Mendebur Batman

ilham aldığı eser

Batman

13 Mayıs 2039

Merhaba günlük,

Son üç aydır olduğu gibi, bugün yine, kahvaltı öncesi yürüyüşe gidemedim. Zamanında kalkmasına kalkıyorum ama hazırlanma faslını bir türlü bitiremiyorum. Şöyle anlatayım; on beş dakika kadar uğraşıp pijamalarımı çıkarttım çünkü bel ağrısından eğilemiyorum. Doktor, yıllar boyu atlayıp zıplamalarım yüzünden diyor. Tuvalete gittikten sonra, on dakika kadar çoraplarımı giymeye zaman harcadım ve tekrar tuvalete gittim. Geri dönüp dolaptan, bedeni XL –yürüyüşü bıraktığımdan beri L bedene sığamıyorum– bir Batman kostümü seçtim. Kostümü giymek iyiden iyiye işkenceye dönüşmeye başladı. Belki de daha bol kıyafetler giymeye başlamam lazım. Neden zamanında bu kadar zor bir kostüm seçtim bilemiyorum, modaya uydum sanırım. Maskeyi yedi sene önce, takmayı unutup insan içine çıktığımdan beri takmıyorum zaten. Gören gördü artık. Kostümü giydikten sonra, tam yirmi dakika dinlenmek zorunda kaldım ve sonrasında tuvalette tekrar on dakika geçirdim. Çıktıktan sonra ise Alfred kapıyı çaldı, kahvaltıya çağırdı ve yürüyüş yalan oldu.

Bu arada, bu adamın hala bu kadar fit olması beni iyice kıllandırmaya başladı. Alfred, kendimi bildim bileli yaşlı ama ölmüyor. Yaşlılıkta adamı resmen solladım, tur bindirmek üzereyim.

Salona indiğimde; eve geldiği güne lanet olasıca Robin, geveze karısı ve faydasız oğlu ile dört çocuğu çoktan yemeğe başlamışlardı. Allahtan, çocukların annesi faydasızı terk etti de bir boğaz eksildi. Kırk senedir bu adamın sülalesini doyuramadım. Malikânenin sessiz zamanlarını özlüyorum. Çocuk sevmiyorum diye evlenmedim, şimdi kendi malikânemde sığıntı gibi kaldım. Bu arada, Robin de yaşlanmıyor. Kesin bana büyü yaptılar.

Kendime not: Robin, kapı zilinin üzerine kendi adını da kurşun kalemle eklemiş, silmeyi unutma.

Öğleden sonra bahçede, Robin ve Alfred’i ellerindeki kâğıt üzerine konuşurken gördüm. Bana bakıp bakıp güldüler. Muska olabilir. Dalgınlık anında evi bunların üzerine de yapmış olabilirim.

Bugün evden çıkmayı düşünmüyorum. Sanırım sadece somurtarak odamın camından dışarı bakacağım. Robin’in torunlar beni böyle görünce çok korkuyorlar. Düşününce bile eğlendim.

14 Mayıs 2039

Merhaba günlük,

Robin ve ailesinden nefret ettiğimi daha önce yazmış mıydım? Çocuklar sabaha kadar Batmancilik oynadılar. Lüzumsuz Robin artık kullanmadığım ne kadar alet edevat varsa çıkartmış vermiş. Sinirlendim bağırdım çağırdım.

“Seni eve aldığım güne lanet olsun. O aletleri sen bile beceriksizliğinden kullanamadın, senin kötü kopyaların nasıl kullansın. Süper kahraman dediğin ya zengin olur, ya özel bir yeteneği olur. Sende ikisi de yok. Peter Parker bile en azından kendini örümceğe ısırttı, sen onu bile beceremedin.” diye bağırdım.

Koca adam oturdu ağladı. Biraz üzülmedim değil aslında ama bu haklı olduğum gerçeğini değiştirmez. Alfred onu sakinleştirmek için baya uğraştı. Bir de dönüp dönüp, çocuğu yaramazlık yapmış kızgın anne gibi yüzüme baktı. Bunlar kesin ortak bir iş çeviriyorlar. Kesin beni evden atacaklar yakında.

