Tilki

“Bir tilki gördüm!” diyerek irkilerek uyandım.

Rüyamda yine o tilkiyi görmüştüm; her gece olduğu gibi. Onu her gördüğümde o elim kazayı hatırlarım. Kaza olduğunda,  üç yaşında olmama rağmen her şeyi o, tilki sayesinde çok net hatırlıyordum. Hatalı sollama yapan bir kamyon, içinde annem ve babamın da olduğu arabayı biçip geçmişti. Bu ölümcül çarpışmadan sonra geriye kalan tek şey hurdaya dönenen metal yığınıydı; artık mezarlıktan bir farkı yoktu. İçinde sıkışıp can veren ölü bedenler, ralli arabalarının içindeki koruyucu çelik kafesler gibi benim de bu kazadan fiziki zarar görmemi engellemişti. Ama ne yazık ki yaşadığım travma ruhumda bir hasar bırakmıştı. Hiçbir zaman silemediğim kareler, her gece zihnimde benim isteğim dışında oynatılıyordu. Karayollarını kendine mesken tutmuş bir tilki yiyecek bulmanın zekice bir yolunu bulmuştu. Ancak şu an, bu bana hiç de zekice gelmiyordu. Cansız bedenlerin tazeliğine karışan kan kokusunun cazibesine kapılan tilki, karnını doyurmanın derdindeydi. Issız bir yol olduğu için birinin bizi fark etmesi biraz vakit almış olmalıydı. Çünkü ailem defnedildiğinde, ellerinin olmadığı benden hep fısıltılarla saklanmıştı. Oysa bu onların gerçeğiydi, bense hala o hayvanın soluğunu ve sivri dişlerinin arasında ezilen kemiklerin sesini hatırlayabiliyordum. Gerçek ortadaydı, tilkilerden hep nefret ettim.

Gözlerimi açtığımda, her sabah uyandığımda gördüğüm manzaradan çok uzaktım. Düşüncelerim bile bu değişikliğe uyum sağlıyordu. Benim gibi ölümcül hasta olan insanların hayattan çokta fazla bir şey istemedikleri bir ruh hali, umudun bir kırıntısına takılıp kalmıştı; o da yaşama hakkıydı. Böyle büyük bir hediye, ancak  şanslı olanlara Tanrının bahşettiği bir nimetti ve bunun anlamını bilemeyen insanlar, bence bu gezegene ait değillerdi. İnsanlığımın bu kırılma noktasının tek sebebi ölümcül hastalığım değildi; aslında buna vesile olduğunu kabul ediyorum. Farkındalığımı değiştiren tuhaf bir hap olmuştu.

Bilimsel bir araştırma için gönüllü olduğum özel bir tıp merkezi, benim yeni umudum olmaktan çok, aslında insanlığın sonraki gelişimi için bir başlangıç olacaktı. Savaşların ve açlığın olmadığı, nefsi bir tokluğun hüküm sürdüğü bir gelecek. Evet, aynen böyleydi, ancak bunu ben söylemiyordum. Tahlil laboratuvarında kan alırken herkese söyledikleri masallardı bunlar; insani vicdanımızın bam teline dokundukları o anda, verdikleri ilk şey  serum iğneleri ve ilaçlar değildi, bedenimize girmeden önce zihinlerimize zerk etmeye çalıştıkları bilinç altı fikir kapsülleriydi bunlar. Eğer sağlıklı bir insan olsaydım, onların bu yalanlarına ve içinde olduğum bu meşum odanın hastane kokan havasını içime çekmektense dışarda özgürce anın tadını çıkarırdım. Yazık! Yine yanılmıştım.

Keşke düşüncelerimiz de yeraltındaki fay hatları gibi  sürekli yer değiştirmese diye düşündüğümde bile neden sonuç ilişkisini görmezden geliyordum. Sağlıklı ve doğru kararlar, her zaman sürekli yapılan yanlış ve hatalı düşüncelerin birbirini itmesi gibi doğal bir devinimle ancak gerçekleşebiliyordu. Bende buna benzer bir durum yaşamıştım. Zihnimdeki taşlar yerine oturuyordu.

