Kara Nemrut’un Hikâyesi

Gün yerini geceye bıraktığında, sırtında eskimiş bir kaftan ile yırtık çarıklar olan meczup kılıklı bir ihtiyar yavaş yavaş yürüyüp, sonunda bulutların üzerinde oturmuş. Oradaki herkes bekledikleri hikâyecinin yaşlı adam olduğuna kanaat getirip etrafında sıraya girmişler.

Meczubun dudakları titreyip duruyormuş. Biraz bekledikten sonra anlatmaya başlamış. O anlatırken bir çocuk da kalabalıktan para toplamaya başlamış.

“ Emsal olur ki cihan şahı Kara Nemrut, henüz küçük bir oğlan çocuğu iken kardeşleri ile hep münakaşa içindeymiş. Kendinden küçük kardeşlerine abilik yapacağı yerde kız kardeşlerini ağlatıp, erkek kardeşlerini hırpalarmış. Büyük ağabeyi Bilge Çelebi, her seyahat sonrası ona pek ihtişamlı armağanlar getirir, bunların onu bir nebze sakinleştireceğini umut edermiş.

Lakin bifayda! Nemrut zaman geçtikçe daha da kötü biri olmaya başlamış. Çelebi pek ihtimal vermese de kardeşinin farklı diyarları gezerek sükûna ereceğini düşünmüş. Uzun seferlerinde onu da yanında götürmeye başlamış. O vakitler on altısında Nemrut, farklı yerleri görmekten pek zevk almış. Gittiği her yerde etrafı dikkatle süzüyor, içten içe tüm bu güzelliklerin sahibi olmayı diliyormuş. Bilge Çelebi, git gide durgunlaşan kardeşinin halini daha iyi görüyor, ama içinde yetişen aç gözlülüğü fark etmiyormuş.

Gel zaman git zaman kardeşlerin ailesi âlem-i bekaya kavuşmuş, taht boş kalmış. Gelenek gereği büyük kardeş Bilge Çelebi’nin şah olması gerekmiş, Çelebi ise pek yanaşmamış. Onun derdi tüylü kırmızı şapkası başında, incili kaftanı sırtında hep at üstünde olmakmış. Kız kardeşlerse henüz küçüklermiş. Gafil avlanıp evlerini düşmana kaptırmalarından korkmuşlar. Erkek kardeşler de haklarını Nemrut’a verip geri çekilmişler.

Nemrut, karalar içinde tahta oturmuş. Yıllar geçtikçe merhametsizliği artmış.  Kötülükler içinde ülkeyi yönetmeye kalkmış. Bundan zarar gören küçük kardeşler bir bir ayrılmış saraydan. Kara Nemrut, bu ayrılıklara pek bir içerlemiş de ses etmemiş.

Kırgınlığı kılıcına güç vermiş. Pek çok şehir fethetmiş. Görüp gezdiği, meftun olduğu pek çok devleti kendine katmış. Ne yazık, güçlü olduğu kadar adaletli olmayan hünkâr, sahibi olduğu her şeyin kendine dert olacağını bilmezmiş.

Çok vakit böyle geçip gitmiş. Kara Nemrut, bir gece yatağına huzur ile yatmış. Sanırmış ki âlemdeki hiçbir kuvvet onu yenemezmiş, zaten âlem dediği de kendisinin değil miymiş? Fakat rüyasında yalın ayak, etrafında kimsenin ve hiç bir şeyin olmadığı bir dünyada imiş. Kapkaranlık bu diyardan pek korkmuş. Sonra birden toprağa gümüşi, kocaman varlıkların düştüğünü görmüş. O kadar güzel ve parlaklarmış ki, gözleri kamaşmış. Yaklaşıp tutmaya çalışmış ama her adımında toprağa inen yıldızlar kaybolmuş.

Kara nemrut, öyle kan ter içinde uyanmış ki yatağının yanından sular süzülüyormuş. O geceden sonra gözüne bir daha uyku girmemiş koca şahın.