* * *

Öğleden Sonra

Evden atılma fikrini düşününce içim bir fena oldu. Huzur evinde Penguen’i ziyaret etmeye karar verdim. Atılırsam ben de orada kalırım, birbirimize arkadaş oluruz diye düşündüm. Mağaraya indiğimde Batmobil çalışmadı. Yıllardır kullanmıyoruz tabi, suyun dibinde çürümüş gitmiş alet. Tekrar sinirim bozuldu, mağarada bağırdım çağırdım, yarasaları da huzursuz ettim.

Huzur evine kadar metroyla gittim. Bu hizmeti de babam yaptırmıştı ama o günden beri üzerine bir çivi çakılmamış. Ortalık leş gibi, içinde garip garip adamlar. Bir de kıyafeti kesinlikle değiştirmem lazım artık. Metroda yansımama bakınca, daracık kostüm ve pelerin, bu yaşta adamın üstünde çok iğrenç gözüktü gözüme.

Herkes bahçede yürüyüş yaparken, Oswald klimayı sonuna kadar açmış, buz gibi odasında oturuyordu. İçerisi leş gibi balık kokuyor, gelir gelmez pişman oldum. Bu adamı sevmezdim bile ben, arkadaşlık fikri nereden çıktı. Yirmi yıl önce “Gotham’ın Küskünleri” adlı bir televizyon programında habersiz bir araya getirip barıştırdılar. Adamın sürekli balık yemekten kafa tamamen gitmiş zaten. “Kanalizasyonda ne planlar yaptık hatırlar mısın?” diye bana soruyor. “O planları hep ben bozdum” diyorum, uyuz uyuz gülüyor.

Bir de “beni evine davet ettiğin için teşekkür ederim” dedi. Onu tam anlamadım. Alfred’e sormam lazım. Bu evde bir işler dönüyor ya çözemedim.

15 Mayıs 2039

Merhaba günlük,

Gece ne kadar yorgun gelmişsem, üstümü değiştirmeden uyuya kalmışım. Alfred üstümü de örtmemiş, resmen pelerine sarılıp kıvrılmışım. Her tarafım tutulmuş. Malikânede hiç ses çıkmıyordu. İndim salona, kahvaltı masası hazırdı ama ortalıkta kimse yoktu. Alfred şöminenin başına sandalye çekip, yan oturmuş ateşi seyrediyordu. Masaya oturup “günaydın Alfred” dedim, yarım ağızla “günaydın” dedikten sonra uyuz hareketlerle çayımı getirdi.

“Robin’le kavmi nerede?” diye sordum. Uzaklaşırken sessizce “Bilemiyorum, insan gibi muamele görebileceği bir yerdedir herhâlde. Ben de gitseydim keşke.” dedi. 150 yaşındaki adam hiç utanmadan çocuk gibi tavır yapıp, laf sokuyor. Keşke gitseymiş. Bence de, 90 yaşına bastığın gün emekli olup gitmeliydin. Yaşıtlarım kedinin kumu, köpeğin kakasıyla uğraşırken, ben hala bu adamlarla uğraşıyorum.

Yine dayanamadım, kahvaltıdan sonra aradım Robin’i. “Söylediklerin değil ama ses tonun çok kırdı beni” dedi. Adam bildiğin sevgili tribi attı bana. Dedim “Dua et, yanımda değilsin. Yoksa telefonu kafanda parçalardım. Kalkın gelin, çocuklara da bahçede bir oyun alanı yapalım. Orada rahatça takılsınlar.”

16 Mayıs 2039

Merhaba günlük,

Sabah gözlerimi açtım, ne göreyim. Süpermen, açık camdan girmiş kırmızı donuyla karşımda duruyor. Farkında olmadan tiz bir çığlık atmışım. “Geçen gece Joker’e sinirlendim, biraz azarladım, o yüzden ses gitti” diye kıvırdık ama ne kadar yer bilmiyorum. Bu arada bu adam da hiç yaşlanmamış. Neyse uzaylı sonuçta, çok takılmıyorum.

