Bir Nektar Musikisi

“Merhaba Doktor. Evraklar?..”

Dingildek masanın korumasının ardında, gözlerime odaklanamayan kaypak bakışlarla savrulan o meymenetsiz soru… Ruhumda yükselen nefreti hissedebiliyorum.

“Ah, merhaba! İşte, buyrun. Dışarısı biraz yağmurlu olunca, ıslanmasın diye…”

“Evet, evet… Biraz acele et yeter.”

Bir anlık nefretimin, bir anlık cinnete dönüşümünü seyrettim yüreğimde. Dışarıya “Pardon. İyi çalışmalar.” diye çıkışını, acınası şekilde güçsüzce uzanan elimin bir dolu bürokratik zırvayı masaya bırakışını seyrettim. Utanan, kırılan, öfkelenen… Aşağılanan bacaklarımın beni tesise doğru tutuk tutuk taşıyışını seyrettim.
Tüm bu yol boyunca, yarı boş ama aynı zamanda, tanrıların gözlemlemesi yüzünden fazlasıyla dolu olan dev avludan geçerken sırtımda dolanan bakışların yakıcılığını hissettim. Derimde küçük çizikler bırakarak kendi adlarını yazmaya ve bana sahip olduklarını herkese duyurmaya çalışan ifadelerine karşı vakarımla, dik durarak direndim. Eh, en azından denedim. Gururum bu hafif baskı karşısında paramparça olurken, neyse ki, ellerim kapı tokmağına ulaşmış ve beni insanların (ve, oralarda bir yerlerde olduklarını hissettiğim tanrıların) sası yargılarından kurtarmıştı.

Kurtarmıştı ama parmaklarımın kavradığı tokmak boyunca uzanan, oradan kapıya ve onu çevreleyen binaya akan bilincimin geribildirimi, rahatlamama pek mahal bırakmadı. Bunun birincil sebebi; tokmağın, giriş olanağını temsil ettiği binanın bir tür tarih imha tesisi olmasıydı. Geçmişi inceleyip onun günümüze uzandığı noktaları tespit eden bir arkeolog olarak “cahil cağları yok etme”görevinden hoşnut olmam pek beklenemezdi açıkçası.

Koca, cansız, ahşap yığını binanın içime huzursuzluk salabilmesinin ikincil sebebi ise canlı insanlarla uğraşacak olduğumun farkındalığıydı. Bir sürü, oradan oraya koşturup kendisi dışındaki her şeyi yok sayan, bu yüzden her yere toslayan, pis kokulu et yığını… Bu sınırlı bedenlerin sınırsız hakareti taşıyabilecek kadar nitelikli olması ne kadar da yaratıcı…
Vücudumu saran sinirlerimdeki dev gerginlikle birlikte, içeriye ilk adımımı ve temkinli bakışımı bıraktım. Bakışlarım bomboş bir koridora düştü ki bu rahatlatıcıydı, ayaklarım kocaman bir foşurtuyu ezdi ki bu bir hayli tiksindiriciydi. Beni dışarıdaki yağmurdan korumak yerine daha da ıslak kalmamı sağlayan paltom ve botlarım… İşlerini iyi yapmışlar gibi, binanın kuru atmosferine girene kadar fark ettirmemelerinden belli(!)

Ödeneklerde gidilen kısıtlamayla birlikte depolara kaldırılan gaz yağının yerine çöreklenen mum teknolojisi, tesiste çalışanların da ortadan kalkıp odalarında vakit geçirmelerine sebebiyet verdi. Bu demek oluyor ki hiç bir iş arkadaşıma selam vermeden odama kadar gidebilecek vee…

“Selam Yusgi. Hayrola, geç kalmışsın bugün?”

AGGHH!!! Kırk bin tanrının hediyesi gibi nereden çıktı bu şimdi! Meymenetsiz!.. Odamın güvenliğine bir adım kalmıştı sadece.

“Merhaba. Şey… Sadece, yağmura yakalandım da… Yollar da çamur olunca…”

“Hadi, hadi; bırak şimdi numarayı. Yağışlı havayı görünce götünü kaldıramamışsındır şimdi sen yataktan, di’ mi. Ehe ehe!”

