Nyks Adasına Dönüş

En eskilerin bildiği bilenlerin günden güne azaldığı adıyla Nyks Adası ya da bilinen namıyla Kara ada. En cesur kaptanların uzağından bile geçmeye cesaret edemediği bir yerdi. Genç adam bu adanın kara övgüsünü uzun zamandır duymaktaydı ama buralara gelmek aklından geçmiyordu. Şaman kendisini davet ettiğinde içinde garip bir korku oluşmuştu. Derinlerde bir yerlerde o adaya gitmeyi istiyordu ama rivayetler o kadar çoktu ki. Bir Üç kız kardeşten bahsediliyordu ve bunların yaptığı kara büyülerden. Ayrıca adada yaşayan kötücül ruhlar, cinler, periler, herkes gibi Delikanlının da oradan uzak kalmasına neden oluyordu. Ruhunun derinlerinde bir yerlerde Kaderinin orada olduğunu söyleyen bir ses vardı. Sonuçta gezi davetini kabul etmişti. Ne de olsa yıllardır tanıştığı bu adamın sözünden çıkmak aklından geçmemişti.  Soka kentinden küçük bir tekne kiralamak istiyorlardı. O uğursuz adaya gitmek için pek çok sandalcıyla balıkçıyla görüşmüşlerdi ama hiç biri yanaşmadığı için son görüştükleri Chotka adlı balıkçının istediği fahiş fiyatı kabul etmek zorunda kalmışlardı.  Hırpani balıkçı kendisinin de gelmek istediğini ısrarla söylemişti. Ve son seçenek olduğu için o isteğini de kabul etmişlerdi.

En son faaliyetini yüzlerce yıl önce gerçekleştirmiş ve artık sönmüş olan yanardağın zirvesinin yakınlarında yüksek ve dik bir tepe üzerinde kurulmuştu Bina. Bir kulübeden irice ve kaleden daha küçük bir yapıydı. Yapılış amacını kimse bilmiyordu. Bazılarına göreyse bir tapınaktı. Eğer kuzeyden yaklaşırsanız göremezdiniz çevresiyle bütünleşmiş gibi duran yapıyı. O yüzden adayı turlamışlar güney doğudan yaklaşmışlardı.  Kayaların arasında dar bir kumsala güçlükle yanaşabilmişlerdi. Chotka’ya uzaklaşmamasını her an yola çıkacaklarmış gibi teknesini hazır tutmasını tembihlemişlerdi. İki adam taşlık yola düştüler. Yaklaşık bir saatlik tempolu bir yürüyüşten sonra varmışlardı viran sayılabilecek tapınağa.

Yaşlı bir mürit karşılamıştı kendilerini. Eğer bir yabancı olsaydı kesinlikle kapının açılmayacağını biliyorlardı. Yolda söylemişti bu durumu şaman. “Orada yaşayan üç kadın var. Üç kardeş, üçüz karındaş. Birbirini tamamlayan üç ruh gibiler deniliyordu. Onların gözleri keskindir daha adaya yaklaşmadan görürler seni. Onların kulakları hassastır. Aldığın her nefesi, attığın her adımı duyarlar. Hele biri var ki daha sen ağzını açmadan bilir ne söyleyeceğini. Üstelik dudakları kıpırdamasa da kafanın içerisinde duyarsın sesini.”

“Buradan sonrası senin yolun,” dedi ve delikanlıyı hafifçe itti.  “Bakalım Hakkında neler söyleyecekler.” Genç adam hafifçe ürperdi. Karanlığın giderek arttığı iki yanı duvarla çevrili derin boşluğa baktı. Çaresiz ilk adımını attı. Önce uzun bir koridoru aştı. Ardından ancak bir kişinin geçebileceği birkaç kapıdan geçti. Bu yolun hiç bitmeyeceğini düşündüğü bir anda açtığı kalın meşe kapının ardında büyük bir şaşkınlık yaşadı.

