Atmacanın Yankısı

Ne gördün gördüm sandığın? Ne duydun duydum sandığın? Sadece ölüm döşeğinde gözünün önünden akan yaşam sandığın kareler vicdan azabı oldu sana. Yaşadım diyebileceğin hiçbir şey yoktu sahnelerinde. Hiçbir şey görememek vicdan azaplarının en büyüğüdür o karelerde. Beynini burundan akıtıp avuçlarının içine koymadılar. Böbreklerini çıkarıp silkelemediler içini. O küçüklüğünden utandığın burun deliklerine koymaları gereken pamuğu dışından daha çirkin olan içini döktüğün yerine taktılar. Masmavi gökyüzünün altında bir çukura attılar seni. Ekmek veren eli ısırmış bir köpek nasıl gömülüyorsa öyle gömüldün. Zerresi için tek damla kan dökmediğin bir toprakta, henüz yan mezardaki düşmanın bile olmayan bir adamın kanını emmiş sefil solucan gezindi kırışık, ölü boynunda. Yanı başında görüp görebileceğin tanrıların en muazzamı dururken ona tapmadın. Yaşarken türlü isyanlarla bezdirdiğin o tek sandığın tanrının karşısına dizlerin titreye titreye çıkmaktan da korktun ya. Seni karşısına alıp konuşur mu dersin? O yeri ve göğü yaradan, Güneş’in nurunu üzerine döken, sıcaklığıyla hiç hak etmeyen seni yücelten o tanrı, kendi yarattığı ama senin içine kirden başka bir şey koymadığın o gözlere bakar mı sandın? Hiçbir şeyi olmayan insanların atıldığı çukurda, hayatının karelerini bile çekememiş, aldığı nefes haram olan sen, benim toprağımda böyle amaçsızca ölmeye utanmıyor musun? Utanıyorsun. Deden benim mezarıma elini değdirmediği için şanslısın. Yoksa senin tanrından seni alıp ahirette bir kere daha öldürmek zorunda kalırdım. Hiçbir işe yaramamış birinin Mısır toprağını kemiklerine katmasına dayanamadığım gibi, bir de izleri çevremde olsaydı mezarımdan kalkar senin için gelirdim çünkü. Bana inanmamış her kula yaptığım gibi derini yüzemediğim için pişmanım. Ben yüce firavununuz Kefren! Sen bana tapma cesaretini göstermeyen bir karayılan sürüsünün en zayıf solucanı. Sen yedi kat cihanın en derin çukurlarına atıldığında çukurun zehrine zehir katacak adi müşrik! Ben burada diğer dünyaya hükmettiğim karargâhımda, ebedi istirahatimde dinleniyorken seni unutmadım, unutmayacağım. Sizden olan herkesin ruhunda yine de benim armam olacak. Tanrın armamı gördüğünde kapısından kovacak sizi. Piramidimin yapımında çalışmamak için kaçıp, arsız çöllülere katılmayı kendilerine hak gören ve tek tanrı diye görmedikleri bir şeye tapan sular ortasında yanasıca mahlûklar ve sen o mahlûkların en zayıfı. İşte o gün geldiğinde senin ve bana baş kaldırmış ailenin halkımın yaşadığı cennete adım atacak ayakları tuzla buz olacak, piramidime el sürmeyi reddeden elleriniz dünyada savrulacak, tanrınızın yarattığını sandığınız gözleriniz buharlaşacak. Ben kudretlilerin en kudretlisi, yeryüzüne inmiş en büyük firavun ve tanrınız olarak dünyaya uçuşan tozlarınızı bir bir yakalatarak her zerrenizi yine cezalandıracağım.

Ben Kefren! Adını ağzına alma cesareti gösterdiğinde dudaklarını yakacak olan o ismin sahibi.