Piksel Adası

İlk gün, meydanın ortasında yaşlı bir kadın görünce hiç kimse şüphe duymadı. Sadece, kadının yanından geçerken burun kıvırıp surat ekşittiler. İkinci günde de, çarşının içinde yaşlı bir adam belirdi. Kasap vitrininin hemen önüne çömelmiş oturuyordu; yine kimseden ses çıkmadı. Ertesi hafta hemen her caddede bir yaşlıya denk gelebiliyordunuz, ay sonunda ise her sokakta…

Belediye başkanı çoktan işe koyulmuştu. Yaşlıları yakalayıp infaz ediyordu. Fakat bu hurda yığınına yetişebilmek ne mümkün! Günde on dört ip çekiliyor, yirmi yaşlı idam tezgahının etrafını sarıyordu. Ertesi gün yirmi kişi asılırken, yaşlılar tamamen meydanı dolduruyordu. Nereden çıkıyordu bu lanet yaratıklar?

Belediye başkanı balkon koruluğunu sıkıca kavramış, dalgalı denizi seyrediyordu. Dört bir yanları su ile çevriliydi. En yakın kara parçası da iki günlük mesafedeydi. Mantıklı tek bir açıklama bulamıyordu, gökten mi yağıyordu bunca ihtiyar? Arkasını döndü, eşikte gözlerini üzerine dikmiş bir ihtiyarı fark edince ürperdi, bir adım geri attı ve dengesini yitirip balkondan aşağı yuvarlandı. Olgun bir hurma gibi toprağa çakıldı. Aslında konağının sadece ikinci katından düşmüştü. Bu yüzden bir anda değil de, iç kanama sebebiyle ağır ağır, ıstırap dolu bir halde can verdi.

Başkanının yardımcısı, yeni görevine atanmanın heyecanını hiç yaşayamadı. Kalbi hep felaketlerin uyarıcısı, korku ile doluydu. Bu yüzden tüm ada halkını toplayıp boş bir arsayı üç insan boyunda kazdırdı. İçine yaşlıları tıkıp üzerini toprak ile örttü. İkinci, üçüncü, beşinci çukur da ağzına kadar doldu. Bırak yaşlıların soyunu kurutmayı, sayının düştüğünden bile emin değildi. Bu türden gereksiz işlerle vakit kaybedemezdi. Dalları kırpmayı bırakmalı, fidanı kökünden sökmeliydi.

Topladıkları yaşlıları, at arabasıyla Aytepe’ye çıkartılıp oradan uçuruma ittiler. Aradan geçen iki ayda kasaba halkı ilk defa nefes alabilmişti. Evet, hala yaşlılar ortaya çıkıyordu fakat öyle hızlı temizleniyordu ki kasaba halkı onlara bakınca, akşama solacak bir portakal çiçeği görüyordu.

Mutlu bir haber daha aldılar. Başta Aytepe civarı olmakla birlikte kıyılardaki balık oranı artmıştı. Öyle ki, tek bir günde topladıkları av, kendilerine bir-iki hafta yetiyordu. Kendilerini bu bereketi sağlayan, nesillerinin devamını koruyan kişiyi unutmadılar. Oy birliğiyle yeni belediye başkanını kral yaptılar. Altın kaplama tacı, gümüş asası ve kadifeden pelerini ile adanın bir hükümdarı olmuştu.

Taç giyme töreni için tiyatro binasını seçtiler. Geniş sahneye bir ziyafet sofrası kurdular. Halk da izlemek üzere yerlerini almıştı. Kral’a duyduklarını saygıyı göstermek için seyirci sandalyelerini kaldırmış, ziyafeti ayakta izliyorlardı.

Kral, büyüklüğünü pekiştirmek için, yaşlılardan birini affetmiş, tek bir gün boyunca, ertesi günün sabahına kadar yaşamasına müsaade göstermişti. Hatta akşam yemeğini kendileri ile aynı salonda yemesine bile izin vermişti. Yaşlı kadın, köpeğin önündeki tastan bir parça daha ekmek kopartıp ağzına attı, çemkire çemkire somurdu. Gülümsedi Kral, kadına minnetini göstermesi için şans tanıdı, rahatını sordu. Kadın başını ziyafet sofrasına doğru kaldırdı. Kral’ı bir türlü seçemiyordu. “Artan balıkları kurutun.” dedi.

Tüm salona bir ölüm sessizliği çöktü. Emniyet müdürü elinde balık bıçağıyla, yargıç kiraz salkımıyla, avukat makyaj aynasıyla, vali avukatın baldırıyla kalakaldı. Tüm gözler önce yaşlı kadına ardından da Kral’a çevrildi. Bu aşağılık varlık, nasıl oluyor da böyle cüretkar laflar dile getirebiliyordu? Hem de yüce krallarına, bilge krallarına karşı… Ateşli bir kahkaha attı Kral, sanki tüm hayatı boyunca bu anı bekliyordu. Koluyla sofrayı gösterdi: “Yağmur gibi yağarken taze,” dedi ve köpeğin tasını işaret etti, “kim tenezzül eder bayata?”

Tüm salon kısa süren tereddüttün ardından ayaklandı. Hurralar atıyor, çatal-bıçağı tabağa vuruyor, alkış çalıyorlardı. Yirmi tane elleri olsa yirmisini de çırpacaklardı. Vali, parmaklarını avukatın baldırından çekti, kalem-kağıt çıkartıp bu özlü sözü not aldı. Kral, halkına baktı. Göğsü şişti, şişti, sanki etten kemikten değil plastikten yapışmıştı. Bir balon gibi genişliyor, genişliyor ve yükseliyordu.

