Hiçbir Şey Bazen Her Şeydir

Toprak titriyordu ve kuru hava da nemlenmeye baÅŸlamıştı. Uzun aÄŸaçların çıkardığı esrarengiz sesler bulutlara çarpıp tekrar yeryüzüne dönüyor ve uÄŸultu güçleniyordu. AkÅŸam oluyor, karanlık çöküyordu. Sesler… Ah, sesler giderek sessizleÅŸiyordu.

” Evet Derek.” diye bağırdı annesi. Mantarları yıkıyordu ve bir gözü de sürekli fırındaydı. ” Ama önce saat sekizi geçmeden eve geleceÄŸine söz vermelisin. ”

” Söz aanne.. ” dedi Derek. ” Söz veriyorum geleceÄŸim. ” Oldukça baÅŸtan savma bir ‘söz’dü bu. Derek’in, bir annesi olduÄŸu zamanları acıyla, özlemle ama bir de baÅŸtan savma hatırlamasına sebep olacak kadar, köksüz; çürük bir sözdü. Aslına bakarsanız, bir söz bile deÄŸildi bu. Asla yerine getirilmemiÅŸti. Derek o gün on bire kadar gecikmiÅŸti ve döndüğünde de… Ah, hiç kimse sekiz yaşındaki bir oÄŸlan çocuÄŸunu annesinin parçalanmış cesedini görsün diye o kan banyosu eve sokmazdı. Emin olun hiç kimse!

 

Topraktan gelen uğultular çevredeki birkaç deliği hemen harekete geçirdi. Karınlarını doyurup rahat bir gece geçirmek için yuvalarına saklanmış olan tavşanlar iyice huysuzlanıp birbirlerine sokuldu. Birkaç sincap koşar adımlarla ağaçlarını değiştirdi. Bu ağaçların tepesine tünemiş baykuşlar keyifsiz halde uzaklara uçtu. Toprak yeniden titredi, uğultular dört bir yanı huzursuz etti.

 

” Bu peynirli olanlar kime?” diye sordu cimcime Derry. KonuÅŸmayı daha yeni sökmüştü ve Tanrı aÅŸkına, bu kız o günden beri hiç susmamıştı.

Annesi son birkaç kurabiyeyi dizdiği tepsiye iyice sokulmuş, dünyayla bağlantısını yitirmiş gibi kurabiyeleri izliyordu.

” Anneeee..!” diye bağırdı cimcime.” Bu peynirlileri kime yapıyorsun diye sordum.”

” Hah,” diyerek irkildi annesi. Kurabiyeleri dizdiÄŸi tepsiden başını kaldırdı. Bugün, n’oluyordu böyle, sık sık kendinden geçmiÅŸti. Gözlük camları isotla kirlenmiÅŸ de, ne kadar silerse silsin temizlenmiyormuÅŸ gibi bulanık camların arkasından izlemiÅŸti dünyayı bütün gün. Oysa gece iyi de uyumuÅŸtu. Ama… Ah tabii, bu Derry… Ufak cimcimelerle uÄŸraÅŸması, ufak cimcimelerle uÄŸraÅŸmamışlar için anlaması güç bir mevzuydu. Ä°nsan bir pompalıyla beynini dağıtsın, daha iyiydi. Yoksa bu ufak cimcimeler adamı canından bezdirirdi.

” Anne.” dedi sonsuzuncu kez ufaklık.” Anne ben sesimi mi kaybettim? Neden beni duymuyorsun?”

Kadın irkildi. Sesimi mi kaybettim demiÅŸti? Derry, ÅŸu küçük cimcime, annesi kendini duymadı diye sesini kaybettiÄŸinden mi korkuyordu..?” Kızım.” dedi sonunda kadın.” Kızım hadi giyinsene sen. Kostümün hazır, kendi başına giyinebilirsin deÄŸil mi?”

Kadının gözünden süzülen bir damla yaş, tepsiye koyduğu son kurabiyenin üzerine şıp diye damladı. Aceleyle gözünü sildi kadın. Nereden?.. Tanrı aşkına, neden ağlamaya başlıyordu şimdi?

” Anne.” dedi küçük Derry.” Anne, gözlerin!!”

 

Yarım asırlık bir çınar ağacının en üst dallarından, sararmış bir çınar yaprağı koptu.

Toprağın üst katmanları artık üzerinde rahatça durulamayacak kadar sallanıyordu. Bir deprem gibiydi bu. Yine de tek farkla; bu deprem, bir mezarlık alanda etkili oluyordu.

