Panda Merihi

Ben çaresiz bir pandayım. Neslinin bu gezegendeki son parçasıyım.

Her şeyimiz sizin gördüğünüz gibi maalesef değil.  Mutlu gibi görünmekten bahsediyorum. Biz sizin bildiğiniz gibi öyle takla falan atarken mutlu değiliz. Acıktım. Şehre inmek zorundayım. Çünkü Mars’ta sadece insanlar bırakırsa veya şehre inerek besin buluyorduk.

İki hafta önce katledilen bir arkadaşım geldi aklıma. Ona kendi aramızda “Homburlop” diyorduk, diğer arkadaşlarım katledilmeden önce.

Homburlop, bize anlatmıştı. Buraya bizi insanlar gönderdi dedi. Neslimiz bayağı bir artmış ve buraya gönderilmiştik. Hayvanlar nasıl uyum sağlayacak diye.

İnsanlar Mars’a yerleştikten sonra, bir adet dalkavuk, “Pandalar öldürülmeli!” diyerek başkanlık seçimlerine aday oldu. Ha unutmadan… Bizim nasıl konuştuğumuzu merak ediyorsanız, yüksek radyasyon evrimimizi etkilediğini düşünüyorum. Peki ben neden bu kadar uzun yaşadım? Onu da bu sebebe bağlıyorum.

İnsanlar kapıyı kırdılar. Silahlarını üstüme doğru tutuyorlar. Birisi kolumu kopardı. Kolum yazmaya devam ediyor… Neden devam ediyor? Ah.. Elektrik saçmaları çıkıyor… 8 saniye sonra kapanacağımı tahmin ediyor. Kolum hala yazıyor. Biri kolumun üzerime doğru geliyor ve…

“Sistem Elektrik Kaçağı Dolayısıyla Kapatıldı.”

Ve kendim son panda değildim. Neden üretmişlerdi beni? Diğer pandalar normal panda mıydı?

Götürülüyordum. İki tane turuncu renkli, metal elbise giyen adamlar beni götürüyorlardı. Büyük bir yerden içeri doğru soktular beni. Metal, mavi bir kule..

Diğer pandalar da sanırsam öyleydi. Bizi gezegeni kurmak için gönderip, yeşillik popülasyonunu oluşturmak için gönderilmiştik. Ben öyle düşünüyorum. Bu arada, bilginiz olsun bunları kağıda yazmıyorum.

Asansöre bindik, bu sırada yanımdaki adamların yüzü açıldı. 237.kata yükseldik.

Koridorda dümdüz yürüyüp, sağdan üçüncü kapıdan içeri girdik. Homburlop da parçalanmış bir biçimde orada duruyordu. Beni bir sandalyeye oturttular. Ve en son boynuma bir chova* indiğini gördüm. Enkaz haline geldim..