Ben Bir Savaşçıyım

Şef, uzunca bir süre süzdü. Kızıl saçlarıma, yüzümdeki çillere, parlak zırhıma, belimdeki ince uzun kılıca biraz alaycı, biraz da inanmaz gözlerle bakıyordu. Etrafımda bir tur attıktan sonra kalın kızıl kaşlarını kaldırıp “sen mi geleceksin?” diye sorduğunda, omuz silkip “neden olmasın?” dedim kısaca. “Buradayım, sizinleyim ve hazırım.”

Diğerlerine dönüp beni gösterdi. “Savaşacakmış” dedi. Adamların kahkahaları arasında gözlerindeki küçümsemeyi okuyabiliyordum.

“Olmaz” diye fırladı şefin yanında oturan. Şeften önce konuşmaya başladığına göre en ateşlisi bu olmalı diye geçti aklımdan. Herkes susmuştu.

“Olmaz. Ben bir kadınla çıkmam savaşa. Hem kanının Viking kanı olduğu ne malum? Yüzü gözü benzeyebilir ama akan kan bizim kanımız mı?”

Savaşmaya gönüllü birini istemeyen kişinin yapması gereken tek şey vardı. Onunla birebir dövüşmek… Kural buydu. Savaşmak herkesin hakkıydı. Tüm yüzler şefe çevrildi. Şef, koca kızıl bıyıklarını çekiştirerek düşündü. Bir ayı kadar iri ve güçlü görünüyordu. Parlak metal zırhını incecik bir giysi gibi kolaylıkla taşıyordu. Sadece onun miğferinde kanatlar vardı. Dudaklarının iki yanından göğsüne kadar inen bıyığıyla oynamaya devam etti. Sonunda “silah seçin, anlarız kanının rengini, biraz da eğlenelim bakalım” dedi. Vikingler kanlarının tüm ırklardan farklı aktığını kabul ederlerdi. Bir yanardağ gibi coşkuyla fışkıran kanın rengi mor olmalıydı.

Adı İva olan ateşli sarışın dev, başıyla silah seçmem için işaret etti. Zayıf rakibine bir incelik gösterisiydi bu. Vikinglerin kibrini bilmeyen yoktur. Kılıcı gösterdim ona. Ucu parlak, ince uzun kılıcımı… Boynunu esnetir gibi iki yana salladı. Kılıcımı ve beni küçümsediği, cam gibi mavi gözlerinden okunuyordu. O da belindeki kılıcı kınından çekti. Havada salladı. Kılıçları yere koyup zırhlarımızı çıkardık. Kadınlığımın göstergesi göğüslerimi bezle sımsıkı sarmıştım. Bedenimi örten bol bir bluz vardı üstümde. O ise zırhını çıkardığında kıllı koca göğsünü gururla sergiledi. Eğilip kılıçlarımızı aldık. Yüze yakın adam etrafımızda açılıp çember oluşturdu. Bir kadının dövüşecek olması çoğunun hoşuna gitmemişti. Onlar için kadının tek görevi evinde erkeğine bakmaktı. Birbirimizin etrafında bir tur atıp havayı koklayan köpekler gibi dolandık. İva homurdanıyordu. Bir kadınla dövüşecek olmasından hoşnut değildi. Bense tilki gibi gözlerimi kısmış, zayıf yanını kolluyordum. İlk hareketi benden beklediğini biliyordum. Bir çığlıkla saldırdığımda şaşkınlıkla yana doğru çekildi. Öyle hızlı hareket ettim ki koca gövdesini yana çevirinceye kadar böğrüne derin bir kesik attım. Suratı öfkeden kıpkırmızı olmuştu. Elini yarasına değdirdi ve kudurdu. Kılıcını var gücüyle sallıyordu. Her kılıç darbesinden çeviklikle kurtulmayı başardım. Pire gibi sıçrıyordum etrafında, bu da onu iyice çileden çıkarıyordu. İva diye tempo tutan seslerin azaldığı duyuyordum. İva kılıcını yukarı kaldırdığı sırada yere yatıp kılıcımı bacağına sapladım, aynı hızla da geri çektim. Kılıcı bir ağacın devrilmesi gibi yana düştü, o da dizlerinin üzerine çöküp acıyla inledi. Arkasına dolandım ve sırtına atladım. Beni sırtından atabilmek için bir goril gibi iki yana sallanıp duruyordu. Sonunda yere devrildi, ben de birlikte. Hızla ayağa fırladım ve kılıcımı boynuna dayadım.

