ah güzel yürekli oğlum o zaman hadi aynı anda bağıralım duysun bizi bahar:  Doğum günün kutlu olsun Hıdırellez…” diyerek köyün derinliklerinde gözden kayboldular…