Gülüşüne Gorgon saçı tıktığım! Her şeye sırıtmak için harcadığı yargı yetisini işine yönlendirse, evde gerçekten ne yaptığımı anlardı! “Evet, evet. Haklısın, aynen öyle oldu. Şimdi izninle, zaten geç kaldım…”

“Ne o, oda komşuna kaliteli bir selamlaşmayı çok mu görüyorsun? Haydi, uzat elini. Medeni insanlar gibi tokalaşalım.”

Biliyor; ondan tiksineceğimi, iğrenç, yağlı eline dokunmak istediğimi biliyor ve bana işkence ediyor!

“Şeyy…” Tokalaşmak dışında bir seçenek yok. Bu lanet insanın benim bilge elimi bütünüyle sarmalamasını engelleyecek hiç bir şey yok! Ruhuma yeni bir travma işlemesi için uzanıyorum elimi çaresizce.

* * *

Ve, nihayet çalışma odama girip kapıyı kapatabildim. Benim girişimle birlikte, ardımda kapanmakta olan kapının aralığından kaçan havayı, derin ve bulantılı nefeslerimle hemencicik tazeleyiverdim.

O neydi öyle?! Dehşetin yankısını hala hissedebiliyorum küçücük yüreğimde. Tiksinç varlığıyla tenime uzanması, benimi zapt etmeye çalışması… Agghh! Düşünmek istemiyorum! Elimdeki ziftli hissi ıslak paltoma silip, kitaplarla kamufle olmuş masama katılıyorum.

Kenarları, çeşitli ürkünç desenleri kapaklarında taşıyan kitaplarla kaplı; ortasında birkaç rastgele açılmış el yazmasıyla sıradan bir masa. Sıradan bir arkeoloji laboratuvarının en ucunda duruyor ve tamamen sıradan olan gaz yağlı abajur arkadaşıyla aydınlanıveriyor. Öğlen saatleri olmasına rağmen, otoritenin tesis ettiği standart ve minicik pencereden tehditkarca süzülen loş ışığın kasvetli etkisi diniyor. Parmaklarım paltomun altındaki gizli cebe kaydığındaysa, tüm bu sıradanlıklar, maskelerini indiriveriyor.

Cebimden çıkarttığım kağıttaki anlamsız çizgiler, odaya yayılmış gizli araştırmamla birleşince, yıllardır peşinde koştuğum mesajı açık ediyor. Bugün nihayet erişebildiğim, yakalanmama az kalması yüzünden, yine bugün her şeyi nihayetine eriştirmenin eşiğine getirdiğim kodeks… Antik şifreleri çözüp o bakir kalmış anıtmezara girmemi sağlayacak.

* * *

Birkaç saatlik heyecan körükleyen çalışmayla, devletten saklanabilmiş son kadim yapıya çıkan gizli geçidin yerini bulabildim sonunda. İçimde dalgalanıp uzayan, tüm varlığıma yayılmaya çalışan neşeyi bastırmak zorundayım ama. Bu kadar tehlikeli ve önemli bir araştırmanın peşindeyken sarhoş gibi sağa sola uzanmamaya, yanlış yollara sapmamaya dikkat etmeliyim; çünkü, profesyonellik bunu gerektirir, bense bu tesisteki en profesyonel şeyim.

Yine de, hayatımı çürüttüğüm odadan ayrılmadan önce, son kere şöyle bir bakınmaktan alıkoyamıyorum kendimi:

Devletin, tarih imha tesisindeki tüm çalışanlara verdiği kitaplığımı görüyorum. İçerisinde saklanan, geçmişe ait her fısıltıyı dinlemem için görevlendirildiğim ölüler sergisi… Antiklerin “sapkın” hayatlarını bulup imha edilmek üzere yetkililere bildirmem istenmişti. İşte bu, arkeoloji…

Eskilerin son nefesleriyle salınan bilgileri bulup devlete ispiyonlamam kesinlikle beklenmemeli. Kim geçmişteki bu güzellikleri gördükten sonra, onları şimdiye, gönlüne çektikten sonra paramparça edebilir ki?.. Kendi yüreğini, onu oluşturmak için varlığına katılan ilkeli çiğneyene insan denir mi?