“Canınızın acıdığını biliyorum, ama bu araştırmanın diğer bir aşamasının da sizin tedavinize faydası olacağını söyleyebilirim,” dedi doktor, bu sözleri kibarlıktan kırılacak bir dille söylediğinde bunun bize faydası olacağını düşünmüş olmalıydı; ama olmadı iğnenin metal sivri ucu tenimin sıcaklığında ilk soğukluğunu hissettirmişti. Damarıma yol açtığındaysa asıl acı serumdaki karışımdı; çok acı vermişti, iki porsiyon acılı adananın acısını damarlarınızda hissetmek  gibiydi. Aslında bu yapılanlar bir ön elemeden başka bir şey değildi. Yapılan ön işlemler, her gönüllünün, bu araştırmaya  uygun olup olmadığını seçmek için yapılmıştı. Ben, hayatta tek bir şans oyunu bile kazanamayan ben,  seçilmiştim. Seçilmek, söylemesi bile güzel ama neye ve  kime göre değişen, göreceli bir durumdu bu. Talih ya da talihsizlik gibi bir paradoks döngüsünde kalmıştım.

Beraber geldiğim insanları, merkezden dışarı kuyruk olmuş çıkarken gördüğümde, bize has olan vedalaşan bir bakışla bakan, yılgın gözlerimiz selamlaşmanın başka bir lisanıydı. Onlar uygun değillerdi. Bense yatağımda uzanmış, kolumdaki kateterden sarkan serum hortumlarıyla, bu hasta katarını seyrediyordum. Doktorlar, bir saat sonra beni  asıl işlemin yapılacağı odaya almışlardı. Aklımın bir köşesinde bana hangi ilaçları vereceklerini, nasıl iğneler kullanacağını ve bu işin ne kadar süreceğini düşünürken, hemşirenin, elinde masmavi ışıldayan cam fanusun içinde bir küreyle geldiğini gördüm; hayret, başka bir şey yoktu. Sevinmeli miydim yoksa bu tuhaflıktan korkmalı mıydım bilememiştim. Kadın fanusu kaldırdığında, cam küreye mavi ışıltısını veren şeyi görmüştüm; bu irice bir haptı ve  kestane büyüklüğündeydi. Yüzümdeki şaşkın ifade gülümsemeyle ara ara değiştiğinde kendimi aptal gibi hissettim. “Bu tuhaf şeyde ne böyle, herhalde bunu yutmamı istemiyorsunuz doktor. Bu şey radyoaktif mi? İş buraya kadar mı geldi doktor, yoksa beni süper kahraman mı çalışıyorsunuz?” dediğimde buna benden başka gülen olmamıştı. Aslında bunu herkesi neşelendirmek için söylenen bir  şaka olarak düşünmüştüm, fakat yüzlerindeki beton gibi ifade artık ekibin umutlarının bitmeye başladığını gösteriyordu.

Benim şaka içerikli sitemim, doktorun bilimsel açıklamasıyla dibe batmıştı. “Korkmayın Melis Hanım, bu hapın büyüklüğü içeriğinde ki nano algılayıcıların bileşiminden dolayı, yutmakta zorlanacağınızı hiç sanmıyorum ve  bunu defalarca denedik. Asıl sorun sonrası…” diyen doktorun sözünü diğer doktorun onu dürtmesi ve bakışlarıyla susturması bu işi daha çok tuhaflaştırmıştı. Ama bu bile benim gözümü korkutamazdı. Çünkü ölümle randevusu olan birinin ondan daha çok azametli bir beklentisi olamazdı. Yazık! Yine yanılmıştım.

İçinde olduğum odanın tuhaflığını da sonradan fark etmiştim. Oda da yanımda duran iki doktor ve hemşirenin dışında bütün duvarlar, tavan ve zeminin dokusu pırıltılı kristallerden yapılmıştı. Bu ayrıtı bozan odanın açık kapısı da kapandığında artık tamamen kristal bir odadaydık. “Hayatım boyunca, bir gıdım tek taş hayali kurarken, pırlantanın ambarına düştük be!” dediğimde görmemişliğim, pervasızca ağzımdan kaçmıştı. Ancak bu ince nükte, hemşirenin yüzünde ufak bir tebessüme neden olduğunda, birinin  beni anladığına sevinmiştim. Kadınlığın ortak dili gibi…

Doktorun odayı hayranlıkla gözlemlemem dikkatini çekmişti ve yine o bilimsel açıklamalarına başlamıştı; yüzünden hiç eksik olmayan donuk bir ifadede yüzüne bir maske gibi yapışmıştı.  Herhalde bu maske onu kötü esprilerden koruyordu.