Kurumuş yaprak usulcana süzüldü havada. Geniş daireler çizerek, sanki yere çakılma sonundan kaçabilecekmişçesine ağır ağır sürüklendi rüzgarda.

Sallanan bölgede birkaç milyar toprak bakterisinden başka hemen hemen hiç canlı kalmamıştı. Buradan çevreye yayılan uğultular tümünü kaçıp götürmüştü ve dahası, Tanrı aşkına, sonunda titreyen toprak yarıldı.

Sararmış kavak yaprağı korkunç çığlıklar atarak yere kondu. Bir insan, kurumuş kavak yapraklarının ağırca yere konmasına huzur verici bir olay gözüyle bakabilirdi; yine de bu, kurumuş kavak yapraklarının olay esnasında çığlık çığlığa mücadele ettiği gerçeğini değiştirmiyordu. Sararmış yaprak acıyla toprağa kondu.

Bir kadın kafasıydı beliren. Titreyen toprağın içindeki yarıktan hafifçe yeryüzüne yükseliyor, yeniden doğuyordu. Ve bir şimşek çaktı; yağmur bulutları omuzlarındaki tüm ağır yükü hışımla bıraktı. Ölü kadının yeryüzüne kavuşan saçları yağmur damlalarının ferahlığıyla aydınlandı.

Hava tamamen kararmıştı ve bir yıldırım daha düştü. Sol askılığı yırtılmış beyaz elbiseli kadın yavaşça adımlamaya başladı. İlkin, dört yüz senelik bir uykunun ardından bu ona garip gelmişti, düzgün yürüyememişti. Ama birkaç adımdan sonra ritmini kolayca buldu. Ölü kadın, küçük kıyametine doğru yürümeye başladı.

Sol askılığı yırtılmış beyaz kıyafetinin içinde, yere düşmüş kavak yapraklarının binlercesini tuz buz ederek yürüdü kadın. Bazı ölüler tekrardan ölüyordu ve bazıları yeniden doğuyordu. O sıra bir şimşek daha çaktı.

 

” GeleceÄŸim, tamam.” diye bağırdı telefona Dewey. Ah bu karısı, ÅŸu özel günde dahi başının etini yeme zevkinden geri kalmıyordu. Adamı bir gün, bir koca lanet olası gün için bile rahat bırakmıyordu. Yani insan, evlenince böyle..” Bağırma bana!” diye haykırdı Dewey.” Bağırma bana, Tanrı aÅŸkına, geliyorum!”

Ve telefonu kapadı. Sinirden gözü kanayacaktı ya, başını kaldırmasıyla uzaktaki kadını gördü. Tamamen beyazlar içindeydi ve kopuk sol askısı ta buradan belli oluyordu. Dewey bir anlığına, insanın varlığını tam olarak kestiremeyeceği kısa bir anlığına sütle dolu bir havuzda boğuluyormuş gibisinden bir duygu seline kapıldı. Nasıl tarif edilirdi bu, bilemiyordu ama aynı anda hem çok boktan; hem de aşırı duygusal bir histi. Dewey’in gözünden bir damla yaş süzüldü.

Kadın ağır adımlarla yürüyüp Dewey’e yaklaşıyordu. Dewey ise şeffaf şemsiyesinin altında, çevresindeki her şey ıslanma şerefine ererken kuru kalıp beyazlı kadını izlemekle meşguldü. Herifin, öteki sokak gelen kadın karşısında adeta nutku tutulmuştu. Yahu bunlar hiç mi üşenmiyordu acaba? Yoksa bütün bir yıl oturup acaba cadılar bayramı gecesi ne kadar korkutucu olabilirim hayalleri içinde mi yüzüyorlardı? Neydi yani olay; insanlar bu salak gece adına en güzel elbiselerini yırtıp saçları iğrenç görünsün diye haftalarca duş almamakla mı eğleniyorlardı. Yoksa neydi, Dewey’in bu karşıdan gelen karşısında aşırı derecede korkup, bir bahçe kenarına saklanması mı gerekiyordu? Hayır koca koca adamlardı üstelik bunları… Dewey’in karşıdan gelen kadın karşısında nutku tutulmuştu ve kafasında dönen tüm bu anlamsız hislere bir kulp uydurabiliyor değildi. Yalnız anlayabildiği tek bir şey vardı: Cadılar bayramı gözüne saçma gelmiyordu artık.