“Niye geldin?” dedim, “davet ettin.” dedi. Bunlar ne saçmalıyorlar bir türlü çözemedim. İndik salona, Robin ile bir sarıldılar, sanırsın kırk yıllık dostlar (Gerçi tanışalı kırk yıldan fazla olmuş olabilir). Oturdu kahvaltıya, ne var ne yok sildi süpürdü. Tanıştığımız günden bu yana beleş yemek gördüğünde dayanamaz. THY ile Gotham – İstanbul seferini uçarken, bir saatte uçaktaki tüm yemekleri bitirmişti.

Öğleden Sonra

Ziyaretçi akınına uğradık. Kahvaltıdan sonra rahmetli Jim Gordon’ın kızı Barbara geldi. Benim gibi maskeyi takmadan yarasa kız kostümünü giymeye devam ediyor. Şahingöz, Demir Adam, Flash ve Örümcek Adam aynı araçla geldiler. Neyse bu ekipteki herkes yaşlanmış da, moralim biraz düzeldi. Hatta Flash ile aynı hızda koşabiliyorum, adam o kadar çökmüş. Örümcek Adam farkında olmadan her yana ağlarını bırakıyor. Arkalarına bir dünya, çoğunun adını hatırlamadığım, kostümlü zibidi geldi.

Bunlardan sonra üzerinde, “Joker ve Çalışma Arkadaşlarından” yazan kocaman bir çelenk geldi. “Şehir dışında olduğumuz için gelemiyoruz. Katılamadığımız için özür dileriz, umarım seneye beraber kutlarız. Bane’in de selamı var.” yazılı bir not vardı. Luthor da telefonla aradı, “Senin yüzünden hapisteyim, ama seneye gelip hesabını soracağım” diye bağırdı. Beni bir türlü affedemedi. Neler oluyor çözemiyorum, kafayı yemek üzereyim.

Akşam

Gerçekten çok utanıyorum. 100. doğum günümü nasıl unutabildim? Alfred, Robin ve faydasız oğlu organize etmişler. Genel olarak hak ediyor ama günlerdir hepsine o kadar kötü davranıyordum ki, tüm gece Alfred ve Robin’den özür diledim. Faydasız’a hala mesafeliyim.

Akşam yemeğine indiğimde tüm kadro en güzel kıyafetleri ile yemek masasında oturuyorlardı. İçeri girer girmez “İyi ki doğdun Bruce” diye bağırdılar (Işıkları kalbime inmesin diye kapatmamışlar). Şaşkınlığımı anlatamam. Hemen odama koşup üzerimi değiştirdim. Döndüğümde masaya kocaman bir pasta gelmişti ve hediyeler servis masasının üzerine yığılmıştı. Superman tepemden balonlar ve konfetiler attı. Salonun arka tarafındaki üç koca çuvalın içinde, dünyanın dört bir yanından gelen doğum günü kartları vardı. Olağanüstü bir gece geçirdim.

Gece sonunda, Flash ve Örümcek Adam gitmek zorunda olduklarını söyledi. Demir Adam onları evine bırakıp geri gelecek. Superman, ben seviyorum diye Türkiye’den sucuk ve kokoreç getirmiş, “yarın mangal yapacağız” diye kimseyi bırakmadı. Barbara biraz burun kıvırdı ama onu da kanat atarız diye ikna ettik.

Alfred’i eve bir uşak tutmaya ikna ettim. Emekliliği kabul etmese de biraz ayaklarını uzatıp dinlenecek. Robin’in torunları da özel okula göndereceğiz. Faydasız’a bile Gotham’ın merkezinde bir spor salonu açmaya karar verdik.

Muhteşem bir gece geçirdim. Uzun süre sonra ilk defa gülümseyerek uyuyorum. Yıllarca unutulduğumu düşünerek boşuna sinir yapmışım. Yüz yıl sonra bile hala milyonlarca dostum varmış.

Ben hiç yalnız kalmamışım.

Hepinizi çok seviyorum.