Yüksek tavanlı geniş bir salona varmıştı. Dağın içerisinde uzun bir süre yol aldıktan sonra geçtiği karanlık yolun böyle bir aydınlığa çıkmasına şaşırmıştı. Çevresine bakındı. Hiç pencere yoktu ama içerisi koridordan daha aydınlıktı. Karşılıklı iki duvarda yağ kandilleri vardı zayıf ışığı belli belirsiz titreşen. Aydınlığı asıl, tavandan sarkan küçük avize ve avizenin ucundaki bir kristal sağlıyordu. Her yan kimi gömme kimi açıkta duran raflarla dolmuştu. Eğer adımlayabilseydi bir uçtan bir uca yirmi adımda alabilirdi salonu.  Eğer her yanda sıralanmış ve içleri kitaplarla desteklenmiş kitap raflarını yok saysaydı. Hiç bu kadar rafın ve raflar dolusu kitabı ruloyu bir arada görmemişti. Sadece kitaplar yoktu raflarda. Biblolar, vazolar, heykelcikler, Cam işleri, metal nesneler ve ahşap ürünler. Garip yapılı nesneler tıka basa dolduruyordu her yanı. Ve aralarda koltuklar sehpalar vardı. Ama neredeyse adım atılacak yer yoktu.

“İncelemen bitti mi?”  Sesi duyunca irkildi. Kafasını hafif sağa çevirince birkaç adım ötesinde dikilen güzel kadını gördü. Otuzlu yaşlarının ortasında sayılırdı. Üzerinde topuklarına kadar uzanan bordo renkli düz bir elbise vardı. Konuşuyordu ve kendisini görüyordu; bu Şamanın söylediği Sağır Sultan olmalıydı.

“Özür dilerim,” diyebildi titreyen sesiyle. Kadın yüzüne bakıyor gülümsüyordu. İçinde olduğu salon kendisini o kadar büyülemişti ki. Sonra bir ses daha duydu ve kafasını çevirip baktığında biraz ötedeki deri koltukta oturan ikinci kadını gördü. Kadın elindeki kalın, ciltli kitabı kapattı. Kadının dudakları kıpırdamasa bile kafasının içinde duymuştu “hoş geldin” sözünü. Bu hanım da Lal Sultan olmalıydı. Şamanın yolda kendine anlattıklarına rağmen afallamıştı, iki kadın birbirine o kadar benziyordu ki.

“Hoş geldin,” dedi kendisini ilk gören kadın. İşte o zaman nereden çıktığı belli olmayan üçüncü biri daha belirdi hemen arkasında. O zaman son gördüğü kişi Âma Sultan olmalıydı. Üç Hanım, birbirini tamamlayan üç kardeş. Biri hiç konuşmadan ellerine sarıldı. İnce uzun parmakları avuçlarının içinde dolandı bir süre. Bir çığlık attı garip bir ses tonuyla. Sonra o parmaklar delikanlının yüzünde dolandı bir süre. Bir diğeri gözlerinin içine bakarak eğildi kalbini dinledi bir zaman. Göz göze geldiğinde derin bir kuyuya düşer gibi oldu Gözde değildi baktıkları kocaman iki karanlık çukur. “Acı sesler duyuyorum,” dedi. Diğer kadın “Haykırışlar ve bağırışlar çınlıyor kulaklarımda. Ama beklenen sensin. Yüzyılların ardından dünyaya düzen verecek olan kişi sen,” dedi, devamını getiremedi. Bir vızıltı duyuldu önce ardından sessizce açılan bir ağız. Gören ve konuşan Rahibe olduğu yere yığıldı.

Delikanlı ne olduğunu anlamamıştı, bakışlarını sesin geldiği yere çevirdi. İşte o an yanında duran diğer kadın bir hamle yaptı önüne doğru. Küçük hain okların ikincisi boynuna saplandı. Bir saniye sonra oda göçtü dünyadan. Uzun saçlı genç adam belinden çektiği bıçağı fırlattı içgüdüsel olarak.  O zaman kendilerini adaya getiren balıkçının sesini duydu acı içinde ve bedeni yığıldı koridorun girişinde. Birkaç saniye sonrasında yaşlı şaman da belirdi kapıda. Üçüncü kız kardeşin elinde bir kâğıt vardı. Kâğıtta da sadece iki kelime yazıyordu. “Burada Kal.” Böyle başladı HiçKimse’nin eğitimi.