Ölümün İtirafı

Bardaktan boşalırcasına yağıyordu. Sırılsıklam olmuştu lakin şiddetli öksürük nöbetleri arasında bu sırılsıklam kalmak sorunlarının en küçüğü bile değildi. Ağabeyini bulması gerekiyordu. Durumunu herkesten gizlemek zorundaydı. Zaten söylenecek birkaç sözü vardı; onları da söyledikten sonra buradaki görevi bitecek ve denizlere açılacaktı. Her ne kadar mevsim uygun olmasa da. Ancak yapmak zorundaydı; kurtulmak zorundaydı. Bu şiddetli yağmurda bile San Marco çok kalabalıktı. İnsanlar ölüyordu. Adeta insanlar kendilerini yağmura bırakmıştı; belki de denize sürüklenip orada can vermeyi umuyorlardı. Kim bilir, belki de deniz tek kurtuluştu. İnsan selinin arasından geçerken “Şimdi değil.” diye düşündü Satchel. Yapması gerekenler vardı; ulaşması gereken cümleler, itiraflar.

Yağmurda, kalabalıkta hızlı adımlarla yürüyordu. Yağmur ve şiddetli öksürük sesleri Venedik’in sesiydi bu gece. Hatta uzunca bir süredir. Venedik halkı da böyle böyle yok olacaktı. Önce yüzlerce insan, sonra binlerce…, katlanarak çoğalıyordu mikrobun zaferi. Bu soğukta Satchel’in yaşlı gözleri ısıtıyordu yüzünü. Ağabeyini atölyede bulacağını biliyordu. Ağabeyi Nealon, sevgilisi Dabria’nın intiharından beri atölyesinden çıkmamıştı. Çocukluğundan beri çizim yeteneği vardı. Neşeliyken, üzgünken hep çizerdi. 12 yaşında Piacenza Düşesi’nin portresini çizdi ve resim yeteneği ile İtalya’nın soyluları arasında onu tanımayan kalmadı; hatta o portreyi görmeyen de kalmadı. Kont olmakla yakından uzaktan bir alakası yoktu. Hele bu olaydan sonra “Kont da kim?” diyecek durumdaydı. Zaten babaları öldüğünden beri Nealon, Kont Romano olmuş olsa bile işleri hep Satchel yönetiyordu. Zira onun yarası da derindi. Baron Giovanni’nin kızının intiharı beklenmedikti; tüm İtalya’yı yasa boğdu ve Satchel ise gizli gizli tutuyordu yasını. Hala daha da intiharının arkasında yatan neden ortaya çıkmamıştı. Fakat Satchel biliyordu işte. Genç kızın taş kesilmiş vücudunu bir türlü aklından çıkaramıyordu. Aklından çıkarabilmek için tüm Avrupa’yı dolaştı ama ne fayda. Venedik’e geri döndüğünde de Tanrılar yalnızca Dabria’nın ruhunu almakla kalmamış tüm Venedik halkının ruhunu alıyordu.

Ağabeyini tam da umduğu pozisyonda buldu; arkası dönük, tablosuna gömülmüş çiziyordu. Atölyenin her tarafında Dabria’nın portreleri vardı. Ağabeyi Dabria’nın o kadar çok portresini çizmişti ki. Bu portrelerin her tarafta olması acısını canlı tutuyor, onu daha da tablolara gömüyordu. Sakalı iyice uzamış, üzerinde de uzun zamandır aynı kıyafetler vardı. Birinin içeri girmiş olması ilk başta Nealon’un umrunda olmadı. Sonra Satchel’e bir bakış attı:

“Masken nerede? Mikrop gitgide daha da çok can alıyor.” dedi.

“Haklısın bu aralar kafam oldukça meşgul. Bir yerlerde unutmuş olmalıyım.” diye yanıtladı.

Uzun bir sessizliğin ardından nihayet “Bendim” diyebildi.

Ağabeyi tabloyu bıraktı ve Satchel’e iyice yaklaştı. Anlamamış gözlerle yüzüne bakıyordu.

“Dabria seni seviyordu. Beni de seviyordu. Birimizi seçmesi gerekiyordu. O da ölümü seçti.” diye ağzından dökülüverdi Satchel’in. “Bilmek zorundaydın.”

Nealon uzun süre tepkisiz kaldıktan sonra üzerinde çalıştığı tablosunu atölyenin diğer bir ucuna fırlattı: “O yatağa attığın diğer kızlardan birisi değildi!”

