Yanılsama

Okyanus yüzeyine sıçradı, sanki bir müddet havada asılı kaldı. Sonra dev gövdesi suya batarken yelpaze yelpaze kuyruğunu gördüm. Ardında koca koca dalgalar bıraktı. Onu ilk kez dün sabah mı yoksa geçen hafta sabah mı gördüm hatırlamıyorum. Fakat mutlaka bir sabah görmüşümdür, zira bu ıssızda güneş aylardır batmıyor.

Yine bir sabah okyanustan dışarı sıçradı, o havadayken zaman da yavaş akmaya başladı, yaprak misali süzülüşünü hayranlıkla seyrettim. Bir vakit bana seslenir gibi oldu. Ben de kendimi buz gibi suya attım. Sonrasında soğuk suda yüzlerce kulaç salladım. Köşe bucak onu aradım, bulamayınca gerisingeri kıyıya döndüm. Dışarısı ay kadar soğuktu. Bu gördüğüm düş mü yoksa gerçek miydi ayırt edemedim, fakat rüyada olsaydım bu kadar üşüyemezdim.

Buz dağından bir parça eriyip suya düştü, düşerken de şiddetli bir gürültü kopardı. O yaratık suya atladığı zaman da tıpkı böyle bir gürültü kopuvermişti. ”Mavi dostum beni ziyarete gelmiş olmalı” diye aklımdan geçirdim. Kıyıya geldiğimde ise gürültünün sebebi olan buz kütlesine bakıp iç geçirdim.

”Ya görmüş olduğum o yaratık yanılsamadan ibaretse”

Yok, yok, kocaman bir balıktı benim gördüğüm. Söz gelimi bir yunustur belki, o zaman benimle arkadaşlık kurmak için mutlaka tekrar gelecektir. Hatta kanlı canlı bir insan bile olabilir.

Dalgıç kıyafeti giymiş birisini görmüş olabilir miydim?

Öyleyse eğer onunla tanışmayı çok isterim. Malum burada senelerdir kimseyi görmüyorum. Dalgıç kıyafetli arkadaşımla bütün konservelerimi paylaşabilirim. Ben kurtulduysam başkaları da kurtulmuş olabilir, değil mi? Bazen yaşayan son insan olduğumu düşünmek çok ürkütücü oluyor.

Ah, ne yazık. Hayal gücüm bana oyunlar kurmaya başlamış. O sabah gördüğüm şey insan olamayacak kadar cüsseliydi. O yaratık olsa olsa irice bir balık olabilirdi. Onun denizi yarıp göğe yükseldiğine şahit olmuştum. O kadar büyük, o kadar maviydi ki… O gördüğüm şey mutlaka gerçek olmalıydı.