Yaşamaz Ölmez

Kalk

 

Adım

Adım

Adım

Adım

Düş

 

Kalk

 

Adım

Adım

Adım

Adım

Düş

 

Kalk

Adım

Adım

Adım

Adım

Düş

 

Kalk

 

Her şeyin bir yeri var… Her şeyin bir adı var… Her şeyin bir şeyi var… Benim yok.

 

Kalk!

 

Adım at!

 

İlk adımda bir kol, ikinci adımda diğer kol, üçüncü adımda gövde, dördüncü adımda bir bacak. Beşinci adımı atamam. Çünkü bacak yok. Yoruldum ama düşmüşken dinlenemem. Bir kolum şurada diğeri burada, kafam az ötede birazcık dinlense…

 

Kalk!

 

Kalkarım her yerim tam. Adım atarım yine. Bilmiyorum kaç kere, bilmiyorum ne zamandır adım atarım. Hiçbir yere gitmez adımlar.

 

Yine yuvarlanıp giden kafanın içinde bir yerde silik bir hayalde bir yere giden adımlar da vardı.

 

Kalk!

 

Hiç kimse yok benden başka, hiç kimse yok benim gibi. Doymaz açlığım dinmez susuzluğum düşünmez kafam yürümez ayaklarım tutmaz ellerim görmez gözlerim konuşmaz dilim.

 

Kalk!

 

Bu kadar çok adımla nerelere giderdim! Nerelere giderdim? Nereler…

 

Kalk!

 

Şuracıkta öleydim… Belki de yaşayaydım… Ben gibisini göreydim…

 

Kalk!

 

Yüz yıldır, bin yıldır, on bin yıldır, yüz bin yıldır yürüyorum. Hiç kimseyi görmedim. Her sefer dört adım. Dört adım. Kol-kol-gövde-bacak.

 

Bayağı kalabalık adımlar da vardı kafanın içinde, silik hayallerde. Çok bacaklar kollar gövdeler, her adımda düşmeyen. Bir yere gidiyorlardı. Duruyorlardı. Gidiyorlardı. Düşmeden.

 

Kalk!

 

Bu yerde her yer sis duman. Belki dumanın içinde başkaları da yürüyor. Dört adım dört adım atıyor. Düşüyor. Belki ben görmüyorum onlar beni görmüyor. Bak bak sis bak bak duman. Kafanın içinde yuvarlanan gözleri acıtıyor.

 

Kalk!

 

Bazen… çok bazen bir ses bir çığlık. Kulaklarım vardı! Ama olmasaydı! Ne amansız bu çığlık! Duymasaydım hep duymadığım gibi.

 

Kalk!

 

Kalkmasam… kalsın parçalarım şurada.

 

Kalk!

 

Düş

 

Kalk!

 

Düş

 

Kalk!

 

Düş