Nealon ne kadar ressamlığıyla ün saldıysa Satchel de bir o kadar çapkınlığıyla ün salmıştı İtalya’da. Hatta Venedik’te yatmadığı kızın olmadığı bile söyleniyordu. Satchel bunlara yalnızca gülüp geçiyordu. Ancak şimdi gülüp geçecek zaman değildi: “Ondan sonra kimse olmadı. Ben de senin kadar sevdim onu.”

Nealon, Satchel ve Dabria küçükken hep birlikte oynarlardı. Hatta birlikte büyüdükleri bile söylenebilirdi. Nealon, Satchel’den dört yaş büyüktü ve Satchel ile Dabria yaşıttı. Satchel 1455 yılının Nisan ayında, Dabria ise haziran ayında doğmuştu. Her zaman Nealon ile Dabria’nın evlenmesi üzerine kuruluyordu gelecek planları. Nealon da aşkını itiraf etmek konusunda Satchel’den erken davranmıştı. Zaten Kont olacak olan Nealon’du. Zaten Satchel çapkın olandı. Lakin kimin umrundaydı; zaten onu evlenmeye zorlayacak hiçbir neden de yoktu; küçük yaşta annelerini kaybetmişlerdi önce, babalarını da bu veba salgınından iki yıl önce kaybetmişlerdi. Yaklaşık altı yıl önce, 1486 yılından önce, Satchel ve Dabria, on sekiz, Nealon da yirmi iki yaşındayken, henüz daha evlilik hazırlıkları yapılmıyorken, Nealon, Kont Romano ve Baron Giovanni hararetli bir şekilde iş konuşuyorlardı. Satchel ile Dabria da şehirde geziyorlardı. Dabria, Venedik’e gelmeyeli uzun zaman olmuştu. Satchel çok meraklıydı suya. Dabria’nın da hoşuna gidiyordu Gondol turu. Adeta büyüleniyordu. İyice uzaklaşıp uzaktan şehri seyrediyorlardı gondoldan. O manzara bağladı Satchel ile Dabria’yı birbirine. O günden sonra da Dabria Venedik’e geldiğinde gizli gizli buluşuyorlardı. Ancak Dabria, Nealon’dan da vazgeçemiyordu. Nealon’dan vazgeçmek Dabria için ölümdü. Belki de Dabria için aşk bu iki erkekti. İkisinden birisi eksik olsa Dabria da eksik kalacaktı. Bu dört yıl böyle sürdü. İki yıl önce, Nealon ve Dabria evlilik hazırlıkları içerisindeyken, evlilik günü gelip çattığında Dabria’yı odasında kendisini asmış vaziyette buldular. Sapsarı saçları, taş kesilmiş vücuduna düşüyordu; masmavi gözleri bile parıldamıyordu. O günden sonra Satchel bir yıl boyunca kaçtı, Avrupa’yı dolaştı. Ancak hiçbir şey ona iyi gelmiyordu. Nealon ise atölyesine kapandı, kimseyle konuşmadı.

Nealon tabloyu fırlattıktan sonra Satchel daha fazla kendisini tutamadı ve öksürük nöbetine tutuldu. Bu sefer eline kan geliyordu. Nealon ne yapacağını şaşırdı. Satchel karşısında öksürük nöbetine tutulmuş ve tir tir titriyordu. Kardeşine daha da yaklaştı:

“Buraya geldiğine göre ikimizin de fazla zamanı kalmadı. Anlaşılan yine üçümüzün birlikte olduğu eski günlere döneceğiz. Ona onu çok sevdiğimi söyle.” dedi ve kardeşine sarıldı. Bu sarılmanın ardından Satchel yine yağmurlu Venedik sokaklarındaydı. Bu sefer iyice hafiflemişti. Artık ruhunu teslim edebilirdi ancak yapılacak tek bir şey kalmıştı. Fazla da zamanı kalmamıştı farkındaydı. Gondolunu seçti ve denize açılmaya başladı. Artık iyice güçsüzleşmişti fakat oraya varması gerekiyordu. Kalan son gücünü de oraya varmaya harcadı. Güneş doğmak üzereydi. Artık o gün Dabria ile oldukları yerden Venedik’i izliyordu. Güneş doğan Venedik’i. “Daha önce Venedik’in bu kadar güzel olduğunu fark edememiştim.” dedi Dabria gondoldan Venedik’i izlerken. Dabria ile dudakları birbirine değdiğinde Satchel için dünya bambaşka bir yer olmuştu zaten. O sıcak anıyla, Dabria’ya bir an önce kavuşma isteğiyle gözlerini kapattı Satchel.