Bedel

Kızıl bir göğün altında gözlerimi açtım. Kırmızı kumlu bir çölün ortasındaydım. Etrafım göz alabildiğine kum tepeleri ile çevriliydi. Yukarıdan gelen ışık hüzmeleri o denli parlaktı ki kafamı kaldırıp bakamadım. Sanki güneş hem doğudan hem batıdan hem güneyden hem de kuzeyden aynı anda doğmuştu. Hava o kadar sıcaktı ki aldığım her nefeste ciğerlerimi yakıyordu. Üzerimde kıyafetlerim yoktu. Ayak tabanlarım yana yana birkaç adım atıp nerede olduğumu anlamaya çalıştım. Boşuna bir çabaydı bu. Sessizlik ve sıcaktan başka bir şey yoktu.

Bir süre sonra ayaklarımın altındaki kumların düzenli bir aralıkla titreştiğini hissettim. Her titreşimde hışırtıya benzer bir ses çıkarıyorlardı. Titreşimler şiddetini artırırken hafif bir rüzgâr esmeye başladı. Rüzgâr belli belirsiz tiz bir sesi de beraberinde taşıyordu. Titreşimler iyice hissedilir bir hal aldığında rüzgâr da şiddetini artırmaya başladı. Artık gelen sesin çok uzaklardaki insanların çığlıkları olduğunu seçebiliyordum. Çaresizce beklemeye başladım. Titreşimler artık yer sarsıntılarına dönüşmüştü. Sanki yerin altındaki devasa bir davula aynı ritimle vuruluyordu. Her sarsıntıyı tüm benliğimde hissedebiliyordum. Rüzgâr da iyice şiddetlenmişti. Kırmızı kum öbekleri havada uçuşuyor, çevremi görmemi iyice zorlaştırıyordu. Çığlıkları ise artık çok net duyabiliyordum.

Havada uçuşan kum tanelerinin arasından çığlıkların, rüzgârın ve korkunun geldiği yöne bakarken uzaklarda bir karaltı gördüm. Karaltı yaklaştıkça benim bulunduğum yöne doğru koşan bir insan seli olduğunu anladım. Bir süre sonra insan selinin ortasında kaldım. Her yanımdan çığlık çığlığa kaçışan insanlar geçiyordu. Ancak çok yakınımdan geçenleri seçebiliyordum. Neredeyse hepsinin yüzünde aynı dehşet ifadesi vardı. Yanakları ve ağızları aşağı doğru sarkmış, yuvalarından fırlayacak gibi duran gözleriyle etrafa anlamsızca bakışlar atarak kaçışıyorlardı. Çıkardıkları sesler çığlıktan daha çok hırıltıya benziyordu. Kendimi onların kaçtıkları yöne doğru istemsizce koşarken buldum. Zaten bir yerde sabit durmak imkansızdı. Ben de onlar gibi sürekli etrafıma bakıyordum.

Bu hengâmenin içinde sürüklenirken ayağıma bir şey takıldığını hissettim. Aşağı doğru baktığımda yere düşmüş birinin onu geriye doğru çeken bir şeye direnmek için ayağıma sarıldığını gördüm. Bakışlarımı adamın arkasına doğru kaydırdığımda kum tanelerinin oluşturduğu toz bulutunun içinden devasa bir çatallı dil fırlayarak yüzüme çarptı. Dokunduğu yeri acıtacak kadar soğuktu. Ayağımı kurtardığımda sarmaladığı adamla birlikte sürünerek uzaklaşan dev yılanı gördüm. Adımlarımı hızlandırdım. Hızlandıkça ağzımdan engelleyemediğim anlamsız sesler çıkıyordu. Kendimi kaybetmiş bir şekilde koşarken aniden önüme çıkan bir şeye çarptım. El yordamıyla sağından solundan geçecek bir yer ararken çarptığım şeye ait ateşler saçan bir çift gözün yukarıdan bana doğru baktığını fark ettim. Kan damlayan dişlerini ağzındaki adamın kaburgalarına geçirmiş, benim en az on katım büyüklüğünde bir erkek aslan tam önümdeydi. Öylece kalakaldım. Aslan tek bir sıçrayışla üzerimden atlayarak kum fırtınasının içinde kayboldu.

Tekrar kaçmaya fırsat bulamadan omuzlarımda bir acı hissettim. Her iki omzumu parçalayarak içine girmiş dev pençeler beni hızla yukarıya doğru çekti. Kollarımı hareket ettiremiyordum. Yukarı baktığımda sadece siyah bir karaltı görebildim. Artık ayak tabanlarım yanmıyordu ve yükseldikçe havanın sıcaklığı azalıyordu. En azından acı çekmeden nefes alıp verebiliyordum. Aşağıdaki karmaşadan da uzaklaşıyordum. Beni ya kendi yer ya da yavrularına yem yapar diye düşündüm. Her hâlükârda acımın dinmesine az kalmıştı. Artık çığlık seslerinin zar zor işitildiği yüksekliğe kadar çıktık. Şimdi sadece dev kanatların sesini duyuyordum. Sonra aniden ortalık karardı. Pençeler omzumdan çıktı. Kendimi nemli, soğuk ve karanlık bir mağarada buldum. Beni buraya getirenin, dev bedenine oranla küçük kalan kahverengi gözleriyle bana bakan bir yarasa olduğunu ilk kez orada gördüm. Mağaranın içine çok az ışık sızıyordu. Zaten görecek bir şey de yoktu. Beni yemesini ya da kanımı emmesini bekledim ama hiçbir şey olmadı. Sonra beni bıraktığı taşın üzerinde etrafa dağılmış üç kişi daha olduğunu fark ettim. Çıplak ve yaralı bedenleri şekilsiz bir hal almış vaziyette öylece yatıyorlardı. Uyuyorlardı ya da baygındılar, bilmiyordum. Kollarımı hâlâ kımıldatamıyordum. Karanlığın ve soğuğun içinde, olduğum yerde öylece kaldım.

Gece ve gündüzün olmadığı bu yerde kaç zamandır kaldığımı artık bilmiyorum. Acıkmıyorum, yemek yemiyorum, su içmiyorum. Ne zaman uykuda ne zaman uyanık olduğumu bile çok fazla ayırt edemiyorum. Geldiğim ilk gün bulduğum insanlarla artık birlikte uyuyoruz. Birbirimizle hiç konuşmadık. Yani bazen onlarla bir şeyler konuştuğumu hatırlıyor gibi oluyorum ama rüya mıydı gerçek miydi bilemiyorum. Ama her birinin kokusunu, vücut şeklini ezbere biliyorum. Mağaramız artık eskisi kadar büyük gelmiyor bana. Karanlıktan olsa gerek artık pek bir şey göremiyorum ama zaten görmeye pek ihtiyaç da duymuyorum. Kulaklarım çok iyi duyuyor. Bizi buraya getiren dışarı çıktığında ya da mağaramıza geri geldiğinde onu görmesem de her bir hareketini hissedebiliyorum.

Bazen gözümün önüne eskiye ait silik görüntüler geliyor hâlâ. Çoğuna anlam veremiyorum. Bir kadın görüyorum genellikle. Çığlık çığlığa kaçıyor benden. Neden kaçıyor bilmiyorum. Bu görüntüler hafızamda her canlandığında birisi kalbimi avucuna alıp sıkıyormuş gibi daralıyorum. Kadın kaçıyor, ben kovalıyorum… Sonra kan görüyorum… Her yerde kan var… Kadının üstü kan içinde… Kan… Dişlerim kamaşıyor… Kanın tadı nasıldır acaba?