İstenmeyen Adam

Saygıdeğer belediye başkanım, valim; çok kıymetli Milova şehri ölümlüleri ve televizyonları başında bizleri izleyen diğer ölümlüler; hepiniz cadılar bayramı açılış şenliklerine hoş geldiniz. Öncelikle beni buraya çağırdığınız ve konuşma fırsatı verdiğiniz için…

“Sanki fırsat vermesek konuşamayacak; koskoca tanrıçasın sen!”

“Nezaketen dedi herhalde, karşısında ölümlüler var, onlara sert mi yapacak?”

“Hayır yani, tanrıça bu, ne nezaketi, dediği dedik değil mi bunun? Ne kadar da çok demek fiilini kullandım, hazır demek fiiline değinmişken, bir şey diyeyim sana; seni seviyorum Tayemni.”

“Her sözünün sonunda beni güldürmeyi başaracaksın değil mi? Bende seni Zamilovani.”

…İşte bugün sizlere arkamda fısıldaşan bu çiftin hikâyesini anlatacağım. Ne diyordum? Ha, bana burada konuşma fırsatı verdiğiniz için teşekkür ederim. Ben Elpis! Zamilovani’nin dediği gibi, bir tanrıçayım, umut tanrıçası… Aynı zamanda Zamilovani’nin en yakın arkadaşlarından biriyim. Size arkamdaki çiftin hikâyesini anlatacağımı söylemiştim. Bu hikâye aynı zamanda cadılar bayramının ortaya çıkış hikâyesidir.

Bundan yıllar yıllar önceydi… Ölümlüleri yeni yeni oluşturuyoruz, o yıllar. Evimde aylak bir şekilde otururken, kapımın sert bir şekilde çalınmasıyla irkildim. Ee bizler de, ölümsüzler olarak, ihtiyaçlar hiyerarşisinin bir yerinden tutunuyoruz. Evimiz falan var yani. Neyse, kapıyı bir açtım, Zamilovani karşımda… Gözyaşları şuan ki Milova nehrinin azgın suları gibi akıyor, akarken irislerinden kılcal damarları çekiyor, gözler kan çanağı olmuş, koskoca tanrı; çocuk gibi ağlıyor! Ağlarken bağırıyor; “İstemiyor beni! Anormal dedi, istemiyor!”

Hemen içeriye aldım, sakinleşmesi için tahtadan yaptığım sandalyeye oturtup, bir bardak su verdim.

“Önce derin bir nefes al sevgili dostum, sonra tane tane anlat.”

Zamilovani her nefes almaya çalıştığında hıçkırarak ağlamaya devam ediyordu. Yüzüne sertçe bir tokat attım.

“Sana diyorum! Sakinleş! Bak aldığın her nefesin kıymetini bil, hayat kısa diyeceğim ama bizler ölümsüzüz, fakat ölümsüzüz diye de cılkını çıkarman gerekmez. Yine de arada bir aldığın nefesin kıymetini bil!”

Neye uğradığını şaşıran Zamilovani aniden gülmeye başladı, birkaç saniye geçti geçmedi, yeniden ağlamaya devam etti. Ağlarken dilinde yine aynı sözler; istemiyor beni, istemiyor…

Omuzlarından tutup, sertçe sarstım Zamilovani’yi.

“Bak dostum, ne dediğini anlayamıyorum. Ya güzelce anlat, ya da kapıyı biliyorsun, git dışarıda ağla!”

Zamilovani derince bir nefes aldı ve başladı anlatmaya.

“Elpis, sevgili dostum ve umut tanrıçası, ulu Elpis! Umudumun en çok kırıldığı yerdeyim. Kelime oyunu yapmıyorum, gerçekten ummaktan vazgeçmek üzereyim. Ve bu sebeple sana geldim. Sence umayım mı? Yoksa sen de mi umma diyeceksin, bunu çok merak ediyorum. Eğer umut bile sana umma diyorsa, ortada umulacak bir şey kalmamış demektir.

En başından başlayacağım. Ben birini sevdim Elpis! Yüreğimdeki yangın… Ölümlülere bahsettiğimiz cehennem ateşi var ya; işte onun kaynağı bu yangın. Öylesine büyük, öylesine derin; fakat bu yangın beni üşütüyor. Nasıl oluyor bilmiyorum ama ateş beni üşütüyor. O’nun yokluğu bu ateşi besliyor adeta. Çünkü O varken üşümüyordum. Yüreğim sıcacıktı, gülüşü, söyledikleri, her şeyiyle tam aradığım tanrıçaydı zât-ı âlileri…

O’nu ilk gördüğümde etraf çok karanlıktı, tam seçilemeyen gülüşünü gördüm, uzaklarda parlıyordu. O’na yaklaştıkça aydınlığa yaklaşıyordum sanki, dünyam için düşündüğüm güneş bence O’ydu. Güneşimi bulduğuma emindim. Adımlarımı hızlandırdım O’na daha erken ulaşabilmek için… Yanına vardığımda önce varlığımı yadırgadı. “Kim ola ki bu yabancı” diyen bakışlarını gördüm. Tamam, kabul, ilk görüşte âşık olunacak bir tanrı değilim. O an bana âşık olacağını düşünmemiştim zaten. Ama ben güneşimi bulduğumu söyledim ya, ben O’na âşık oldum.