Devletin verdiği masayı da son kez görüşüme katıyorum. Onun beni kattığı çalışma hayatındaki köleliğimi görüş alanımın hemen sınırında hissedebiliyorum. Ardında da, bu tarz bir hayatı yaratan toplumun sıralandığını tüm nefretimle seçebiliyorum. Kendi başına bir şey yapmaktan aciz angut sürüsü!
Çok oyalandım. Galiba, biraz da olsa heyecanıma kapılıp hemen işe koyulmalıyım. Kapının yanında beni bekleyen ekipmanlarımı da yanıma alıp odamdan ve tesisten ivedilikle ayrılıyorum.

* * *

Yağmur… Kırk Bin Diyar Tanrıları’nın bana sunabileceği yegane hediyesi, gökyüzünden yüzüme boşalıyor. Kesinlikle güzel düşlerim kadar yumuşak değil; planlarımı desteklediğini katiyen açık etmiyor hiç birisi. İçlerinde ince bir ferahlık gizli sadece. Hafifçe titreyen bedenimde süzülürken, varlığıma saygı duyduklarını belirtircesine yüreğimi okşayan cinsten… Gökten gelen onca yol boyunca doğrultularını değiştirmeyen bu ufaklıklar, bana gelince vücut hatlarım boyunca akıyorlar; yaşadığımı, canlılığımı hissettiriyorlar. Ömrümde ilk kez olsa da… Gök Kubbe’de yaşayan tanrılara teşekkür etmeli bu noktada.

Gecenin derinlerindeki gizli geçide yaklaşırken ellerim bir kez daha cebimdeki alet çantama gidiyor. Ahh… Ne tatlı! Ne tatlı keskinin çağları yırtacak sivriliğini hissetmek; zamanı çoktan geçmiş bu vakti ortada bırakıp yenisini gebe bırakacağımı bilmek…

Parmaklarım heves ve beklentiyle mi yoksa soğuktan mı bu kadar çok titremeye başladı bilmiyorum, fakat ayaklarımdaki telaşın korkudan geldiğini biliyorum. Yakalandıktan sonra başıma geleceklere dair o çok gerçekçi korku… Bütün gücünü binyıllar öncesine duyduğu nefretten alan toplumun, yaşayan bir antikayı gördüğünde gireceği histeriye duyulan korku bu.

Her ne olursa olsun, ben ruhumun ait olduğu dehlizlere doğru ilerliyorum: Orta Çağ, sana adını vermeye geliyorum!

* * *

Çınn, Çınn, Çınn, ÇTRANK!

İşte! Açıldı! Gizli dehliz boyunca yankılanan bu son sesle Antik Çağ tanrılarından birisinin mezar kapısı zirifi karanlığın içine yıkıldı; ve nihayet, onunla birlikte, uzak binyılların değil şimdinin yıkımı da başladı. Örümcek ağlarının ve bilumum iğrençliğin arasından ‘geleceğin bilinmezliği’ni bu ana çeken adımı attığımdaysa, neredeyse tüm hayatımı kaplayan ‘içeriye giriş süreci’m tamamlandı.
Bin yıldır zamanın donduğu bu anıtmezara, meşale ışığının meraklı bakışlarla dolanması ve gölgelerin oyuncu çocuklar gibi kaçışmasıyla hayat geliyor adeta. En korkunç gecede yakılan şenlik ateşi gibi; ölümün yüzeyinde gezinen sıcak yaşam zerreleri… Hafif bombeli sütunlarla desteklenmiş geniş bir kabir odasının yan duvarlarını anca görebiliyorum bu aşıklandırma altında. O kadar geniş ki insan algısının sınırlarının ötesindeki bir şeylerin huzuruna çıktığımı, ona bütünselliğinde değil, ancak kısım kısım bakacağımı hatırlatıyor bana. Haddimi bilmezsem, her şeyiyle görmek istersem de koca bir sessizliğin eşliğinde tüm karanlığını üzerime yıkacağını fısıldıyor sinsi rüzgarlarla.