Hudutunu bilmeden yıldızların da kendisinin olmasını istemiş. Uzun geceler semalara bakıp hülyalara dalmış. Bunun üzerine boyu bulutları aşan kuleler inşa ettirmeye koyulmuş. Her nasılsa Kara Nemrut sanmış ki, uzansa koca kulelerin tepesinden, gayret edip kendine çekebilirmiş yıldızları.

Herkes Kara Nemrut’un delirdiğini konuşur olmuş. Artık devlet işleri ile de alakadar olmamaya başlamış. Hem derlermiş ki Nemrut’un gören gözleri görmez olmuş. Bu söylentiler taa kardeşlerinin kulaklarına kadar gitmiş. Yine de kardeşler pek ihtimal vermemiş. Nemrut sinirli, gaddar bir adammış adam olmasına da yıldızların toprağa oturacağını düşünecek kadar da deli değilmiş.

Kardeşler söylentilerin aslı var mıdır, bilmek istemişler. Şayet öyleyse yardım eli uzatmak gerek diye istişare etmişler. Tümü birlik olup kuzeye, Nemrut’un sarayına yola çıkmışlar. Bilge Çelebi de çoktan atını dörtnala sürmeye başlamış.

Haftalar sonra Nemrut’un kardeşleri saraya ulaşmış. Bakmışlar ki emanet ettikleri ülke çoktan dağılmış, önceleri Nemrut’a boyun eğip hâkimiyetine giren tüm şehirler ayrılıp güçlenmiş. Kala kala bir avuç toprak kalmış. Kara nemrut ise tüm bu olanlardan bihaber, kulelerinin tepesinde uzanmış semayı gözlüyormuş. Bir yandan da dünyanın en iyi mimarlarını getirtmiş, boyu arşı aşan bir kule yaptırıyormuş.

Bilge Çelebi ve kardeşleri Nemrut’u silkeleyip uyandırmışlar. Nemrut küplere binmiş, öfkesinden nefes dahi alamamış. Onların ne haddine düşermiş işine karışmak! Tüm kardeşlerini tutup zindana attırmış. Bilge Çelebi dışındaki kardeşler pek diş bilemiş Nemrut’a. Sürekli onu öldüreceklerine dair yeminler edip, olanları ikide bir tekrarlıyorlarmış.

Bu sıra da Bilge Çelebi durduğu yerde sallanıyor, tüm vücudu titriyormuş. Kardeşler onun bu haline anlam verememişler. Halini sormuşlar da inlemekten cevap veremez olmuş Bilge Çelebi.

Oysa kardeşler Nemrut’a olan garezlerinden en az onun kadar kör olmuşlar. Yüzüne bakmamışlar. Şayet baksalarmış, Nemrut’un gözleri yerine iki camın olduğunu fark ederlermiş. Etmemişler.

Kara Nemrut iyiden iyiye aklını yitirmişken tüm şehirlerde isyanlar çıkmaya başlamış. Nemrut bir ara uyanıp devletin bu halinin önüne geçmeye çalışmış çalışmasına da, ne ortada bir devleti ne de o devleti koruyan askerleri kalmış. Koca kulesinin tepesinden küfürler savurarak, yumruğu havada kudurmuş şiddetinden. Camdan gözleri yuvalarından çıkarak tüm bedenini kaplamış, bembeyaz alevlerle yanmaya başlamış hükümdar. Kristal bedeni yandıkça parlıyor, parladıkça yanıyormuş.

Bilge Çelebi ile kardeşleri yağmalanan sarayın zindanından zor kaçmışlar. Az kalsın isyancılar onları da öldüreceklermiş. Küçük kardeşler hemen atlarına binip evlerine doğru yola çıkmış. Yalnız Bilge Çelebi semaya yükselip ardından parlak bir yıldız olan Nemrut’u görmüş. ‘Kara Nemrut’ demiş, ‘kuzey yıldızı yahut, öfkesinden yanan yanarken parlayan, şimdi yerinden hiç oynayamayacak hayatı, yalan.’”

Yaşlı meczubun gözünden tek damla yaş gelmiş. Çocuk o arada paraları, tüylü eski bir şapkadan olan heybesine bırakmış adamın. İhtiyar fark etmemiş, kalkıp sessiz sedasız yoluna gitmiş.