Sonra aradan zaman geçti, birkaç defa kısa kısa sohbetler ettik. Aslına bakarsan tam iki defa… İkisinde de gözlerini kaçırdı gözlerimden. Korktu mu, yoksa aşkımı mı istemedi anlayamamıştım. Ama güzel sohbet ediyorduk, onu güldürebiliyordum en azından. Hani tanrıçalar kendilerini güldürebilen tanrılardan hoşlanıyor demişlerdi ya. O hesap, mutluydum bende. Benden hoşlanır diye düşündüm Elpis!

O’nu güldürmeyi çok seviyordum, çünkü çok güzel gülüyordu, güldüğünde dünyam aydınlanıyordu, bence güneş O gülünce doğuyordu. Hani güneşin doğuşundan batışına kadar her ânını, bir gezegenden izlediğini düşün, işte öyle… Konuştuğu zaman sanki evrenin en güzel melodisini dinliyordum, söylediklerini anlamıyordum –anlamıyordum derken yoğunlaşamıyordum anlamlarına sözlerin- sanki sözsüz bir şarkıydı dinlediğim.

Sonra, görece daha uzun bir sohbet etme imkânı bulduk. O, ilgimi anlamış olacak ki, sohbetin ortasında neden üzerine çok fazla düştüğümü sordu. Ben de daha fazla dayanamadım. Anlatıverdim kalbimden geçenleri. Açıkçası güzel sohbet ediyorduk ve sürekli iltifatlar ediyordum, bundan cesaretle en azından bana bir şans vereceğini düşünmüştüm. Fakat tanrı da olsan bazen yanılıyorsun, hele de karşındaki tanrıçaysa yanılma ihtimalin ölümlülerden farksız oluyor. Ben de çok kötü yanılmıştım, başka bir tanrıyı sevdiğini söyledi. Yapacağım bir şey yoktu. Peki dedim, ama yüreğim peki diyemiyordu. Dedim ya Elpis; güneşti O benim için. Karanlıkta kaldım ve kulağımda o iğrenç sayısız, cevapsız çınlama. Yalnız Elpis; cevapsız çınlama güzel olmadı mı? İleride şarkı falan yapılsa patlar. Neyse konumuza dönelim. Aradan zaman geçti, ben yeniden umut ettim. O’na sonsuzluğa dair hayallerimden bahsettim. Galaksiler arası seyahatlerimden, ilerde sahip olmayı istediğim küçük küçük tanrıçalardan, yaratacağımız o güzel gezegenlerden ve oralardaki güzelliklerden… Bana anormal deli bir tanrı muamelesi yapıp, bir daha görüşmek istemediğini söyleyerek gitti. Şimdi söyle bana Elpis, ben ummaktan vazgeçeyim mi?”

Zamilovani artık sakinleşmişti, sadece üzgün bir tanrıydı karşımdaki. Yüzüne baktım, yeni yeni gözyaşları kuruyan gözleri benden bir umut ışığı görmek istiyordu.

“Zamilovani, tanrı aşkına ne yaptın sen?”

“Tanrı aşkına değil Elpis, bir tanrıça aşkına…”

Yeniden ağlamaya başladı Zamilovani, kelimelerle oynamayı seven bu koca yürekli tanrı mutsuz oldukça, benimde içim sıkılıyordu. Gözlerinin içine baktım.

“Bak dostum, umabilmek için emek vermen gerekir. Sen ummak istiyor musun? O zaman emek ver. İsmi neydi hanım kızımızın?”

“Tayemni”

“O halde Tayemni için bir şeyler yaz. Ben Elpis, umut tanrıçası, yazdığını Tayemni’ye götüreceğim. Hem tanrıça tanrıçaya daha iyi anlaşırız belki. Umarım sana güzel haberlerle geleceğim.”

Zamilovani aradığı umut ışığını almıştı benden, hemen gözyaşlarını sildi. Masadaki kalemi alıp başladı yazmaya. Hızlıca yazıyordu, elleri titreyerek, gözyaşları arada süzülüyordu yanaklarından kâğıda doğru. Ama o durmuyordu, gözyaşları aktıkça daha hızlı yazıyordu ve sonunda yazmayı bitirdi. Kâğıdı katladı ve bana uzattı.

“Bunu götür Elpis! Gözyaşlarımla yazdım bu satırları, şahit oldun! Bu satırlar da yüreğimden geçenlerdir, bunlar da yetmezse ummayı bırakacağım ve sana söz artık ağlamayacağım.”

Zamilovani’yi başımı aşağı yukarı sallayarak onayladım. Kâğıdı alıp, Tayemni’nin evinin yolunu tuttum. Yol boyunca bir yandan Tayemni’nin vereceği tepkiyi merak ediyorken, diğer yandan evdeki Zamilovani’yi düşünüyordum.