Şef “yeter” diye bağırdı.” Yeter bu kadar. Şu anda canlı lazımsınız bana. Sen de gel benimle.”

Kazandığım dövüş için kutlama beklemiyordum tabii. İva’nın bunu kafasından atamayacak kadar erkeklik gururunu incittiğimin farkındaydım. Ben şefin arkasında nefes nefese ateşin yanına doğru giderken, o da yerden kalkmış, yarasına bakmaya çalışanları tersliyordu.

“Otur şuraya” dedi Şef kızgınlıkla. Kendisi ateşin yanına otururken, ben de gösterdiği sivri taşa oturdum. Saçlarım dağılmış, dağdan inen lav gibi belime dalga dalga akmıştı. El çabukluğuyla topladım. Kızarmış yanaklarımın sönmesi için derin nefes alıp verdim. Döğüşün alevini söndürmem zordu.

“İyi dövüşçüsün de, kadınsın işte lanet olası. Bir damla kanın akmadan koca İva’yı devirdin.”

“İstersen şimdi şurada akıtayım kanımı” dedim kılıcım çekili, gözlerimi gözlerine dikerek.

Homurdandı. “Gerek yok, nasıl döğüştüğünü gördüm. Ayrıca senin kanını durdurmak için uğraşmaz adamlarım. Söyle, nedir derdin?”

Elindeki boynuza doldurduğu içkiyi ağzının kenarından akmasına aldırmadan kafasına dikti, dibini bulduktan sonra koluyla ağzını sildi. Erkek olsam aynı boynuzu doldurur, birlikte içerdik ama bana uzatmadı bile. Boynuzu beline taktı. Ona açıklama yapmak umurumda bile değildi. Dövüşebileceğimi ispatlamıştım.

Sessizliğimi o böldü yine. “Neyse madem buradasın, yarın saldırıya geçeceğiz. Bu gece uyuyabilirsen uyu. İva’dan da uzak dur. İntikam almak isteyecek. Seni korumam.”

“İhtiyacım yok. Başımın çaresine bakarım” dedim.

Beni orada bırakıp adamlarının yanına gitti. Kılıcı yanıma koyup bir gözüm açık yere uzandım. Yıldızlar üzerime düşecek gibiydi. Karanlık gecede kurtların uluması dışında başka ses yoktu.

Sabah, güneş dağların ardından çıkmaya başladığı sırada hepimiz zırhlarımızı giymiş, şefin arkasında bir dizimiz yerde, kılıcımız elimizde, diz çökmüştük. Şef yüksek sesle savaş duasını okudu. İva en uzak noktada beni göz hapsine almıştı. Yaralarının üzerine koydukları kurumuş bitkileri silkeledi. Bir aslan gibi ağzını açıp dişlerini gösterdi. Beni parçalamak istiyordu. Dua bitince ayağa kalkıp kılıçlarımızı havada birleştirdik. Daha doğrusu ben kılıcımın ucunu diğerlerinin kılıçlarının kabzasına değdirmeye çalışıyordum. Ancak oraya yetişebiliyordum. Sonunda beni aralarına kabul etmişlerdi, en azından savaşmak için.

