Zarfın Gizemi

Hemen önünde mühürle kapatılmış, kapalı bir zarf duruyordu. Stres içinde top sakalını sıvazlarken derin bir nefes aldı. Bir süre bürosunun penceresinden süzülen Güneş ışığının düştüğü yere doğru, karşıya baktı. Duvarda duran dedektiflik sertifikasının kaymış olduğunu fark etti. Kupa bardağa uzanıp sütlü kahvesinden yudumladı, kahveyi her zaman çok sevmişti. Eğer bu mektubu açarsa başının büyük belaya gireceğinin de farkındaydı. Yine de kendine hâkim olmakta güçlük çekiyordu. Masasının altında yer alan çekmecesini açtı ve bir paket sigara çıkardı. İçinden bir sigara alırken bir yandansa paltosunun sol cebinde duran çakmağına uzandı. Sigarasını tutuştururken aklına bir fikir gelmişti; zarfı ışığa tutmak! Fakat başka bir sorun daha vardı, fazla zamanı yoktu. Akıllı telefonuyla yardımcısı Serkan’ı aradı. “Efendim patron!” diyerek açtı telefonu Serkan ve devam etti; “Mektubu mu açtın yoksa? Hani açmayacaktık? Sakın açma diye diye başımın etini yemiştin oysa!” Tecrübeli dedektif, “Bi sus Serkan, bi sus!” diyerek bağırdı. “Tamam patron kızma hemen, dinliyorum seni…” “Bana bak ne diyeceğim, benim acilen çıkmam lazım, büroya gel ve mektubu al. Işığa tut ve içinde ne olduğunu anlamaya çalış, tamam mı?” “Zaten onu yaptım, yaptım da bir işe yaramadı…” “Peki, gel mektubu al sen… Kaybolmasını istemeyiz öyle değil mi?” “Hemen geliyorum patron! Patron burada birisi var, kapatmam lazım. Ahh!!!” “Serkan! Serkan orda mısın? Alo! Serkan!!!” Dedektif Ferhat panikle telefonu kapadı. Aceleyle dışarı çıkarken mektup masanın üzerinde kaldı. Sonrasındaysa mektubu bir daha gören olmadı. Serkan yaşamını yitirdi, dedektif Ferhat’sa ortadan kaybolmuştu. Bazıları Ferhat’ın öldüğünü söyledi, bazıları ise onun yurt dışına kaçtığını. Gerçeği bilenler varsa bile susuyor olmalıydı. Sır dolu olaylar bilinmezliğin cazibesiyle birlikte tarihin tozlu sayfalarına karışmıştı.