Sultan Ana

“Sultan Anaaaaa! Yetiş!”

Bu söz yıllardır peşi sıra insanların seslendiği, dağıttığımın şifadan daha büyük olduğuna inanan köylülerin bana sesleniş biçimiydi.

Yılların birikimini, çocukluk çağında edinmişim derdi rahmetli anam. Rıhtım Köyü’nün beriki Tuluat civarından ayıran, gözü alabildiğince deniz, uçsuz bucaksız dağ eteklerinde Midilli’yi izlemeye giderdim. Evvel zaman, buraya varmam yasaklansa da heyhat gençlik çağımın baş gösterdiği, hevesin biriktiği o dönemde kendimi okumaya vermek istedim. Gönderildiğim ilkokul sıralarından sonra bu pek mümkün olamadı. Sağır sultan derlerdi bana burada. Sol kulağımda işitmem güç olur. Evvela derslerde zorlandığımdan, sonra da insanların alaylı bakışlarından algıladım. Bana göre efsane sayılabilecek Sağır Sultan’a benzetilmek hoşuma gitse de, bu kusurumun beni insanlardan ayıracak ince bir çizgi olduğunu çok geçmeden algıladım. Yılmadan tutturdum okuyacağım diye. Akabinde babamdan yediğim bir temiz dayak ayılttı beni. Vermediler okula bir daha.

O dönem yine ayağım beni yine dağ eteklerine verdi. İki köyü birbirine bağlayan şeyleri siz bilmezsiniz. İnsana heves, ruha bir nefes derler bizim buralarda. Bir gün gazete kupüründe gördüğüm bir yazı hayat yolumu çizdi. Senna yetişir, çalı çırpı arasına karışır da dikkat çekmez. Başkalarının gözünde alelade bir kusurlu insan olarak nasıl siliksem, Sena da bu köyde işte böyle bilinmez alelade bir bitkidir. Kendime benzettim, aldım götürdüm. Anamdan gizli, bağ tarafında gizlice bulduğum döküntü kulübede kendime adadığım bir yer yaptım. Senaları getirip, şırlağan ile ezer, narteks içerisinde iki gün bekletirdim. Sonrası arada düştüğümde yaralarıma sürer, geçtiğini gördükçe sevinç duyardım. Bunu bir iki kere sonra arkadaşlarıma, komşularımıza verirdim. Yıllar yılı sağır Sultan bir iş yaptı diye sevinir dururlardı. Merhemin namı bırakın Rıhtım’ı komşu köye, Tuluat’a kadar yayıldı. Evvela bana sitem edenler, sonrasında beni şifacı ilan etti. Birkaç ilaç daha yapmayı öğrendiğimde ise, yıllar geçmiş, bana anamdan kalan eski evi bırakmış, burada bu virane kulübede yaşamaya devam etmiştim. Bir dönem sonra, Ermenilerin yerleşimi olan Tuluat’da adım Cadı Sultan’a çıktı. Büyücü dediler, şifacı dediler ve lâkin bir türlü karar veremediler. Ama benim komşumdan daha çok sahip çıktılar. Özellikle yaz aylarında Midilli’den kaçak gelmeye çalışan mültecilere şifa oldum. Korkudan yanımda titreyen elleri ile avuçlarımı öptüler, kalplerine soktular. Ömrüm boyu, bu yaftayı göğüsleyecek gücü yavaş yavaş yitirirken benden sana bir anı kalsın istedim. Sağır Sultan nidaları ile başlayan şu ahir ömrümde bu satırları “Şifacı Sultan Ana” olarak yazıyorum. Bu yazıyı okuyorsan ben burada olmayacağım. Ama bu ev, bu ruh senindir evlat. Kendine iyi gelen her şeyin, başkalarının eline, yüreğinden geçtiğini unutma. İçindeki ateşi, ruhundaki yalnızlığı anca başkalarının yaralarında söndürürsün. Ömrün, dağıttığım şifalar kadar yüce olsun…

Gözümden akan iki damla yaşa rağmen mektubu zarfa koyarken üzerindeki not dikkatimi çekti: “Canım torunum Garen’e” Biraz temiz hava almak için dışarı çıktığımda kafamı kaldırıp eski kulübenin üzerinde yazan yazıya baktım: “NARTEKS” Ömrüm yettiğince yaşatacağım, içimin yosun tutmuş kıyılarını burada bırakacağım yere baktım. İçimdeki sese kulak verdim:

-Ömrüm artık senin NARTEKS…