Dumansız Ateş

Bir önceki akşam halası ve 3 kuzeni ile bir aradaydılar. Kuzenleri ve halası ile ne zaman bir araya gelseler aynı muhabbetleri yapıyorlar, aynı hikâyeleri anlatıyorlardı; bir önceki akşam da böyle oldu. Koridorun sonundaki salonun ışığını kapatmak için önce kendi odasının ışığını yakması bundandı. Işığı yakmak için odasına gitti. Sonra yedi adım atıp koridoru geçti, salona gelip ışığı kapattı. Işığı kapatınca kalbi daha hızlı çarpmaya başladı ve aynı hızla odasına doğru koştu, ışığı kapattı, yatağa girip pikeyi başına kadar çekip örtündü.

Sabah olduğunda kuşların sesleri ve bodrumun çatısında gezen kedilerin gürültüleri ile uyandı. Anne ve babası işe gitmiş, ev ise rutubete teslim olmuş, duvarların engellediği aydınlıktan yoksun haldeydi. Beyza için bu evin tek iyi tarafı vardı, o da yaz ayının bunaltıcı sıcağını çekmek zorunda kalmamasıydı. Asfaltı gören pencereden güneş girmesi neredeyse imkânsızken, küf kokusu evin her yerini sarmışken, rutubet dizlerini ağrıtıyorken bu evi sevmek için hiçbir nedeni yoktu. Üstelik hiçbir arkadaşı da eve gelmiyordu. Hatta çok sevdiği bir arkadaşını eve davet etmiş, arkadaşı ise bu evin ne kadar kasvetli olduğunu ve bir daha gelmeyeceğini Beyza’ya söylemişti. Bu yüzden olsa gerek Beyza’nın en yakın dostu halının altında yaşadığını keşfettiği siyah bir akrep oldu. Uyanır uyanmaz ilk iş halıyı kaldırıp baktı. Akrep hala oradaydı. Hemen evin köşesine ağ yapmış olan örümceklerden biraz toplamaya çalıştı, dip köşe bakınıp bulabileceği ne kadar böcek varsa süpürge yardımı ile topladı. Halının altına doğru süpürdü. Eğer annesi bunu öğrenseydi çok kızabilirdi, hatta ilk zamanlar Beyza da ürküyordu ama akreple konuşmaya başladığında kendini daha iyi hissetmeye başlamıştı.

Akrebin sabah kahvaltısını hazırladıktan sonra mutfağa girip kendisi için bir şeyler hazırladı. Bu işleri becerecek kadar büyümüştü artık. Her işini tek başına halledebiliyordu ama tek başına kalmaktan çok korkuyordu. Birden aklına vitrinde duran eski bir din kitabı geldi. Kahvaltısını yarıda kesip kitabı karıştırmaya başladı. Korkuyla nasıl başa çıkabileceğine dair yardımcı olabilecek bir şey bulmak istedi. Birkaç tane dua ve dualar hakkında yazılmış yazı okudu. Bu sırada kahvaltısını tamamladı, kitabı okumayı bitirip sofrayı kaldırdı. Merdivenlerden koşar adım inen çocukların sesini duydu. Hepsi apartmanda yaşayan ailelerin çocukları ya da torunlarıydı. Beyza’da biraz oyun oynamak için dışarı çıkmak istedi. Odasına gidip pencereyi açtı, sonra yan tarafta bulunan yatak odası aklına geldi; yatak odasına gidip arka boşluğa açılan kapısını açtı. Terliklerini ayağına geçirdi. Çocukların yere serip oturdukları örtüye o da oturdu. Çoğu erkek çocuğuydu; ya dairelere ait olan bodrumların kapılarını açıp içine girip çıkıyorlar, ya bodrumların tepesine taş atıp kedileri korkutuyorlardı. Hatta çocuklardan biri kavga ettiği arkadaşını bodruma kilitlemişti. Az sonra mağdur olan çocuğun abisi gelip bodrumdan kardeşini çıkarttı ve onu oraya kilitleyen diğer çocuğa okkalı bir tokat patlattı. Bu gürültü ve patırtı arasında apartmanın ön tarafından, sokaktan geldiği anlaşılan bir uğultu duyuldu. Bütün çocuklar merakla sokağa doğru koşturmaya başladı. Kiminin annesi de apartmanın kapısına çıkmıştı, çocukların sokağa çıkmalarına izin vermediler. Beyza ne olduğunu ancak akşam annesi eve geldiğinde anlayabildi.

Beyza, annesine mahallede ne olduğunu sordu. Annesi:

“Dışarı çıkamamanız çok iyi olmuş, karşı apartmanda oturan Melike abla çatıdan düşmüş. Ölmüş, Allah rahmet eylesin.”

Beyza, Melike abla hakkında iyi sayılacak şeyler duymamıştı ama onu yine de severdi. Çünkü o diğerlerinden daha farklıydı. Yüzünde daima aynı tatlı gülümseme ile yürürdü sokakta, Beyza’yı her gördüğünde ona da ayrıca gülümserdi, arada sırada onu kendi kendine konuşurken görürdü ve hiç arkadaşı olmadığı için ona üzülürdü. Belki de çok yalnız olduğu ve kimsenin onu anlamadığını düşündüğü için ölmek istemişti Melike abla. Aslında düşmemiş, tam karşı apartmanın çatısına çıkıp kendisini aşağıya atmıştı. Beyza’nın tahmin ettiği doğruysa tam da evinin penceresinin önüne, asfalta çakılmış olmalıydı. Annesi, üzülmesin diye kendisine yalan söylüyordu. Evet, bu ancak böyle olabilirdi.