Cılız ışığım gizli kalması gereken uzakları aydınlatmaktan acizken birkaç sütun ötedeki sessizliğe haber ulaştırmaktan çekiniyorum. Oradaki hiçliğin varlığımın haberini almasından korkuyor, karanlığın sessizliğiyle yarışmaya çalışan adımlarla yan duvara ilerliyorum. Botlarım herhangi bir çıtırtı dahi çıkarmasa da yaklaştığım duvardaki hiyeroglifler seçilmeye başladıkça kalp atışlarım ruhumu topa tutuyor. Buradan kaçmam, sonsuza kadar koşmam için çığlıklar atıp göğsümü tırmalıyor.

Ama, duvardaki ilk kelimeyi okuduğum anda bunun için çok geç olduğunu dehşetle kavrıyorum:

“Ölüm, bizim soluğumuzdur. Dünyaları dolaşan ölüm, ruhumuza yaşam bulur.”

Coşku ve hayretten dilim çözülüverdi; hayatı boyunca kutsal hiç bir şeyle karşılaşmamış zihnim, bu ulviliğin huzurunda çökünce, gördüklerini aktarmaya girişmişti.

“Burada Alkeste’nin kurban ve reenkarnasyon döngüsü yazıyor.” Hayretimden kaçan sesimin yankısı söyledi bana:

“Yazıyor.” Zifirin habis ağzıyla çarpıtılmış o tırtıklı tonda.

“Hayır, bu bir ‘yazı’ değil. O’nun, bedeni işgal ederek aramıza geleceğinin vaadi. Bir ‘entelekheia’. Büyüsünü bir tohum gibi manasında saklayan yaşam çeşidi. Benim kadar canlı.”

“Canlı” diye onayladı ürkünç yankı.

“Tanrıça Alkeste, kadimlerle bir anlaşma yapmıştı. Her yüz yılda bir, bir kızın vücudunu ele geçirecekti. O bedende, Marduk Kuralları gereği, hükmünü tek geceliğine sürdürebilecekti elbette. Zaman dolduğunda kızı yakalamaları ve karnını yararak tanrıçayı serbest bırakmaları gerekiyordu. Tüm bu korkunç sürecin manasını kurumuş desenlerinde taşıyan bu hiyeroglifler, aslında, ‘canlı’dan da fazlası… Bunların daha fazlası…”

“Daha fazlası”

“İşte! Metnin kalanı az ötede, karanlığın sınırında saklı. Elbette yazıt bu kadar kısa olmamalıydı.”

Meşale alevimin şerarelerine eşlik eden diz titremelerimle, mezarın birkaç adım daha içerisine ilerliyorum. Tüm duvardaki, cansız nesneleri bile korkutarak canlandırırcasına habis motifler arasından aradığım pasajı buldum.

“Olmamalı…”

“Evet. Böylesi bir gücü reddeden bir toplum olmamalı.”

“Olmamalı!”

Son yankının vaadi o kadar güçlü ki… Parmaklarımın satır aralarında gezindiği hiyeroglif o kadar cezbedici ve ulu ki… Dilim bağlanıveriyor dudaklarımın kısır döngüyü okşadığı bu noktada.

İhtiyacım olan, tüm insanlığın ihtiyacı olan kurtarıcıda takılı kalıyor gözlerim. Motif hafifçe aşınarak okunmaz hale gelmişse de parmaklarımın altında hissedebiliyorum kadim ismini: Paraşüt. Gökyüzündeki tanrılardan, yer yüzündeki ölümlülere doğru süzülerek inen kahraman tanrıçanın resmi.

