Ters Düz Bir Peri Masalı

Gözüne giren gün ışığının etkisiyle yatağında doğruldu. Diyara doğan güneş, penceresinden yatağına vuruyor ve uyanan kuşların sesleri kulağına geliyordu. Doğanın müzikleri doğan güneşle yükselirken kulağına gelen bu sesler bugün onda hiçbir his uyandırmadı. Zaten bu peri diyarında sıradan günlerden biriydi. Ve bin bir renkle doğan güneşe, sonsuz güzel müziklere ve kuşların şarkılarına rağmen çok ama çok sıkıcı bir güne uyanmıştı gene. Odasına göz attığında hiç uyumayan sihir harekete geçmiş, odanın tozunu almaya, kıyafetlerini toplamaya ve kahvaltısını hazırlamaya başlamıştı bile. Gözlerini kapattı ve insanların dünyasında olduğunu düşledi: Kulağına çalınacak en iyi uyanma müziği eğer taşradaysa bir horoz sesi; şehirdeyse araçların motor gürültüsü olabilirdi. Uyanan insanların adımlarının uğultusunu ve çocukların cıvıltısını hayal etti: İnsanların dünyasında yeni günün başlangıcından itibaren günü yaşamak için çaba başlar, koşturmaları hep amaç dâhilinde olur. Yetişkinler kazanmaya, çocuklar öğrenmeye çabalar. Kısacık hayatlarını gaye peşinde tüketir ve acılarını da sevinçlerini de büyük yaşarlar. Ama peri diyarı öyle değildir. Peri diyarı yaşlanmayı, gayreti, gayeyi çözmüş, “olmuş” bir diyardır. Olmamış diyarların acıları ve kısıtlı hayat döngüleri vardır. İnsanların dünyası inşası bitmemiş bir bina gibidir peri diyarına göre. Az gelişmiştir, bitmemişlik can sıkıcıdır. Ne diyorlardı dünyada insanlar buna? Kaba inşaat… Peri diyarının hiçbir köşesinde kaba inşaat yoktur. Diyar bu hale gelmek için milyon yıllar atlatmıştır. Sadece bin yıllarla ölçülebilir insanların dünyasında bu bitmemişlik, şaşılacak bir şey değildir.

Peri diyarı, insan dünyasının bu bitmemişliğinden hiç hoşlanmaz. Ama yardım etmeyi de görev bilir bu dünyaya yüzyıllardır. Kilim motifleri konusunda periler ilham verir insanlara mesela. Güzel yemeklerin tarifleri de perilerin fısıldamasından çıkar hep. Bitkilerden renk elde etmekten simyacıların altın arayışları da perilerdendir. Yani dünyadaki her türlü yaratıcı faaliyet ve güzel ürünlerin perilerden bilinmesi bir adettir diyarda. Bazı periler, icatların ve devrimlerin de peri elinden çıktığını iddia edecek kadar kibirli davranırlar. O buna kesinlikle katılmamaktadır. Yaratıcılıkta insanlar, perilerin eline su dökemez belki ama dünya hayatı gibi zor bir görevden geçen kelebek ömürlü insanoğlunun zihninin derinliklerinde diyarın kavrayamadığı bir şeyler olduğunu sezmektedir. Onları gözlemledikçe şaşkınlığı artmaktadır gün be gün. Bunu kimseye söylememiş ve gizli bir görev haline getirdiği bu gözlem sürecinde zor şartlarda var olma savaşı veren insanlardan, büyükçe evlerde yaşayan zenginlere dek yaptığı gözlemler ona çok başka şeyler öğretmiştir. Perilerin gizliden gizliye kalplerinde büyüttüğü kibirden anladığı, insanların hakir görülemeyecek hayat gayeleridir. Çünkü perilerin diyarda yaptıkları tek şey, bu olmuş diyarı arşınlayıp gene olmuş ezgilerin içinde bin bir renkli çimlerin üzerine basma zahmetine girmeden süzülüp güzel şeylerden bahsetmek ve diyarın güzelliklerini birbirlerine anlatmaktır çoğu zaman. Sihir tüm işlerini yapar ve “zahmet” kelimesi peri dilinden bin yıllar önce çıkarılmıştır. Olmuş diyarın tamamlanmış perileri, bu boşlukta nasıl da mutludurlar!