Olayın yaşandığı gece Beyza herkesten önce yattı. Bütün ışıklar sönmeden önce o, yatakta olmak istiyordu. Pikeyi başına kadar çekti, hava çok sıcak olduğu için bir yandan terliyor bir yandan korkudan elini, kolunu dışarı çıkartamıyordu. Sağa döndü, sola döndü, dakikalar geçti ama uyuyamadı. Bir ara tam içi geçmişken odasının perdesine yansıyan bir ışık gördü. Işık dalgalanıyor, bir aşağı bir yukarı dans ediyordu. Hemen ardından bodrumların çatısı üzerinden gelen sesler duydu. Önce kedi olabileceğini düşündü ama bu sefer daha derin, daha tok ve güçlü sesler duymuştu. İyice kulak kabarttı ve davul tokmağından çıktığı anlaşılan sesler işitmeye başladı. Ardı ardına 3 kere tokmak davula vuruyor, kısa bir es verdikten sonra aynı ritmi çalmaya devam ediyordu. Beyza yaşadığı bu olağan dışı durum karşısında kelimenin tam manası ile donup kaldı. Soğukkanlılık bu muydu? Avazı çıktığı kadar bağırması gerektiğini düşünüyordu ama yapmadı, gözlerini dahi kırpmadan yatağında doğrulmuş bir halde perdeye yansıyan ışığa bakıyor, bir yandan da davulun sesini dinliyordu. Koşup yatak odasına gitmek istedi ama korkudan olduğu yere saplanmıştı. Biraz sonra her gece yastığının altında sakladığı el feneri aklına geldi. Hemen eline aldı, feneri bulundurduğu için ne kadar da akıllı olduğunu düşündü ama feneri açmaya da cesaret edemedi. Ya görmek istemeyeceği başka bir şey görecekse? Bir kaç seçeneği vardı; yatak odasına gidip annesini uyandırana kadar kapıyı yumruklamak, olduğu yerden avazı çıktığı kadar bağırmak, el fenerini açıp kalkmak. İlk iki seçenek cazip değildi, aklını kaçırmış olabileceğini düşüneceklerdi. Hatta Beyza da bir an delirip delirmediğini düşündü. Artık küçük bir çocuk değildi. Bir derste dinlediği hikâye aklına geldi. Korkusunu yenmek için korkunun üzerine gitmesi gerekecekti. Öncesinde ışık ve sesin kendiliğinden ortadan kaybolmasını bekledi, bu bekleyiş anında hiçbir şey yapmadan öylece durdu, kalbinin boğazına kadar geldiğini hissediyordu. Eğer bu kadar uzun süren bir ses ve ışık gösterisi varsa neden kimseden bir çığlık yükselmiyordu? Acaba çok korkak olduğu için zihni ona oyun oynuyor olabilir miydi? Beyza korkunun tamamen onu ele geçirdiği bir anda, aklında yankılanan “yeter!” nidasıyla yerinden fırladı. Üstelik el fenerini de açmamıştı. Doğruca pencereye gidip önce perdeyi çekti, sonra hızla camı açtı. Gördüğü şey ona daha önce aslında hiç korkmamış olduğunu hissettirdi. Eğer korku diye bir şey varsa bu kesinlikle onun fizik bulmuş haliydi. Korku, bodrum çatısı üzerinde bir ateş olarak parlıyordu ve ateşin etrafında Melike abla ağır ritimde dans ediyordu. Beyza biraz daha dikkatli baktığında Melike abla’nın aslında o olmadığını fark etti. Kısa bir an sonra hızla camı kapattı, perdeyi örttü, yatağa girip pikeyi başına kadar çekti, hıçkıra hıçkıra ağlamaya başladı, bu sırada hıçkırıkları arasına karıştırarak öğrendiği duaları okumaya başladı. Bir ara sesi o kadar yükseldi ki yatak odasının ışığı yandı, annesi hızla Beyza’nın yanına geldi, onu hıçkırıklar eşliğinde uykusunda dua okurken buldu. Beyza’yı uyandırabilmesi için biraz sarsması gerekmişti. Beyza gözlerini açtığında kendine geldiğinden emin oldu ve onu sakinleştirmeye çalıştı. Gün ağarana kadar annesi yanında kaldı. Sabah olup Beyza’nın uyuduğunu görünce yanından ayrılıp mutfağa gitti.

O gün kahvaltıda geceye dair hiçbir şey konuşmadılar. Annesi bunu özellikle yapardı, çünkü bir olayın üstüne gitmenin daha da işleri zorlaştıracağını düşünürdü. Karanlık korkusunu yenmek için Beyza’nın da zamana ihtiyacı olduğunu düşünüyordu. Beyza da gördüklerinin rüya mı gerçek mi olduğunu ayırt edemediğinden fazla düşünmemeye çalıştı. İleriki günlerde bu bodrum katından taşınmayı ailesine teklif etmeyi düşündü ama kirayı zaten zor ödüyor olduklarından bu fikrinden de bir süreliğine vazgeçti.