Kadın iyice yaklaştı ve Tanrı aşkına, bunu hangi iğrenç insan akıl edip yapmıştı, bir gözü oyulmuş süsü vermişti kendine. Makyajı o kadar sağlamdı ki, herhangi bir gece, ama bu gece değil, herhangi bir ormanlık alanda bu kadını görseniz, dostum, fena ürkerdiniz. Belli koşullar altında altınıza kaçırma payınız dahi vardı. En azından Dewey bunu kendine itiraf edebiliyordu. ‘İnsanlar çıldırmış olmalı.’ diyordu kendince. ‘ Kadın resmen içinden bir ölü doğurmuş.’

” Merhaba,” dedi Dewey, gülerek.” Umarım ufaklıklardan birisi seni görmez.” O aptal, ne dediÄŸini bilemediÄŸinde takındığı gülümsemelerden birini takındı.” Yani, aşırı iyi olmuÅŸsun diyorum. Hey, o pörtlek göz cidden dehÅŸet olmuÅŸ. Umarım, bak tekrar ediyorum, umarım bizim ufaklıklardan biri seni görmez.”

Kadın daha da yaklaştı. Bu manyak gerçekçi olacağım diye ayakkabı da giymemişti ve, çekeceğin vardı kızım, o ayaklarına yapışan lekeler iki haftadan önce geçecek değildi.

Dewey, kalbinin içine ufacık bir delik açılmadan hemen önce işte bunları düşünüyordu. Sonra, beyazlar içindeki kadın ‘elinde tuttuğunu’ kaldırmış ve Dewey’e ‘onu’ yapmıştı. Usulca, sessizce. Kalbinde bir delik açmış, seksen mililitre kanın fışkırarak atmosfere karışmasına vesile olmuştu.

Bu kadın, dostum, aşırı gerçekçiydi. Ve şimdi, içinden bir ölü doğuruyordu.

 

” Annee.. !” dedi küçük cimcime.” Bir tane de pembelerden yiyebilir miyim?”

Büyük ekonomilerin de sorunu da buydu işte. Hadi fakir bir ülkedesiniz diyelim, yapacak bir şey yok; çocuğunuza değil glikoz şurubuna batırılmış gıda boyalı kurabiyelerden, bir tas pirinç lapası alabilmek için bile bütün gün çalışırdınız. O sizden pembe bir kurabiye için izin isteyemezdi, istediğinde de ‘yok’ derdiniz. İçiniz kan ağlardı, ama olur biterdi.

Büyük ekonomilerde ise tüm o cafcaflı şeylerden vardı. Çocuklar da bunları görür, sizden isterdi. ‘Yok’ diyemezdiniz, çünkü dedik ya, onu görürlerdi. Ya çocuğunuza ‘senin şu kadarcık kanserlenmene izin veriyorum’ deyip birkaç taneliğine izin verir; ya da onu kendi ellerinizle öldürürdünüz. ‘Tamam kızım. ‘ diyerek. ‘İstediğin kadar yiyebilirsin.’

” Hayır!” dedi kadın. Kısa ve net bir cevaptı bu.” O kurabiyeler konuklar için kızım. Sana fındıklı olanları ayırdım zaten. Onlardan yiyebilirsin.”

” Ama annee..!”

Fakir ülkeler, pirinç lapaları, glukoz ÅŸurubu, diyabetus mellitus, pembe kurabiyeler ve küçük cimcime.” Hayır!” dedi kadın.” Kızım, onlardan yemene asla izin vermiyorum.”

Pembe kurabiyeler, pankreas kanseri, kanser hücreleri, hücre tecavüzleri. Ve o buz gibi gerginliğin hüküm sürdüğü anda kapı çalındı. Ding dong!

 

Kadın kapıyı açar açmaz ürperdi. Tüm o buÄŸulu cam düşünceleri yeniden hücum etti aklına. Gözlerini sulandıran, hatta bu gözyaÅŸlarının içine iki damla da kan sızdıran bu delice ürperti öyle kolay geçmek de bilmedi, kadına bir ‘merhaba’ bile diyemedi. Kızı arkadan,” KimmiÅŸ anne, kimmiÅŸ o.. ?” diyerek geliyordu. Pembeleri çoktan unutmuÅŸtu.

” Merhaba.” dedi sonunda kadın. Kendine gelebilmiÅŸti. Bu iÄŸrenç kokulu kadın, tamam cadılar bayramı için bu kadar müthiÅŸ hazırlanıyor olabilirdin ama iÄŸrenç kokman da gerekmezdi, sol askılığı kopmuÅŸ beyaz kıyafeti ve yüzüne iliÅŸtirdiÄŸi o kusursuz makyajı içinde, Tanrı aÅŸkına çocukların görmemesi gereken bir ÅŸeymiÅŸ gibi duruyordu. Hatta evet, şöyle bir üstünü arasanız, çocuklardan bir milyon kilometre uzakta tutunuz gibisinden bir ibare olabilirdi üzerinde, yani olmalıydı. Bu kadın, Tanrı aÅŸkına, korkutuculuÄŸun baÅŸ belasıydı.