“Melis Hanım, bu oda saf kuvars kristallerinden yapılmıştır. Hapın etkisini göstermesi için böyle olması gerekliydi.  Dünyadaki  Elektromanyetik alan kirliliğinden tamamen izole edilmiş bir oda. İçeceğin hap, nano duyargaları olan bir sentetik bir organizma ve bu hap tüm hisleri açığa çıkaran birbirine bağlayan  bir empati  etkisine yol açıyordu. Bir nevi insanlığımızın o ahlaki ve vicdani kapılarını, Dünya üzerindeki bütün insanların, beyin frekanslarıyla  birbirine bağlıyordu. Fakat bu kapıların kapalı olan insanların ulaşamayacağı bir frekans sadece belirli insanlarda açılabiliyordu.” diyen doktor bana doğru bakmıştı; bende içimden ‘Bakınız ben.’ demiştim, artık esprilerimi boşa kullanmak istemiyordum; nede olsa karşımda betondan suretler vardı; maazallah, birinin sekip beni yaralayabilme ihtimali vardı. Bu olağan üstü olayı ilk deneyimleyen herkese anlattığı gibi doktorun açıklamaları devam ediyordu. “Araştırma ekibimiz birçok insan da bunu denemişti ama bir türlü aradığımız  beyin frekansını bulamamışlardı. Bu da işin gerçeğiydi. Dünya üzerindeki her insanın beyin frekansı parmak izi gibi kendine has bir özelliğe sahipti.  Şu an sende aradığımız o umudun  bir parçasısın.” diyerek konuşmasını sonlandırmıştı.

“Peki, doktor, merak ettim de, neden hap, serum ya da cilt altı bir ilaç değil de, bir hap?” diye sormam meraktan değildi; aslında beni tedirgin eden bu haptan bir anlıkta olsa uzak durmaktı.  “Tamamen doğal olması için bunu tasarladık İnsanın doğal sindirimine karışması gerekiyordu. Böylece bağırsaklardan emilebilecekti. Bağırsakların ikinci beynimiz olduğu gerçeği bunun nedeni, işte cevap bu.” diyerek hemşireye ilacı bana uzatmasını işaret ediyordu.

Bütün dikkatleri benim üstümdeydi. Artık zamanı gelmişti. Işıldayan hap burnumun ucuna kadar gelmişti. “İlaç zamanı.” diyerek gülümsemişti hemşire. Hapı elime aldığımda titrediğimi hissettim; küçük bir elektrik şoku gibi. Ağzıma atmakta bir an tereddüt etmiştim. Ama sonra cahil cesaretiyle bir lokmada ağzıma atıvermiştim. “Biraz su alabilir miyim?” dediğimde Bu kez doktor gülümsemişti; bu bana hayra alamet değil gibi gelmişti. “Bana inanın Suya ihtiyacınız olmayacak.” Çok tuhaftı ağzımda biran kıpırdadığını hissetmiştim. Tıpkı küçükken yediğim patlayan şekerlere benziyordu. Ağzımda patlamasından korkmuştum. Uzandığım yataktan doğrulup, yatağın kenarında oturur vaziyette durmuştum. Bu irice kuru hap, birden ağzımın içinde ılık jel gibi bir sıvıya dönüştüğünde, doktoru anlamıştım ama hala hapın bir parçası ağzımdaydı. Sanırım hapı yutkunmam için bir özellikti bu. Boğazımdan kayarken tereyağı kıvamına gelmişti.

Sonrasında mideme bir bomba gibi düşmüştü. Mideme yayılan nano parçaları hissedebiliyordum. Her şey çok çabuk gerçekleşiyordu. Bağırsaklarımdaki gurultu bunun nedeniydi. Aslında, vücudumun her hücresine dağılan, nano duyargalar, beynimin elektriksel hızını kullanıyorlardı. Böylece sinir sistemime şimşek hızında ulaşmışlardı. Her şey bundan sonra başlamıştı. Kafamda patlayan ince tını, bir an beni bu dünyadan koparmış gibi hissetmişti. Ruhumla, bedenim arasındaki o ince ayrıtı bir kâğıt gibi yırtılarak ayrılmıştı sanki. Birden gözlerimin görebildiği görsel boyut değişmişti. Bu körlük olamazdı; daha derin bir görsel akıntının içinde olduğumu görebiliyordum. Tanıdık olansa sadece seslerdi.

Dış sesleri duyabiliyordum.  “Aman Tanrım sonunda oldu başardık.” diyordu beton yüzlü doktor “Şimdi, şimdi… Ne yapacağız?” diye panikle sormuştu diğer doktor. “ İşlemi başlatmalıyız.” “Ama daha önce bu aşamaya hiç gelmemiştik.” Sen dışarı çık ben telkinciyim. Bak! Kristal duvarlar ışıldamaya başladı. Denek transa geçmek üzere onu hazırlamalıyız, işlem tamamlanmadan sakın kapıyı açma, onun dışarı çıkmasını asla istemeyiz.” diyen beton yüzlü doktor  tedirgin olmuş gibiydi. “Bir şeyler oluyor sanırım başladı. Geç kaldık. O burada.” diyen doktor paniklemişti.

