Hekim Bey – Alacalı Ağaç

NOT: Okuyacağınız bu öykü HEKİM BEY adlı öykünün devamı niteliğindedir.

---

Böylesine kara bir geceden daha kara olan ne olabirdi ki, kurumuş bir kuyunun dibi mi yoksa umutsuz bir adamın bakışları mı. Hayır, bu karanlık geceden de kara olan sadece günahlardı.

Ve şeytanlar, onlar ne geceden ne de günahlardan daha karaydı. Kendilerinin ardında ilerleyen bunca kişi varken.

***

Hekim rızası dışında bir adım geriledi.

“O zaman acele etmeliyiz. Alacalı ağacın yaprağını alıp sürünün yanına dönebilirsek, onları kurtarmaının yolunu bulabilirim.”

İri kurt sırtını hekime, yüzünü kara ağaçlara taraf döndü.

“Dediğin şey imkansız hekim bey, ikimiz de o geçitten geçersek çıktığımızda haşereye av olmaktan kurtulamayız. Ben dışarda kalıp onu oyalayacağım, sen işini çabucak halletmeye bak.”

Hekim sargılı başınını sallamakla yetindi. Geçide doğru hareketlendiği sırada kurtadamın sesi onu durdurdu.

“Eğer ben ölürsem…”

“Senin için sürüne ilacı veririm.”

“Hayır, hayır onu demeyecektim hekim bey, eğer ben ölürsem seni çok acılı bir sonun beklediğini söyleyecektim. Beni öldüren yaratık sana ne yapar bir düşünsene.”

Kurtadamın kahkahası geceyi doldururken, hekim dudaklarının arasına sıkıştırdığı küfürle geçide doğru koşmaya başlamıştı bile.

***

Hekim ancak dar geçidin önüne geldiği an ardına bakabildi. Tam o sırada, ağaçların arasından fırlayan belli belirsiz kara gölge kurtadamın üzerin atıldı. İri kurt ağırlığını bacaklarına vererek darbeyi baltasıyla engelledi. Bundan sonrasını anlamak güçtü. Gölgeden daha kara olan haşere ile kurtadam arasında vahşi bir dövüş başladı. Kurtadam yer yer kara haşererinin bedeni ardında kayboluyor, ardından bir anda ortaya çıkıp koca baltasıyla amansız hamleler yapıyordu. Örümceği andıran haşare ise her darbeyi önceden görmüşçesine engelleyip, yeni darbeler için açık arıyordu.

Tam anlamıyla büyüleyiciydi, vahşi doğada, bu iki büyük yaratık arasındaki denk savaş, hekimin nefesinin tutulmasına neden oldu.

Hekim, iri kurdun korkutucu narası ile kendine geldi. Dikkati toplayan adam yapması gerekene odaklanıp geçitten içeri koşmaya başladı.

***

Daralmaya başlayan geçitin her iki tarafında kabartılmış kurtadam figürleri vardı. Hekim geçitte hızla ilerlerken figürlerin de onunla beraber koştuğu hissine kapıldı. Burası kurtadam ve sürüsü için kutsal bir mekan olmalı.

Dar geçit yerini genişçe bir mağaraya bıraktığı anda hekim gördü onu. İşte ordaydı! Tam karşısında; Alacalı Ağaç.

Ağaç geceye rağmen, mağaranın tepesindeki açıklıktan gelen beyaz ışık altında tüm duruluğu ve heybetiyle ayaktaydı. Beyaz ve kusursuz gövdesi, bir ağacın sahip olabileceği tüm renkteki yapraklarıyla bütünlük içindeydi. Hekim buranın yeryüzünden bağımsız bir yer olduğuna neredeyse emindi artık. Buradaki tanrısal gücün varlığı sorgulanamazdı.

Hekim, huşu içinde ağaca yaklaştı. Tahim edebileceğinin en güzelinden bile daha güzeldi.

Ama sahip olması gereken yapraklar vardı. Hekimin avucuna oturan uygun taşı bulması fazla vaktini almadı. Üzgünüm.

Taşı atmak için hamle yapacağı sırada ses tüm mağarayı doldurdu.

“Ben de üzgünüm lakin senin gibi yıkmıyorum, değil mi?”

Ses, ağacın gıcırdayan vücudundan çıkmış gibiydi. Hekim duyduğu korku yüzünden elindeki taşla kalakaldı. Mağarada yankılanan ses devam etti.

“Üzgün olmak yıkımı meşru kılsaydı, insanlar kırılan bir dal için bile günlerce ağlayabilirdiler.”

Hekim elindeki taşı yavaşça yere bırakıp doğruldu. Bu ormana düştüğünden beri karanlıktan gelen garip sesler, artık daha az garip geliyordu ona.

“Ben.. Benim sadece yaprağına ihtiyacım vardı… Ve sen… erişemeyeceğim kadar yüksektesin.”

“Erişemediği şeyi hedef göstermek insanlara özgü yeteneklerden, seni suçlamıyorum. Ama taşı atmadan önce özür dileseydin… Neyse yaprak için geldin demek.”

Hekim uzun süredir içinde tuttuğu soluğu farkedip titrek bir nefes verdi. Nasıl bir yeredeyim, kubaba adına. Konuşan kurtadam ve bu ağaç.

