Açılış

Karşısındaki topluluğu keskin bakışları ile süzdükten sonra, “Bugün sizleri burada toplamamın bir diğer sebebini şimdi öğreneceksiniz.” dedi. Stresten dolayı ellerini buz kesmiş ve parmaklarının ucu karıncalanmıştı. Bunlara rağmen ceketinin iç cebindeki iki sayfalık konuşma metnini çıkarıp kürsüye koydu. Yazdıklarını okumadan önce mikrofonun sağında duran bardaktan bir yudum su içip boğazını temizledi ve tok bir sesle konuşmaya başladı.

“Babam bundan tam otuz yedi sene önce, buradaki eski binada görev yapmaktaydı. Her gün yılmadan gece karanlığında bulunduğumuz yere gelir ve onların yolunu aydınlatırdı. Aradan uzun yıllar geçti. Babam ihtiyarladı, eskisi gibi işini yapamaz oldu. Onun son zamanlarında ise bütün görevlerini ben yapar olmuştum ve ortaokulu bırakmak zorunda kalmıştım. Bir gün şafak sökmeye yakın, eve giderken sokağın köşesini dönmemle birlikte evimizden yükselen ağıtları duymam bir oldu.”

Bunları anlatırken gözleri doluyor bir yandan da kelimeler boğazına düğümlenip onu boğuyordu. Suyundan tekrar bir yudum aldı ve devam etti.

“Koşar adımlarla eve doğru ilerlemeye başladım fakat olayın etkisinden kaynaklı gözlerimin önü kararmıştı ve sağlıklı karar veremiyordum. Sonunda evin önüne geldim kapı sonuna kadar açıktı. Hemen içeriye girdim. Koridorda birkaç komşu vardı ve ağlayarak bekleşiyorlardı. Babamın yattığı odaya doğru duvarlardan destek alarak ilerledim, kapının ağzına gelince annemin babamın yanına diz çökmüş, saçlarını yolarak ağladığını gördüm. İçeri biraz daha girince kanları ve annemin önündeki tabancayı da fark ettim. Babamın cansız bedeni hemen oracıkta yatıyordu.”

Konuşmayı dinleyen kalabalığın gözlerinden neler hissettiklerini anlamak zor değildi. Kimi korkuya kapılmış kimiyse hüzne kapılmıştı ama ortak olan tek bir duygu vardı. O da olayın acısını yüreklerinde hissetmeleriydi.

“Annem, olayın ardından eve gelen polislere babamı öldürdüğünü itiraf etmişti. Bunu duyar duymaz beynimden vurulmuşa dönmüştüm. Ona neden dediğimde aldığım yanıt…”

Başkan konuşurken zorlanmaya başlamıştı. Kendine unutturduğu hayat hikayesini tekrar anlatıyor ve tekrar yaşıyordu. Silemediği göz yaşları ise kağıda damlıyor ve mürekkebin yayılmasına neden oluyordu. Silkindi. Konuşmasına devam etti.

“Annem, babamın hastalıklar sebebiyle acı çekmesine dayanamamıştı. Onu kafasına sıktığı tek bir kurşun ile bu azaptan kurtarmıştı.”

Bu dehşet ve acı dolu yaşam öyküsünü dinleyen kalabalığın sessizliğini fısıldaşmalar bozmuştu. Dikkatleri tekrar üzerinde toplamak isteyen Başkan hafifçe öksürdü.

“Bu olayın ardından bir ay geçmişti. Babamın ölümü, annemin cezaevine gitmesi derken kendi ayaklarım üzerinde durmam gerekiyordu. İstemesem bile baba mesleğimi devam ettiriyor ve kendime yetecek kadar para kazanıyordum. Bir gece yarısı onlara yol göstermek için merdivenleri tırmanırken basamakların sonunda, balkona açılan kapının yanında duran masadaki kırmızı ciltli defter dikkatimi çekti. İşimi yaptıktan sonra sabaha karşı eve giderken defteri de yanıma aldım. Yolda ilerlerken içine göz gezdirdim. Bunun babamın tuttuğu notlar ve kendi hakkında yazdığı bilgilerle dolu olduğunu anlamış ve eve koşarak gitmiştim. O gün neredeyse tüm zamanımı defteri incelemeye ayırmıştım. Babam hakkında bildiklerimden ziyade dikkatimi çeken başka bir şeyler de vardı. Bunlardan biri şiir diğeri ise neredeyse sayfaların çoğunda anlatılmak istenen bir cümleydi.”

Başkan, kafasını kaldırdı ve gözlerini karşısında heybetlice duran yapıya çevirdi. “Şimdi sizlere bu cümleyi takdim ediyorum.” dedi. Ardından cümleyi kağıda bakmadan derin bir nefes alarak okudu.

“Gölgelerin arkasındaki adam size yol göstermek için bekliyor lâkin kimseler onu tanımıyor.”

Kalabalıktan bir genç, düşünceli bir şekilde el kaldırıp, “Peki, bu ne demek oluyor?” dedi. Başkan, gencin gözlerinin içine baktı. Konuşmasının daha iyi duyulması adına ses tonunu artırdı, “İşte bu cümle sevgili dostum, benim dönüm noktam. Hayatıma yön vermemi sağlayan yegane hazinem ve sizlerle bir arada olmamı sağlayan vesilem.” Bunları söylerken kürsünün önüne gelmiş, ellerini karşısındakileri kucaklarcasına açmıştı. Yüzündeki hüzün silinmiş, onun yerini küçük bir gülümseme almıştı. Mikrofonun başına döndü. Kağıtları katlayıp ceketin cebine tekrar koydu ve ardından devam etti.

“Babamdan kalan defter üzerine günlerce düşünmüştüm. Bir yandan da işimi yapmaya devam ediyordum. Aklımda hep o cümlede bahsedilen, gölgelerin arkasındaki adam vardı. Burada bahsi geçenin babam olduğunu gayet iyi biliyordum fakat beni düşündüren o değildi. Beni düşündüren, babamın kendini neden bu şekilde tasvir etmiş olduğuydu. Yıllarca bunun cevabını aradım ve şimdilerde ise bunun nedenini biliyorum.”

Gözleri dalmıştı. Yanına asistanı geldi. Omzuna yavaşça dokunarak, “Efendim!” dedi ve onu daldığı yerden çekip çıkardı. Kendine gelmesiyle birlikte karşısındakilerden özür dilemesi bir oldu.

“Anlatacaklarımın sonuna geliyoruz. Ben eğitimime devam etmek için buraları terk ederken, içimden bir parçanın hâlâ burada kalacağını da çok iyi biliyordum. İlk yıllarda bu durum bastırılamayan bir duyguydu benim için ama bunu da atlattım. Zaman, bir gece vakti çöldeki kum tanelerinin savrulduğu kadar hızlı geçti benim için. Liseyi ve üniversiteyi derece ile bitirmiştim. Çıktığım bu yolda emin adımlarla ilerliyordum. İşte en sonunda tekrar başladığım yere döndüm hem de karşınızda Belediye Reisi olarak.”

Sessizlik alkış sesleri ile bozuldu. Başkan, kürsüden inip deniz fenerinin kapısına doğru halkla beraber yürüdü. İhtişamı ile denize kafan tutan yapıya hayranlıkla bakan halkın dikkatini kapının üstündeki taşa kazınmış olan şiir çekti. Herkes büyük bir şaşkınlıkla birbirlerine bakarken Başkan makası eline almıştı. Kurdeleyi keseceği sırada, denizden esen ılık rüzgar tenini okşadı ve babasının varlığını yanında hissederek açılışı yaptı.