Kedimin Gözleri

Gulyabani gelmedi henüz.

Odalarda telaşla dolanmaya başladım. Kedimin gözleri henüz bal rengi. Demek ki gulyabaninin gelmesi yakın değil daha. Mutfağa gidip küçük tenceremin kapağını açtım. İki gündür bitmedi yemek. Yemekler de azalmıyordu yalnızlığım gibi. Belki de ben hayattan alacağım payı küçük tutuyordum. Yemeğin tadı kaçan kısmını çöpe döküp, demini alan tomurcuk kokulu çayımdan ince belli bardağıma doldurdum. Hayatımda bulamadığım inceliği bu bardakta arıyordum.

Zifiri karanlıklardaki yüzleşmeler içimi titretiyordu. Ama kaçış yoktu. Kaçsam ne olurdu ki? Nasılsa kaçsam da beyazını bulamazdı öteki yarım. Saat ona geliyordu. Kedime baktım balları kapamış mışıl mışıl uyuyordu. Uyu bakalım Gölge Karanlıkla buluşmak için kapatıp gözlerini, geceki buluşmaya hazırlan bakalım. Kapı çaldı. Gölge sıçrayarak uyandı. Gözleri simsiyahtı.  Ben tomurcuk çay kokulu evimde güvende olamamanın huzursuzluğu ve yüzleşmem gerektiğinin bilinciyle açtım kapıyı.

O gelmişti. Saçları dağınık kolları yere kadar uzanıyordu. Bacaklarının arasındaki boşluğu ağzından akan salyalar dolduruyordu. Bir adım attı. Gölgenin gözlerinden daha deli bir siyahlıkla bana bakıyordu. Hırıltılı soluklar alıyor, verdiği her nefesin sonunda da inleme sesi çıkarıyordu. Yana çekilip girmesi için yer açtım. Birkaç saniye durup içeri adım attı. Çayımın tomurcuk kokusu dışarı çıktı. Kedim kamburunu çıkararak tüm tüylerini dikleştirmiş, atlamaya hazır ve gergin şekilde bekliyordu. Oturma odasına geçti en köşedeki koltuğa oturdu. Sadece nefes alıp veriyor ağzından akan salyalar ömrümü çürütüyordu. Her yerimde zemheri titremesi, her yerimde ateşten yanma korkusu sessizce oturdum yandaki koltuğa. Toprak altından gelir gibi bir sesle konuşmaya başladı, “Benden kurtuluş yok biliyorsun değil mi? Diğerleri de gelecekler ama şimdi değil.’’

Biliyorum. Senden kurtulamayacağımı biliyorum. Kafamı sallayabiliyorum sadece.

İniltili ve derinlerden gelen sesiyle “Yaraların iyileşti mi?” diye sordu.

“İyileşmedi.”

Nasıl iyileşir ki? Zaman değil mi yaraları iyileştiren? Zaman keşkelerle geriye alınır mı? Alınmıyor işte.

İrin kokuyor hava. Bu koku çürümüş ruhumdan mı geliyor bedenimdeki yaralardan mı?

Yine gelmişti işte. Daha vücudumdaki acı dinmemişken, kısırlığımın cezasını çekecektim. Belki döl tutsaydım, oğullarımın kızlarımın feryadı dolduracaktı bu odayı. Kısırlığım lütuf muydu bilemedim. Ben bilemediklerimin bedelini ödüyordum her gece. Ne kadar kalabalıklaşabilirler ki daha ne kadar acıtabilirler canımı. Ah bu gulyabaniler. İlk tanışmada kedim Gölge gibi sakin ve uysaldılar. Sevecen ve koruyucu güçlü kolları vardı. Gül goncası dudaklarım değil miydi onlara aşk şarkısı söyleyen. Her seferinde farklı bu adam derdim diğerlerinden. Gerçekler mor renkle desen bulurdu kısır bedenimde. Ben hep ağlardım.

Kafasını doğrulttu beynimi oyan sesiyle, “Bir duble rakı getir bana, sonra da kemerimi’’ diyor.

Kemeri, hiç takmadığı babasından kalma kemeri.  Babasından gulyabaniye kalmış deri bir kemer. Babamdan bana kalan kırmızı kurdele de kemerin yanındaki çekmecede.

Mutfağımdaki tomurcuk kokusu yerini alkol kokusuna bıraktı. Gül yabani her gece aynı saatte karanlıklar içinde gelirdi. Her gece çocukluğunun acısını benim kanımın kırmızısıyla temizlemeye çalışırdı. Yine gelmişti işte.

Etrafı kolaçan ediyorum. Gölge ortalıklarda görünmüyor. Biliyorum karyolamın altında tüylerini yalıyor. Hayatın pis yanını temizlemek istercesine diliyle eziyor tüylerini. Temizledikçe bal damlıyordu gözlerinden.