Tayemni’nin evine geldim, kapıyı açtığında şaşkın bir bakış fırlattı. “Buyurun” dedi, ne diyeceğimi şaşırdım ilk başta. “Ben Elpis!” dedim, “Umut tanrıçası.” “Tanıyorum.” dedi Tayemni, “Bende bazen umuda ihtiyaç duyuyorum ve sizi arıyorum, şimdi karşımda görünce şaşırdım sadece.” Biraz rahatlamıştım, normalde çok rahat olmam gerekirdi; sonuçta ünlü bir tanrıçaydım ama dostum için buradaydım. Diğer işler gibi bir iş değildi bu benim için.

“Bu ziyaretinizi neye borçluyuz Elpis?”

“Şey, Tayemni aslına bakarsan ben birisi için buradayım, seninle sonsuzluğu düşünen, sevgili dostum Zamilovani için… Sana bir kâğıt yolladı. Aranızda geçenler neydi bilmiyorum fakat Zamilovani çok iyi bir insandır. Kendisini sana anlatamamış olabilir. Ona bir şans versen? Elpis olarak, umut tanrıçası olarak senden bunu istiyorum. Al bu kâğıdı, burada yazılanları Zamilovani senin için yazdı, gözyaşlarını silerek yazdı, kalbi bu satırlarda gizli Tayemni.”

Tayemni kâğıdı aldı, okumaya başladı. Okurken gözyaşları yanaklarından süzülen Tayemni arada bir gülümsüyordu. Gülümserken çıkan gamzesi gözyaşlarının yanaklarından aşağıya süzülmesine izin vermiyordu. Zamilovani’nin neden bu kadar gülüşünden etkilendiğini anlamıştım. Bir gülüşe sahip olduğunuzu düşünün, ağlayamıyorsunuz, ağladığınızda; gülüşünüz gözyaşlarınızın dökülmesine izin vermiyor.

Tayemni okumayı bitirip kâğıdı katladı, gözyaşlarını sildi ve “Beni ona götürür müsün Elpis?” dedi. Tayemni ile evime döndük, Zamilovani kapıyı açtı ve Tayemni, Zamilovani’nin boynuna atladı. Zamilovani’nin kulağına şu sözleri fısıldadı.

“Madem gülüşümü bu kadar çok görmek istiyorsun, sonsuza kadar benim gülüşüme sebep olsan?”

Zamilovani neye uğradığını şaşırdı ve gülerek ağlamaya başladı.

“Sonsuzluk seninle başlar ve seninle biter benim için Tayemni… Gülüşün ise sonsuza kadar görmekten vazgeçmeyeceğim tek şey olacak. Sen benim sonsuzum oldun ya, bugün bundan sonra her yıl cadılar bayram etsin!”

İşte cadılar bayramı böyle ortaya çıktı sevgili ölümlüler. Şimdi çoğunuz o kâğıtta ne yazdığını merak ediyordur. O sihirli sözler nelerdi? O sözleri sizlere okuması için Tayemni’yi huzurlarınıza davet ediyorum.

“Herkese merhaba. Elpis’in dediği gibi ben Tayemni, o sihirli sözleri söyleyeceğim huzurlarınızda şimdi.

 

Gizemli güzel, ulu tanrıça Tayemni’ye…

 

Sapına kan bulaşmış bozdoğanını savurdu nehir

Acımasız! Vahşetten bir seyir

Kılıç sesleriyle çağlıyordu nehirden akan kan

Demirin kokusunu hissettim her geçen an

 

Bozdoğandan mı, kandan mı geliyordu o koku, belirsiz

Belki de sen yoktun, ondandı, çaresiz

Nehrin sahibi Tayemni!

Durdur vahşeti

Ve yürek serveti

Aşktır…

 

Tayemni, gizemli güzel, ulu Tanrıça! Bana anormal olduğumu söyledin, ummayı bıraktım ve umut tanrıçası Elpis’e koştum. Ona danıştım ve sana bir şeyler yazmamı istedi. Yukarıdaki şiirim senin için. Sana kendimi anlatırken belki yanlış yaptım. Belki korkuttum seni sözlerimle, anormal şeyler söyledim. Ama hiçbir kötü niyetim yoktu, bir sevda düşün; yüreğine düştüğü andan itibaren sadece ona ulaşmayı istediğin. Bir sevda düşün; ulaşamayacağını hissettiğin andan itibaren kıyameti beklediğin. Bir sevda düşün; güldüğünde; gözleri çizgi çizgi olan, yanağında bir gamze ve neşeden oluşan. Tayemni, ben o sevdayı giyindim üzerime ve karşındayım! Tayemni, gizemli güzel ulu tanrıça; umuyorum… Seni yeniden görmeyi umuyorum, seni ve anlattığım sevdayı umuyorum, Elpis’in huzurunda, sana yalvarıyorum; kanlı nehrinden kurtar beni. Elini uzat, daha fazla dayanamıyorum.”