Oysa insan dünyasında emeksiz yemek olmaz. İnsanın gayesi olmazsa hayat döngüsünde kaybolur. Önce kalbi körleşir sonra zihni. Onun insanlarda en sevdiği şey, üretmelerine tanık olmak mesela. Resim yaparken izler onları, dans ederken, şiir ve hikâye yazarken. Laboratuvarda gözler birde insanları; fabrikalarda ve bilgisayar başında ofislerde… Onlara hiçbir şey fısıldamaya gerek kalmadan üretirler işte. İlham için perilere ihtiyaç duymayan bir topluluk, bu insanlar. Ona kızarlar insan dünyasından bir şeyler getirince diyara. “Çöp,” derler. O buna kulak asmaz ve insanları anlamak için gazete ve dergilerini okur, ona inanılmaz gelen bu dünyaya her defasında hayran kalırdı. Bazen meşakkatli, bazen mutlu insan hayatı ona bu iniş çıkışlarıyla ilginç gelirdi. Onu etkileyen büyük ihtimal insanların bu tezatlarla yaşamak zorunda kalmaları olmuştu.

Bazı çağlarda insanların peri diyarını çok gönülden arzulamalarına dayanamayan peri egosunun etkisiyle bazı geçitler açılır ve insanların çok az bir kısmına peri diyarını ziyaret etme şansı verilirdi. Fazla renk, koku ve müzikten kendinden geçen insanların yürüyen ağaçları, konuşan hayvanları ve sihre tanık olmaları küçümseyici ve eğlenceli bir dille gruplarda anlatılır ve olmuş diyara şükranlar sunulurdu. Bu olmuş ama üretemeyen peri topluluğu oldum olası onu boğardı. Zaten yapabildiği şeyleri her gün tekrarlayıp bununla gurur duyan peri halkı her ne kadar kadim sihre sahip olsa da bunda övülecek bir şey yoktu aslında. İnsanlar uyanınca an be an kısıtlı renklerle doğan güneşinden, soğuk havanın ısınmasından ve sınırlı kuş seslerinden mutlu olmalarının bir nedeni vardı. Onlar bunları zihinlerinde, gözlerinin göremedikleri yerlerde çoğaltıyorlardı. İlhamlarını veren periler değildi, zihinlerinde sınırı olmayan yaratım gücüydü. İnsan zihni, perilerin çok iyi kavrayamadıkları bir şeydi. Kadim sihirlere sahip olmaları, olmuş bir ülkede keyif çatmaları onları körleştirmişti. Sürekli iyilik yapar görünüp konfor alanında çıkmayan perilere eziyet yoktu ve bu gelişimi durduran bir durumdu. Ne yazık ki hiçbir peri bunun farkında değildi.

Ama o farkındaydı. “Olmuş” bir diyar ve sınırsız hayat döngüsü onu mutlu etmiyor ve o yaratmak istiyordu. Ama sihirle şipşak fotoğraf çeker gibi değil. Emekle, gayretle ve umutla. Evet, peri diyarında umutlanacak hiçbir gelecek yoktu. Sıkıcılık tam da bu noktadaydı.

Yatağından kalktı ve sonsuz güzellikteki diyara ve müthiş ezgilere kulak kabartıp son kez sihrini elinde hissetti. Bedeninde soğuyan ebedi hayat enerjisi ve zihnine üşüşen şüpheler onun daha önce hiç tatmadığı bir yokluk hissiydi. Artık kararını vermişti.

Periler diyarında her türlü dilek kabul olurdu. Hiçbir perinin daha azını istemeyeceğini varsayan diyar kurallarına göre bu dilek bir ilkti. Kuralları yıkan bu perinin varlığı tüm diyarda birden boydan boya soğuk bir rüzgâr estirdi. Diğer perilerin kalbine gölge düşürdü. Şimdi geçitteydi. Halkı şaşkın ve kederliydi. Ama o peri olarak girdiği eşiği, insan olarak aşacaktı. Ölümlü kalbi umutla kabardı. Artık kendi masalı başlıyordu.