Ve Balı Sevgilim

“Geliyorum” dedim. “Hemen geliyorum.”
Herife bir kez daha baktım. Üst geçitin merdivenlerine öylece uzanmış, dinleniyordu. Arada bir kafasını kaldırıp şöyle bir etrafına bakıyor, sonra ne yapıyorsa onu yapmaya devam ediyordu. Kalabalığın arasında öylesine bir enstantane gibiydi. Her gün gördüğünüz, üzerinde durmanıza gerek olmayan bir resimdi sadece.

 

Küreğimi karanlık toprağa sapladım. “Tamam” dedim. “Getirebilirsin.”
Getirildiğini, bir kucak dolusu sürüklenme sesinden çıkardım.
Sonra daha tok, daha küt bir ses duydum. Sonsuzluk yatağına kavuşma anı.
“Tamam” dedi adam. “Üzerini örtebilirsin.”

 

“Hayır, gerek yok.” diye üsteledim. İnsan çıldırmayacaksa da aklını eline alırdı böyleleri karşısında. “Bırak artık, istemiyorum.”
“Özür dilerim beyefendi” dedi bir kez daha. Özür dilermiş, ne gereksiz kelime. Özür dileme, git öl. “Tekrar hazırlarım, hemen…”
“Bırak” dedi sevgilim. “Bir işi bile halledemiyorsun. Bırak.”
“Paranızı geri…”

 

Güneşin somurtkan ışınları dünyayı terk etmeye başlamıştı. Yorgun başımı göğe kaldırdığımda gördüğüm, bundan fazlası değildi. “Gün battı, batacak” diye konuştu biri ağaçların oradan. “Gel istersen biraz dinlen.”
“Gerek yok” dedim. Küreğimi toprağa vurdum. “Getirebilirsin.”
Omzuma bir el dokundu. “Gel bir çay…”
“Gerek yok. Getirebilirsin.” Diğer çukura geçtim.

 

Boynuma bir kez daha dokundu. Ondan ve her şeyden tiksindim. “İstemiyorum” dedim. “Bugün istemiyorum.”
Ellerini saçlarımın arasına soktu. Başımı uzun tırnaklarıyla okşadı. Çenemi sertçe tutarak başımı yukarı itti. Boynumun altını öptü. Onu geri ittim.
“Bırak” diye bağırdım. Sesim haddinden fazla çıkmıştı ki etraftaki birkaç kafa merakla bize döndü. Sonra da ne yaptığımız umurlarında değilmiş gibi tekrar önemsiz işlerine. Ama umurlarındaydı, yaptığımız iş karaciğerlerine kadar umurlarındaydı.

 

Ağlayan bir surattan tiksindiğim kadar hiçbir şeyden tiksinmem. Bu adam da ağlıyordu. Annesini, karısını ve kızını kaybetmişti. Üçünün aynı çukura gömülmesini istiyordu. “Hayır” dedim. “Bu mümkün değil.”
Yönetici ayıp bir şey demişim gibi çevirdi başını bana. Kibar bir sesle, “Beyefendi” dedi. “Maalesef ki kurallarımıza göre…”
“Kurallarınıza başlatmayın…” diyecekti adam.
Yakasından tuttuğum gibi ittim. Çelimsiz şey yere savruldu. Toprağa kapandı. Ona acımıyordum. Yakınını kaybetti diye birine acıyacağım vakitler ölmüştü. Şimdi onları gömüyordum.

 

“Güneş batıyor, bak” dedi sevgilim. Şehrin biraz dışına çıkmış, sakin bir tepeye gelmiştik.
Duymamazlıktan geldim. Şimdi güneş umurumda değildi.
“N’oldu sevgilim?” diye sordu inanılası gözlerle. “Niye bu kadar üzgünsün, hala anlatmadın.”
Duymamazlıktan geldim. Şimdi umurumda değildi.

 

Kamyonun arkasından indirdiğimiz son cesetten sonra, herkes bir köşeye çekilmiş dinleniyordu. Tonlarca ölü getirmiştik, hepsi de bir an önce gömülmeyi gözlüyordu. Bizim adamlar ise gitmiş bir köşeye pinekliyordu. Veba bazen hedefi şaşırıyor.

 

Dudaklarımı öpmesi her zaman hoşuma gitmiştir. Ama bugün değil.
“Çekil” dedim bıkkın bir tonla. “İstemiyorum bu gece.”
“Tamam” dedi. Anlayış konusunda Budayı pataklardı.
“Bana bak” diye başladım. Güneş batmış, hilal halindeki ilk dördün de turuncu ışığıyla yavaşça gözden yitiyordu. “Bana bak sevgilim. Bugün, neden bilmiyorum, iyi hissetmiyorum. O yüzden…”
“Önemli değil.” dedi. Başımı dizlerine yasladı. “Unut gitsin.”