” Anne kapat kapıyı.” dedi cimcime. Korkudan gözleri yuvalarına sinmiÅŸti.

Kadının aklından geçen en büyük istek de buydu ya, bu kadar hazırlanıp da kapısına kadar gelen bir hanımı öyle hemen def etmek olmazdı. Kadın kızına döndü.” Hani ne yapacaktık biz?” dedi.” Kapımıza gelenleri korkutmak için nasıl anlaÅŸmış…”

” Anne, kapat kapıyı.” diye yineledi Derry.

” Kızım.” dedi annesi.” Korkacak bir ÅŸey yok. Ve hatırlasana, biz herkesten daha korkunç olacaktık. Hani ne yapacaktık, hatırlasana onu korkutmak için…”

Derry’nin annesi, daha onu korkutmaya fırsat bulamadan, beyazlar içindeki kadın; deldi. Eliyle arkasına gizlediğini hızla çıkardı ve küçük cimcimenin çığlıkları arasında, kadının kalbini deşip geçti. Yüzüne, bugün üçüncü kez, taze kan fışkırdı.

Oh, beyazlar içindeki kadın… Cadı, bunu çok ama çok özlemişti.

 

Derry’nin çığlığı neredeyse bütün sokağı ayağa kaldırdı. Üç ev ötede oturan yaşlı kadın, posta kutusuna sığınmış yavru kedisini içeri geri sokmaya uğraşırken beyazlı kadını görmüştü ya, yalnızca bu özel gün için makyajı biraz abartmış yarım akıllılardan biri sanmıştı onu. Hem yaşlı kadının tüm bu cadılar bayramına prim verdiği filan da yoktu, neydi yani; iki dünya savaşı görmüş bir kadını, yüzüne üç beş kat boya sürünüp saçma salak giyinen yarım akıllılar mı korkutacaktı?

Posta kutusunun içindeki kediyi tam kucaklamışken, sesleri duydu yaşlı. Önce, küçük kızın çığlıklarını duydu ama sonra, sanki başka bir ses; başka, güçlü ve daha tok bir ses bunu bastırır gibi oldu. Bu, oh Tanrı aşkına, tecavüze uğrayan bir kadının çığlıklarıydı. Nasıl oluyor bilmiyordu ama, yaşlı kadın bunları tüm kalbiyle hissedebiliyordu.

Devriye gezen polis memurları, Derek Dewey’in cesedini bulduklarında, henüz etrafta öyle büyük bir kan gölü oluşmuş filan değildi. Adamın göğsü, yarılmış bir balon gibi delik deşikti, kalbine girip çıkan damarlar dışarı kadar fırlamıştı ama; sanki biri tüm bu kanı hiç etmiş gibiydi. Biri, bu karanlık gecenin hüviyetine yakışabilecek, beş yüz yıllık karanlık bir cadı gibi biri.

Polisler çakarları yaktı ve o anda telsizler gümbür gümbür öttü. Heyecanla konuşan polis memuru, sesi titremiyor değildi, belli belirsiz bir sokağı tarif ediyordu. Sesinde net olarak belli olansa iki şey vardı; ilki, bir kadının küçük kızının gözleri önünde öldürüldüğüydü. Diğeri ise, ah, lanet olsun ki, bu polis memuru sıkıcı kasaba hayatlarına bu sayede birazcık heyecan katılmış olmasından, ah Tanrı aşkına, büyük bir zevk alıyor gibiydi.

” Onu gördüm! Onu gördüm!” diye haykırdı yarım kalmış sandviçini ayakları altında ezen ÅŸiÅŸko polis memuru. Normalde, bunu yaptı diye birini tutuklayabilirdi ya, bugün normal olmaktan bin fersah öte bir gündü. Bugün ay dünyaya binlerce mil daha yakındı; gökte çürümeye hazırlanan kocaman bir portakal tanesiymiÅŸ gibi duruyordu. Bugün toprak sallanmıştı, bugün bir mezar açılmıştı. Bugün bir ölü doÄŸmuÅŸtu.