Gece bastırdığında kasabayı sarmıştık. Şef borunun çalınması için işaret etti, çaldığı anda da saldırıya geçtik. Kapıları kırıyor, evlere giriyor fakat neredeyse aynı hızla çıkıyorduk. Her eve, kiliseye baktıktan sonra kasabanın ortasında buluştuk. Bomboştu. Ne erkek, ne kadın, ne çocuk, ne yaşlı… Eşyalar olduğu gibi duruyordu ama tek bir canlı yoktu. Önceden haber almışlardı. Ormanın gözleri vardır.

Şef hepimizi etrafında topladı. Savaşmadan yağmalama yapamayacağımızı biliyorduk. Herkes bana bakıyordu. Söylentilerin doğru olduğunu fısıldıyorlardı birbirlerine. Şef “şimdilik dönüyoruz, girdikleri delikte nasıl olsa bulacağız onları” dedi. Omuzumdan tutup beni kenara çekti.

“Artık bizimle gelemezsin, seni kabul etmekle zaten hata yaptım.”

“Saçma” dedim. “Bu aptal söylentilere mi inanıyorsun?”

“Bak etrafına, bunun başka açıklaması var mı? Gelmiyorsun o kadar.”

“Hayır” diye haykırdım. “Bin kere hayır.” “Beni bırakamazsınız, geliyorum.”

Savaşçı kendi istemediği sürece gönderilemezdi. Şef kuralları çok iyi biliyordu ve onları yerine getirmek zorundaydı. Lanet okuyarak önümden yürüyüp gitti. Kampta diğerlerinden oldukça uzak bir noktada oturdum. İva mavi gözlerini dikmiş bana bakıyordu. Biraz sonra oturduğu yerden kalktı, üzerime doğru yürüdü, hemen kılıcımı aldım.

“İndir kılıcını, uğursuz. Kadınlar evinde oturmalı, çocuk bakmalı, bize hizmet etmeli. Er meydanında dövüşecek kadın varsa, savaş yok” dedi sertçe, neredeyse kükreyerek.

“İnanma o söylentilere” dedim. “Ben de sizin gibi öldürmeye hazırlanmıştım.“

Kızgın, deli gözlerle baktı. “Git, yoksa sabahı göremezsin.” Yere tükürüp uzaklaştı yanımdan.

Şef bizi izliyordu. Bir el hareketiyle yanına çağırdı beni.

“Defol git” dedi. “Yoksa öldürecekler seni. “

“Öldüremezler” dedim. “Kendi savaşçısını nedensiz öldüren, onun ruhunun gölgesinden kurtulamaz.”

Şef, öfkesinden yanında duran kayayı söktü, fırlatabileceği kadar uzağa fırlattı.

“Bela mısın be kadın? Ne istiyorsun?” diye kükredi.

“Gidin buradan” dedim. “O zaman gelmem sizinle.”

Bıyıklarını çekip içmeye başladı. Benden ve lanetten kurtulması için neredeyse tek çözüm bu görünüyordu. Tüm gece içti. Sabah güneş doğmadan adamlarını topladı. Başka bir kasabaya saldırmak üzere beni geride bırakıp kampı terk ettiler.

Başarmıştım. Onları tek bir kişiye zarar vermeden uzaklaştırmıştım. Kılıcımı kınıma taktım. Kasabaya doğru yürümeye başladım. Mutluydum, kasabalıların yapamazsın dediği şeyi yapabilmiştim. Bunları düşünürken birden korkunç bir acıyla nefesim kesildi. Sırtımdan girip göğsümden çıkan kılıcın kanlı ucunu gördüm. Dizlerimin üzerine çöküp son nefesimi verirken, İva’nın kin dolu bakışlarıyla karşılaştım.

“Artık bizim savaşçımız değilsin nasıl olsa, ruhun beni takip edemez.”

Yanılıyordu. Yanıldığını sonra anladı. Kadın savaşçının ruhu hiçbir zaman yeryüzünden uzaklaşmaz.