Sesler zayıflamaya başladığında bulanık bir görüşle tekrar o ilkel görsel algım geri gelmişti. Karşımda paniğe kapılmış hemşire ve diğer doktor vardı. İkisi kapıyı açmaya çalışırken… Bu olamaz! Bu da ne böyle derken bir çığlık atmak istediğimde ağzım açılmamıştı; çığlık zihnimin derinliklerinde yankılanmıştı. Tam karşımda Beton suratlı doktor havada asılı duruyordu. Ona doğru uzattığım boş avcum bunun nedeniydi sanki. Doktor Boğazı sıkılıyormuş gibi hırıltılar çıkartarak nefes almaya çalışıyordu.  Ürkütücü olansa bunları benim yapmadığımdı. Başka bir güç bedenim üzerindeki kontrolü ele geçirmişti. Kendi vücudumda bir sığıntı olmuştum. Beynimin içindeki küçük bir nöron bağlantısının içinde sıkışıp kalmıştım. Zihnimin içindeki hapishanedeyim.

Konuşmaya başlamıştım; ama bu ben değildim. “Merhaba Doktor, bana yeni bir kurban daha mı getirdiniz. Asla vazgeçmeyeceksiniz değil mi? Hala anlamıyorsunuz, kader bile benim yanımda. Getirdiğiniz insanlarla  zihnimin gücünü hafife alıyorsunuz,  hiçbir zihin beni yok edemez ben ölümsüzüm doktor! Bunu hala anlamadınız, beni asla sıfırlayamayacaksınız.  Öldürdüğüm insanlar beni daha çok güçlendirecek. Fakat içinde olduğum bu zayıf ve hasta bedeni onarmalıyım. Doktor, hepinizi öldüreceğim, hemen kapıyı aç!” diyerek doktorun boğazındaki görünmez kuvveti arttırmıştı. Yüzünün rengi değişmişti; ölüm adım adım yaklaşıyordu.  Doktorun ölmek üzere olması, zihnimdeki başka bir duyguyu tetiklemiş olacak ki “Yeter artık dur!” diye bağırdığımda bedenimin sürücü koltuğuna tekrardan geçmiştim; ayrıca kendi sesimi duymakta beni rahatlamıştı. Doktorda aynı anda yere düşmüştü. Elleriyle boğazını ovalayarak uzun uzun öksürerek tekrar nefes almaya çalışıyordu. “Tam zamanında geldin sağ ol, Tanrıya şükür hala buradasın.” diyen doktor sürünerek yanıma geliyordu. “ Doktor bana ne yaptınız ve burada olanlarda ne böyle.” diyerek korkmuş bir halde doktorun yanına gelmiştim. Doktor kapıyı gösteriyordu. “ Onları dışarı çıkar sana her şeyi anlatacağım. Ben Telkinciyim.”

Bir an afallamıştım. “Zihnini kullan” diyen doktor sanki beni yönlendirmişti. Yapmam gerekeni biliyordum elimi kapıya çevirdiğimde görünmeyen yoğun bir titreşim avuçlarımdan kapıya akıyordu. Kapı aralandığında hemşire ve diğer doktor dışarı çıkıyordu. “Diğer doktor, çıkarken arkadaşına şans dilemişti. Kapı tekrar kapandığında Telkinciyle baş başa kalmıştık ve birde o içimdeki hayalet. Doktor yerden kalktığında bana olanları kısık sesiyle anlatıyordu; boğazındaki morluklar zihnimin gücünün izleriydi.

“Aslında insanlık için büyük bir buluştu. Araştırma ekibimizin asıl amacı bu hapın kullanımını ve etkisini her insana talere etmekti. İlacın azınlık bir kesimde etkili olması tam bir başarısızlıktı. Tesadüf eseri, egzotik bir  ince mühendislik problemini çözmüştük ya da biz öyle sanmıştık. Ölüm anı;  yeni ölen bir insanın beyin aktivitesini yapay sinir sistemine aktarmayı nano teknolojiyle başarmıştık; tek sorun buna uyum sağlayan denekti. O, bir seri katildi. Hapın seri üretimi katilin nöron bağlantısının da hapa bulaşmasına neden oluyordu. Bu sorun, tüm dünyanın katil olması demekti. Amacımız bu sinir haritasını iyi bir insana aktarmaktı. Bu odanın içinin kristal olması, zihnindeki katilin dışarı sızmasını engelliyor. Eğer başaramazsak bu  oda sıfırlanacak ve bu senin içinde geçerli yani… Aslında öleceksin, sistem istenilen nöron eşleşmesini algılayamazsa senin fişini çekecek. Artık iki kişiliksiniz ve bu odadan yalnızca iyi olan çıkacak.” diyen doktor bana ilk telkini vermişti. “Onunla savaşmalısın.”