Çıkardığı pompalı tabancasını yarı açık cama dayayarak nişan aldı şişko polis memuru. Bu şerefsiz; aklını kaçırmış kadını, ki kendisi şimdi onlara doğru yaklaşıyordu, tek atışta delik deşik etmeliydi. Amerikan yasaları önce ‘ellerin yukarı’ demesi gerektiğini söylüyor olabilirdi. Ama hadi ama, Tanrı aşkına, böyle lanet bir durumda canı cehennemeydi Amerikan yasalarının. Kimseye teslim ol çağrısı yapmayacaktı, o beyaz orospunun kalbini beyninden çıkarttıracaktı.

İlk patlama duyuldu. Bir fişek tanesi, metrenin üçte biri kadarlık bir mesafede ikiye bölüne bölüne gitti. Önce iki, sonra dört ve sonunda altmış dört fişek tanesi oldu. Neredeyse tamamı Cadının tüm gövdesine yayıldı, onu delik deşik etti. Şişko polis memuru güldü, kendini başarılı buluyor olmalıydı. Arabayı kullanan meslektaşıysa ‘ne halt yiyorsun sen?’ gibisinden şaşkın halde baktı bizim şişkoya. Hatta ‘sustur o silahı, hem de hemen. ‘ diye haykırırdı eğer bu tüm o rezil filmlerden birinde olsaydı.

Altmış dört ayrı saçma tanesi tarafından parça pinçik edilen beyaz elbisesinin içinde kadın, yalnız bir an durakladı. Garip, anlamlandıramadığı bir şey görmüş gibiydi ve büyük gazabın hatrına, bu onu daha da şevklendirmişti. Belli bir konuda değil; belki delip geçme, belki hiç etme hakkında. Ama kadın, yalnızca daha da şevklenmişti işte. Bir an duraklamış, turuncudan maviye çalan gözlerini kendine ateş eden şişkoya mıhlamış ve harekete geçmişti. İçindekini doğurmuş, aydan dünyaya bir ‘şey’ getirmişti.

Sokaktaki tüm evler, kulaklıkları kulağında kurabiye yapmaya devam eden bir tek hanım dışında, resmen yola taşmıştı. Herkes, çoluk çocuk herkes bu kargaşanın bir yerinde yer alabilmek adına çırpınıyordu. Kimisi yıllar sonra torununa anlatacaktı gördüklerini, kimisi ise gazetelere video kamerasıyla çektiği görüntüleri satıp deli paralar kazanacaktı.

Neyse ki tüm bu hayaller suya düştü. O gece, kulaklığı kulağında kurabiye yapan hanımefendi ve annesine verdiği sözü yerine getirmeyip on bire kadar ormandan gelmeyen Derek dışında, tüm kasaba halkı, öldü. Kulaklıklı kadın da iki gün sonra plakasız bir arabanın altında kaldı zaten. Ne arabayı, ne de kadını gören olmuştu kaza esnasında. Olup bitmişti sadece. O sıralar tüm gözlerin o kadınla Derek üzerinde olduğunu bir düşünürseniz, olup bitmişti işte. Yani Derek dışında hiç kimse, arkasından çıkardığı o kaçıkça keskin bıçağıyla kimilerini dokunmadan öldüren beyazlı cadının gazabından kurtulamadı. Kimisinin cesedi dahi bulunamadı; devrilen elektrik tellerinin çıkardığı yangında yanıp kül olmuşlardı. Kimisi ise en güzel uykularından birini uyuyormuş gibi vakur bir ifadede bulunmuştu. Bunların vücutları hafifçe maviye çalıyordu. Süper ay’ın; çürüyen taze portakalın mavisine…

 

Derek ikide bir saatine bakarak, gökteki süper ay’ı gözlemliyordu. Bugün, ne demişti şu ünlü bilim adamı, bugün son dört yüzyılın en yakın konumuna gelecekti ay. Süper büyüyecekti. Biraz turuncuya biraz maviye çalacak; biraz çürük biraz taze kesilecekti.

Ve Derek, bir şekilde biliyordu ki, bir şey; kendine has, yalnız kendisi için olan bir şey gelecekti aydan. Derek bekledi, eve geri dönmesi adına bastıran tüm iç rahatsızlığına rağmen, annesine verdiği sözü tutamadı. Bekledi. Yerinden bir milim bile kıpırdayamadan saat on bire kadar öylece durdu. Ayı izledi. Kendisi için olanı bekledi.

Sonundaysa hiçbir şeyin gelmeyeceğini anladı.

Ağır adımlarla eve döndü.

Gerçekten de hiçbir şey gelmemişti.