Onu çevreleyen girift hiyeroglifler bu kurtuluşa nasıl erişebileceğimizi betimliyor. Oluşturdukları labirentte, tek bir çıkış yolu sunuyor. Sözcüklerden oluşan bir keşmekeş… Doğru dizgeyi bulup sadece onu okumak gerekiyor. Tek bir yanlış sözcük, tek bir hatalı dönüş, iç sesinle söylense dahi… Mezarı dolduran karanlığı bir bulamaç formuna sokup tasavvur edilemez dehşetleri şekillendirmekle tehdit ediyor.

Ama ben hiç bir tuzağa dalmadan bu kanlı ayini nasıl gerçekleştireceğimi biliyorum. Neredeyse tüm ömrümde buna hazırlanıyordum: Işığı yavaşça sönümlenmek üzere bırakmalı ve gölgelerin duvarlarda usulca yaklaşarak beni pençesine almasına izin vermeliyim. Kendimi onun delici hiçliğine bırakmalı, bu boşluk sayesinde transa dalarak sözcükleri aramalıyım.
Diz çöktüğüm yerin yanı başına koyduğum meşaleden saatler sonra gelen bir “PÜFF!” ile birlikte ritüele başlıyorum.

* * *

Gerçek sona ulaşmakta ısrarlı okuyucular için; o sırada bambaşka bir yerde ve tepetaklak bir düzlemde:

– Ay, inanmıyorum! Şekerim, şuna bir baksana; büyüyü harbiden de yaptı.

+Dürbünümü getirin! Hani, n’rede gördün Alkeste?

-Şur’da yahu. Tarihi Pek Severler(!) Memleketi’nde. Benim eski mezarın oraya bak.

+Tamam, işte gördüm. Aaaa, öyle mi yaptı gerçekten?! E, bunlar bilmiyor mu ki…

0 Hayırdır hanımlar? Neye bakıyorsunuz öyle hararetli hararetli?

+Alkeste’nin tapınağındaki şu yanlış çevrilmiş büyü var ya, hatırladın mı?

0 Evet, tanrısal dilimizi tam sökmeden çevirisini yapmaya çalışmışlardı?..

+Hah, işte, onu okudu beyinsizin biri.

0 Ahahaha! Sen ciddi misin?! Ver bakayım.

-Hizmetçiler; Golemlerle haberi yayın, diğer tanrılar da gelsin, görsünler mevzuatı.

0 Hahahaha!

+Yeryüzü tepetaklak göründüğünden daha komik oluyor, di mi?

0 Aynen! Çok sevdim ben bunu yaa… Ahaha!
-Müziğin sesini kıssana hayatım, hiç bir şey duymuyorum. Evet, sen devam et lütfen Marduk?

X Diyorum ki; şu duruma bir el atalım, zavallı insan ne hale döndü pisi pisine.

0 Ya, bırak o işleri. Uğraştığımıza değmez. Kendi cahilliğinden güç alıp hakkı olmayan işlere kalkıştı. Bırak, kalsın öyle.

+ Kesinlikle tatlım. Yeryüzünün bize göre ters durduğunu, onlara göre tavanda yaşadığımızı anlaması lazımdı. O kadar laf ettik zamanında.

X Ama tüm geçmişi silmişler! Her yere dağıtıp ince ince sakladığımız bildirgeleri parça pinçik etmişler! Bu onun suçu değil ki!..

-Yine de, -şarabı uzatır mısın hayatım?- yine de, buradan bakınca hepsi tek bir tür. Birlikte şekillendiriyorlar yeryüzünü. Bence meselelerle tek tek uğraşmak onların sorumluluğu.

O Imm. Ben de biraz daha nektar alayım.

– Ne diyordum? Ha, evet. Sorumluluk. Birey olmaları gerekiyor. Ellerinden iyeliklerini öylece alamayız. Değil mi.

X “Göksel paraşüt”ün bizim Izdırap Kazanı olduğunu fark edemediği için sonsuza kadar işkence mi çekecek yani? Bunu mu istiyoruz biz?

+ Orası öyle de… Yahu, şuna baksana, çook tatlııı!..

X Hımpf!

0 Eeee… Neye karar veriyoruz?

X Kalsın madem. Ne diyeyim…