Anne

Hayatımda ilk kez bir avukatla konuşacaktım. Aslında son bir haftada yaşadığım her şey böyleydi. Avukat Hanım karşımdaydı. Sade bir ofisi vardı. Karşılıklı olarak yerleştirilmiş, küçük, krem rengindeki koltuklara kurulmuştuk. Odayı ve tabloları seyre dalmıştım. Avukatımın sesi ile irkildim.

“Judith, sana doğrudan adınla hitap edebilirim değil mi?”

“Evet”

“İlk defa mahkemede olacaksın, heyecanlı mısın? Nasıl hissediyorsun?”

“Ben de adınla hitap edebilirim değil mi Amy? Kafam karışık, neden böyle bir mahkeme sürecindeyiz, öncelikle onu anlamaya çalışıyorum. Karnımdaki minik bebek ne ile suçlanıyor tam olarak? Canlı olmakla mı?”

Derin bir nefes çekti. O da bu duruşmanın gereksizliği, anlamsızlığı ve acımasızlığının farkındaydı. Bizim dünyamıza, toplumumuza yakışmıyordu. Daha hayata gözlerini açmamış olan minik yavrum yargılanacaktı. Sakinliğini koruyarak yanıtladı sorularımı.

“Bu tabi büyük bir haber. Ya da değişim. Kültürümüzün olgunlaşması üç yüzyıl aldı. İnsanlığın idealini yansıttığımızı düşünen çok sayıda insan var. Ben seni ve bebeğini savunmak için buradayım. Emin ol, elimden geleni yapacağım.”

Ayaklarım yerinde durmuyor, sürekli titriyordu. Ellerimi nereye koyacağımı bilemiyordum ama çocuğum hakkında her konuşulduğunda istemsizce karnıma götürüyordum. Hayat arkadaşı seçmeden anne olmaya karar vermiştim ve yüzyıllardır devam eden yapay döllenme işlemindeki yaşanan benzersiz hata gelip beni bulmuştu. Ne diyorlardı adına, anomali.

“Avukat Hanım, mahkemede nasıl savunabilirim bebeğimi, bir tavsiyeniz olacak mı?” sesim ister istemez kızgın çıkıyordu. Milyarlarca kadına duyduğum öfkeyi ondan çıkartmak istiyordum anlaşılan.

“Evet Judith. Burada bulanma nedenimiz o. Senden sadece kendin olmanı istiyorum. Nasıl bir bilim kadını olduğunu anlat onlara. Kendi çocukluğunu, serüvenini, annelerini. Onlardan aldığın sevgiyi ve sıcaklığı. Çünkü yargıçlar için erkek kelimesi çok yabancı ve korkutucu. Ama bebek olarak masum gelecektir. Bizim de planımızı bu masumiyet üzerine kurmamız gerekiyor.”

Tüm erkek arkadaşları, kocaları, babaları, dedeleri, erkek çocuklarını ve insanlardaki Y kromozomunu dünyadan silen ürkütücü hastalığı hatırlatıyordum onlara. Ben ve karnımdaki minicik yavrum. Erkek Vebasının yeniden doğuşunu temsil ediyorduk sanki.

* * *

Mahkeme salonu hayal ettiğimden daha küçüktü. Hemen yanımızdaki masada savcı oturuyor, küstah, kızgın ve yargılayıcı bakışları ile süzüyordu beni. Gelecek üç yargıç karşımızda bizimle aynı hizadaki masada olacaktı anlaşılan. Tüm duruşma her anıyla kayıt edilecek sonrasında tüm insanların göz ekranlarına izlemeleri için aktarılacaktı.

Yargıçlar içeri girerken istifimizi bozmadık. Sadece avukatım ve savcı küçük bir baş selamı verdiler.

Usul olarak savcı aldı sözü.

“Sayın hakimler. Bugün karşımızdaki kadın buraya bir anne adayı olarak geldim diyebilir ama şu an durum bundan çok daha fazlası. İnsanlık yıkılmak üzere. Yüzyıllar içerisinde kadınlar olarak inşa ettiğimiz her şey, savaşların olmaması, daha iyi bir çevreye, daha mutlu insanlara sahip olmak artık tehlikede. O, şu an doğmamış bir bebek. Hiç var olmamalıydı ama görüldüğü üzere bir hata oldu. Bizim için de bunu düzeltme fırsatımız…”

Savcı Hanım konuşuyor, benim ise başımdan aşağı kaynar sular dökülüyordu. Sözlerini duyuyor ama belki yarısını ancak anlayabiliyordum. İstemsizce ellerim göbeğimi sarıyordu.

“Konuşmamı sonlandırırken savcılık olarak talebimizi iletiyorum. Çatışmaların olmadığı, duruşmaların, cezaların bugün olduğu gibi nadiren yaşandığı bir dünya için, bizler ve kültürümüz için, bebeğin kürtajı gerekiyor. O, doğmamalı.”

Yargıçlar savcıya konuşması için teşekkür ettiler. Böyle sözler takdiri hak ediyordu demek ki. Sonra da bana verdiler sözü. Amy ile konuştuğumuz gibi kendimi, çocukluğumu anlatarak başladım ve tüm hayatımı anlattım. Örnek bir anne adayı idim. Sözlerimi ;

“Burada bir anne olarak karşınızdayım. Bebeğim masum. Dünyaya gelmedi. Ve kader bizi buraya getirdi. Ona müdahale hakkımız yok. Lütfen, izin verin.”

En son olarak avukatım kalktı ayağa.

“Sayın hakimler. Savcı hanımı dinledik, müvekkilim Judith de duygularını aktardı. Bu dava, nasıl bir dava? Savcının övdüğü, göklere çıkardığı insanlığımız bu mu? Ya da korkaklığımız. Bu bebek tabi ki yaşamalı. Ne zamandır kendimizi Tanrı’nın yerine koyuyoruz? Masum bir insanın sadece erkek olduğu için cezalandırılması ve doğmadan öldürülmesi iki buçuk milyar kadının vebali olacaktır. Erkek vebası öncesi nüfusumuz sekiz milyardı. Belki farkındasınız ya da değilsiniz yok oluyoruz yavaş yavaş. Tabi ki güzellikler yarattık. Peki ya olması gereken erkeklerin tekrar aramıza dönmesi ve bizimle bunları yeniden öğrenmesi ise. Bunu tecrübe etmeden nasıl bilebiliriz?”

Söz hakkı olmamasına rağmen tutamadı kendini savcı ve araya girdi.

“Onlar öğrenemez, vahşet doğalarında var, tarihimizde yazıyor, okuyabilirsiniz avukat hanım.”

Yargıçlardan bir tanesi sert bir el hareketi ile savcıyı susturdu. Amy sakince devam etti.

“Bu şansı Judith’e verin lütfen. Ve insanlığa. Talebimiz bebeğin dünyaya gelmesi ve annesi ile birlikte yetişmesi.”

Hakimler odadan ayrıldılar. Dönmelerini beklediğimiz iki saat geçmek bilmedi.

Kararı bana göre sol tarafta oturan hakim açıkladı.

“Karar verildi. Bebeğin doğumuna izin verilecek. Yaşamına nasıl devam edeceğine dair duruşmayı iki yaşına girdikten sonra yapacağız.”

Salondan çıkarken heyecandan yere yığılmak üzereydim. Mutlu muydum? Bilmiyordum. Amy kollarıma girdi. Tek bir soru sorabildim.

“Onu benden alacaklar mı?”

“Merak etme Judith, sizi savunmak için ben yeniden burada olacağım.”