 

Yüzü neredeyse tümör kadar kararmış bir kızı taşırken durakladım. Hafif, tıpkı diğerleri gibi, ele avuca sığan bir şeydi. Ama onda, diğerlerinde dikkat etmediğim başka bir şey daha vardı. Ölü bir yakınınızı kucaklamışken hissettiğiniz bir şey. Onu, nedensizce, daha naif bıraktım kamyon kasasına. Sanki bir yeri incinecekmiş gibi yavaşça koyverdim. Saçlarını hafifçe yana ayırdım. Bir an için üzgün ve şaşkın olduğumu sansam da, hayır, bunların ikisi de değildim. Sonuçta biliyordum ölüp gittiğini. İlginç olan, her neyse, bunda ilginç olan bir şey yoktu. Ölmüştü ve şimdi de kollarımda kamyona taşınıyordu.
Onu diğer ölülerin arasına kaktırdım.

 

“Bir gün” dedi sevgilim. “Ben öleceğim.”
“Ne ilginç” dedim. “Ben de.”
“Aaahh, hayır öyle değil. Yani…”
“Yani hepimiz öleceğiz.”
“Şapşalsın” dedi. “Keşke hemen ölüp gitsen.” Sonra güldü.
Doğruldum, yüzüne baktım. Gülüşü dondu. Bir şey desem kendi isteğiyle tıpış tıpış cehenneme girebilirdi. Demedim.

 

Kamyon geldi. Büyüktü. Ama bizim ölüler için yeterince büyük değildi.
Bağırdım, yenisi ne zaman gelecekmiş diye sordum. Önce bunu bir doldurun dedi adam. Sıkıştırıp bir şeyler yapmalıymışız. İnanılmaz çirkin bir adamdı. Muhtemelen tüm yakınları öldüğünden daha da çirkinleşmişti. Ona acıdım. Her çirkine istemsizce acırım ben. Ölülere acıdığımdan bile çok.
Çirkin, kamyonuna gidip bir sigara çıkardı. Yakarken öksürdü, tükürdü. Baktım, kanlıydı. Kendinden bile çirkindi.

 

“Geç oldu” dedim sevgilime. Gece yarısı olmuştu ve temiz hava ciğerlerimizi zımparalamıştı. Nedendir bilinmez, daha iyi hissediyordum. O bana iyi geliyordu.
“Gidelim mi?”
Ayağa kalktım. Üstümdeki çimenleri silkeledim. Düşmemek için çılgınca mücadele ettiler. Tek amaçları üzerlerine oturan bu iki insanla evlerine kadar gidebilmekti. Bunu çılgıncasına istiyorlardı.
Sevgilim elimi tutmak için uzandığında, avucumdaki bir çimen tanesine dikkat kesildim. Normalde terli elle biriyle tokalaşmaktan dahi utanırdım. Ama o çimen tanesini ikimizin arasından uzaklaştırmadım, nedendir bilinmez.

 

Birileri tüm kaslarıma küfrediyormuş gibi uyandım. Sonra her birine ben küfrettim. Bu kadar ağrıyacak ne vardı? İnanılmaz, ölüyordum. Değil ayaklanıp işe gitmek, başımı birkaç santim bile kaldıramazdım.
“Bizimkiler oraya da girmişler” dedi odamdaki adam. Uyandığımı görmüştü. “Hepsi ölmüş. Gidip orayı temizlememiz gerekliymiş bugün.”
Neresi olduğunu hemen anladım. Onu en son orada görmüştüm.
Ayaklandım. Hepsi ölmüştü ve onu en son orada görmüştüm. Orayı temizlemiz lazımdı bugün.

 

Sevgilimi evine bıraktıktan sonra, bizim üst geçitten aşağı iniyordum. Gecenin bir yarısı olmasının getirdiği korku, insanların sokaklardan ayak çekmesine vesile olmuştu. Etrafta sokak ışıklarının altında yarışan yarasalar dışında kimseler yoktu.
Sonra o adamı gördüm. Aynı yerdeydi. Saatlerdir bir milim bile kıpırdamamış diye aklımdan geçiriyordum ki birden başını kaldırdı. Beni parmağıyla yanına çağırdı.
Neden yaptım bilmiyorum ama gittim. Normalde gitmem. Yavaş adımlarla, müthiş iğrenç kokan kartondan yatağına yaklaştım. Konuşmaya başlayacaktı ki, öksürdü.
Elinde bir peçete vardı ve ağzının üstüne onu kapamıştı. Sanki tüm mikroplarını biriktirmek istermiş gibi özenle yapıyordu bunu.
Sonra neden bilinmez, peçeteyi bana gösterdi. Baktım, kanlıydı.