“Öyle sanırım… her zehri şifaya çevirdiği söylenen yaprak…”

“Evet, her zehri, günahlar dahil.”

“Günahlar mı?”

Alacalı ağaç konuşmadan önce yapraklarını salladı. İç çekmiş gibiydi.

“Neden burda olduğunu bilmiyorsun değil mi? Buranın neresi olduğuna dair hiçbir fikrin yok,” Hekimin sessizliği duyan ağaç sözlerine devam etti.

” Dediklerime iyi kulak ver çünkü söyleyeceklerim insanlık adına verililen en eski savaşın miladından bugüne kadar olan kısım kısa öyküsüdür.

Günahlar ve şeytanlar, insanlar yeryüzüne geldikten sonra ortaya çıktı. Sayısızca şeytan, kült günahıyla beraber gelip yerleşti göğün altına.

Birbirine denk üç şeytan, aralarında bağ kurup kendi bölgesini yarattı ve bu alanları toprakları bellediler. Şu an; Ber, Mu ve Da adında üç güçlü şeytanın oluşturduğu üçgenin merkezinde benimlesin.

Kurtadamlar ise şeytanları yok etmek için görevlendirilmiş onurlu savaşçılardı. Bu onurlu savaşçılar şeytanları farklı zaman ve mekanlarda olduğu gibi tekrar yenebilirdi fakat (formlar içinde en dengeli olan üçgen) bağ öncekilerden farklıydı.

Bu yüzden kurtadamlar, şeytanların bölgesine defalarca saldırmalarına rağmen dengeyi bozamadılar. Kurtadamların saldırıları sürerken bir yandan da insanoğlunun işlediği günahlar bu üçgemlerin güçlenmesine neden oluyor, tüm uğraşların boşa çıkartıyordu.

Günahların insan ırkını zehirlediğini gören kurtadamlar farklı bir çözüm yoluna başvurdu. Kadim kattan getirilen Alacalı Ağaç tohumları her üçgenin merkezine bir fedai tarafından ekildi. Şeytanlar güçlenmeye devam ederken alacalı ağaçlar da sessizce filiz verdi.

İşte o günden beri, bu şeytan üçgeni içinde, yeryüzüne yayılmaya çalışan günahları temizliyorum. Tıpkı bir vücuttaki zehiri temizler gibi. Bermuda Şeytan Üçgenine hoş geldin, türünün yıllar önce başlattığı şeyi beğendin mi?”

Hekim öylece ayakta dikili durdu. Birkaç gün öncesinde ona çocuk masalı gibi gelecek şeyler, şimdi korkutucu birer gerçekti… Hekim, dışarda haşereyle savaşan kurtadamı düşünüp hızlıca konuştu.

“Dalından alacağım birkaç yaprakla zehirlenmiş kurtadamları tedavi edebilirim. Eminim onlar da sana yardım edecektir.”

Hekim, ağacın ilk defa güldüğünü hissetti, ya da ona benzer bir şeyi.

“Dışarda haşereyle savaşan iri, kıllı yaratık hah! belki bir zamanlar kurtadamların sahip olduğu onura sahipti ama yıllar önce şeytanlarla olan savaşımızda, ‘Eğer insaları yok edersek şeytanları güçten düşürebiliriz’ deyip birçok masumun öldümüne neden oldu. Onun bu hareketi yüzünden üçgenler daha da güçlendi. Yaşananlardan sonra geri dönüşü olmayan bir yola sürüklendik, onurlu kurtadamalar başka zamana ve mekanda yardım etmek için ayrılırken, o iri yaratığı ise bu üçgenin içine hapsettiler. Onun için üzülme, o ve sürüsü yaptıklarının cezasını ödüyor. Cezası verilen suç, üçgeni zayıflatacaktır; buna inan”

Hekim ne söyleyeceğini şaşırmıştı, konuşmadan önce bir anlığına durakladı.

“Ben bir hekimim ve bu hastalığı tedavi etmezsem benden sonra yaşayanlara kötülük etmiş olurum. Belki de bu hastalığın tedavisini bulmadığım için bir halk benim yüzümden acılı bir ölüme sürüklenecek… Hayır… Yaprağa ihtiyacım var.”

“Aydınlık yolun üzerindeki engellerden korkup, tamamen karanlık yola başvuran bir yaratığa da yardım edeceksin hekim, ne yaptığını iyi düşün.”

“Karanlıkta kaybolmuş birine ışık tutmadan geri dönmesini nasıl beklersin ki”

Beyaz ağaç iç çekerken sahip olduğu tüm yaprakları salladı. Ortaya çıkan ses, yüzlerce kuşun aynı anda kanat çıpması gibiydi. Onca sesin ardından birkaç yaprak dalından kopup hekimin önüne düştü.

“İnsanoğlunun böylesine zıt uçlarının bulunması oldukça hayret verici, seni uyardım lakin bundan sonra yapabileceğim herhangi bir şey kalmadı. Çok istediğin yaprak şimdi ayaklarının önünde duruyor. Seçim senin istersen sessizce üçgenden çıkmana yardım edebilirim ama fikrin hala değişmediyse geldiğin yoldan git.”