Gel git gibi çekilen diğer kişilik bu sefer dev bir dalga gibi beni tekrar zihnimin derinliklerine sürüklemişti. Birden odanın içinde görsel bir doku oluşmaya başlamıştı Bunlar katilin anı parçacıklarıydı ve tek tek birleşerek sanal bir gerçekliğe dönüşüyordu. Burası karanlık izbe bir mekândı; tenha ve sessizdi. Sonra hayalsi kareler değişti; öldürdüğü insanlar gözümün önüne geliyordu hepsi canlı ve gerçek gibiydi. Hepsi ellerimde can veriyordu. Tıpkı yüksek çözünürlüklü bir sanal gerçeklik oyunun içindeydim ve sadece ellerimin görüldüğü oyunlar gibi her seferinde farklı bir ölümcül silah elimde beliriyordu. Bazen ellerimde sıktığım bir boğaz ya da kanlı bir bıçak oluyordu. Katil bu görüntülerle beni kendi deliliğine çekmeye  çalışıyordu. Kendimi zorlamalıydım ona boyun eğmemeliydim savaşmalıyım” diye düşünürken doktoru, duvardan duvara çarptığımı fark etmiştim. Doktor görünmeyen bir güçle havada savrularak duvarlara çarpıyordu; bir oyuncak gibi cansız ve tepkisizdi.

İçimdeki katil, kontrolü ele geçirmişti. Doktor,  acı iniltilerinin arasında  bir şeyler söylemeye çalışıyordu. Onu duyduğum o kısa zaman aralığında anlamıştım “Tilki, tilki…” diye bağırıyordu. Bu kelime zihnim geri beslemesi ya da sigortası gibi bilinçaltımdaki bir fikri ateşlemişti. Bilinçaltımın derinliklerine atılan bu taşın dalgaları yüzeye dalga dalga yayılıyordu. Bu katilin sonunu getirecek büyük silah, sanal bir kurşundu. Anılarımın, en korkutucu olanların bile bir nedeni vardı. Bu kez geçmişimdeki tilki hayatımı kurtarmıştı. Geçmişimde yaşadığım travma, nöronlarıma kazınmış korkunç imajlar ve yıllardır içimde büyüttüğüm korkuyla beslediğim canavarla  katilin  nöronlarını bloke etmişti. Ölüm anı, katilin  nöronlarından ayıklanmıştı. Artık tamamen ölmüştü. Katil, anılarımın kâbus anlarını da beraberinde götürmüştü. Sadece basit bir imaj zihnime yapışıp kalmıştı.

Kendime geldiğimde doktor ve ben odanın ortasında yere düşmüş ve sersemlemiş bir yüz ifadesiyle birbirimize bakıyorduk. Kristal odanın içi ve biz, kavgadan hırpalanmış bedenler gibi yıpranmış ve yorulmuştuk. Doktorun yüzünde beliren o, nadir tebessüm işlerin yolunda olduğunu gösteriyordu. “Başardın, başardın Melis.” diyen doktor olduğu yere  yığılmıştı.

Hapın etkisi ölüm anı ile birleştiğinde beynimde yeni bir nöral ağ oluşmuştu. Zihnimde açılan bu ruhani algı bütün insanlığın kurtuluşuydu. Birkaç ay içinde benim üzerimden sentezledikleri yapay sinir haritasının kopyalarını üretmeye başlamışlardı. Artık insanlık,  din, dil ve ırk ayrımı gibi ilkel bir hastalıktan,  yüksek dozda empati içeren bir hapla kurtulmuştu. Prospektüsünde niçin kullanılır ibaresinin altında, savaş ve kavga  çıkarmak  için canavarca düşünceler kuran insan içindir. Yazarken, yan etkilerinden sadece bir tane olması benim için hep manidar olmuştur.

Yan etkileri: Her sabah uyandığınızda, bir tilki gördüğünüzü anımsayabilirsiniz.