Karşılık vermedi yaşlı kadın, sadece şapşal bir şekilde gülümsüyordu. Kral küçümser bir ifadeyle “Ne o, yoksa yakalayamadın mı sözlerimi?” dedi. Yaşlı kadın kaşlarını oynattı, sanki kendisi ile konuşulduğunun farkında değildi. Kral’ın suratı ekşidi, ayağını tepip: “Sana cevap vermen için soruyorum be kadın!” diye haykırdı.

Yaşlı kadın yine dalgın gözlerle kalabalığa baktı, ekmeğinden bir parça daha koparıp somurmayı sürdürdü ve affedilmesinin yirmi ikinci dakikasında idam edildi. Hem de oracıkta, tiyatro binasında… Boyundan kopmuş kelle geniş sahnede yuvarlandı, valinin bacaklarının arasından geçip zemine düştü. Tok bir ses havaya karıştı. Kelle yuvarlanmaya devam etti, adım adım seyirciye yaklaştı. Kalabalık geniş bir kavis çizerek geri çekildi. Kelle, son bir gayretle kasabın tam ayağının dibinde durdu. Kadının suratındaki o şapşal gülümseme bozulmamıştı.

Kasabın midesi bozuldu, hafifçe öğürdü. Elini son anda ağzına götürüp durumu kurtardı. Bir yaşlarındaki terzinin kızı kalabalığı yardı, kelleye yanaşıp çömeldi, “Ağu ağu!” diyerek elini birkaç kez kadının pörsümüş yanağına çarptı. Kasap, kendisini daha fazla tutamadı, tüm gün boyunca ne yediyse hemen yanındaki genç bayanın elbisesine çıkardı.

Bu olaydan iki ay sonra yaşlıların ortaya çıkması kesildi. Artık sadece sağda solda unutulmuşlar kalmıştı. Hala ambarlarda, eski evlerde, ormanın derinliklerinde bulunabiliyordu. Fakat kıyafetlerinden de belliydi, bunlar yeni değildi. Yine bu zamanlarda ağlara köpek balığı takılmaya başlamıştı. Ada halkı, üç metreye yakın bu hayvanları gösteriş olsun diye kasabada gezdirmişti. Hatta bir adım ileri gitmiş, festival düzenlemişlerdi. Köpek balığını, başlarının üzerine kaldırıp gruplar halinde koşuyor, daha hafiflerini taşıma yarışması düzenleniyor, yavruları ise en uzağa atma kategorisinde kullanıyorlardı.

Tüm bu sefanın ortasında hiç kimse balık sayısının gitgide düştüğünü fark etmedi. Ve belki de daha vahimi önemsemedi. Ta ki on gün süren bir fırtınanın ardından tekrar denize açılana kadar. Gün boyunca avlanmışlar, dört yüz elli üç nüfuslu ada halkı için on yedi kilo balık tutmuşlardı. On yedi! Ertesi gün sonuç daha vahimdi; on üç kilo.

Haftalar geçiyor, balık nüfusu bir türlü artmıyordu. Hatta bazen tekneler hiç av bulamadan dönüyordu. Ve sonunda kaçınılmaz son, aç kalan köpek balıkları avcılara saldırmaya başladı. İnsan lezzetli olsa gerek, bu eti tadabilmek için türlü türlü hilelere başvuruyordu. Sandalları alabora ediyor, teknelere kafa atıyor, sanki dala sopayla vurup cevizleri dalından ayırırcasına insanları denize düşürüyordu. Hatta denizdekiler yetmiyor dalgayla kendilerini kumsala atıyor, kadın-erkek, çocuk-bebek demeden ne bulurlarsa diş geçiriyordu.

Kral da ölmüştü. Aç kalan halk kendi başının çaresine bakmış, o da kendi karnını doyurmak için Aytepe’ye, ava çıkmıştı. Bir köpek balığı yemi yutmuş, oltayı birkaç kez titretmiş, avını kaçırmamak adına misinaya elini dolayınca adamı denize çekivermişti.

Kasap bu olayın canlı şahidiydi. Bir tesadüf eseri bu manzara ile karşılaşmıştı. Günlerdir gözlerini ne tarafa çevirse, tiyatro binasındaki yaşlı kadının kesilmiş başını görüyordu. Yolun kenarında ters dönmüş bir bağaya denk geliyor, komşunun avlusunda balkabağı görüyor, bombeli kayalara gözü takılıyordu. Haftalarca bu işkenceye dayanmıştı. Ama ne zaman ki aynadaki görüntüsüne anlamlar bulmaya başladı, işte o gün işler bir daha eskiye dönmemek üzere yepyeni bir yol izledi.

Tüm aynaları kaldırdı. Pencerede yansımasını görünce camları kırdı, muşambayla kapladı. Denize de yaklaşamaz olmuştu. Tüm gün yavru bir sokak kedisinin tedirginliği ile titreye titreye kanepesine gömülmüştü. Daha fazla dayanamamış, uzun zamandır aklından geçen düşünceyi gerçekleştirmek için Aytepe’sine çıkmıştı. İşte Kral’ın ölümünü orada görmüştü.

Kral’ın vefatının aradan iki hafta geçti. Kasap, evinde üç yaşlı kadın saklıyordu. Masada dertli dertli düşünürken ekmeği bölüp misafirlerine dağıttı. Üç kadın da aynı anda çemkire çemkire ekmeği somurdu. Kasap ürperdi, bir-iki titredi. Evet, hiç hoşlanmıyordu bu gürültüden fakat yine aynı gürültü kendisini düşüncelerinden uzaklaştırıyordu. Karanlık düşüncelerinden…