Ruhsal Anılarda Kulaç Atarken

Will küçük bir çocuktu

anne ve babasına göre bir balondu

zaman saatleri yerken

lunapark yolu tutuldu

normallerin dibinden bir parktı bu

çocuğun gözüne yansıyordu buğulu

ışıklar yüzleri yerken

babasının çakmağı ateşi tuttu

alev aldı parkın bulutu

balonlar eridi, söndü, kurudu

ateşler göz bebeklerinde parlarken

bedenler ötelere kuruldu

anne ve babası yandı kuruntulu

müdür sarıldı boğuldu

kara duman nefes olurken

park haritalardan ve kulaklardan soruldu

zaman yoğruluyordu

dünyanın işi değil miydi dönüyordu

ruhların parkı canlanırken

onları kimseler işitmiyordu

başlarına açılmıştı bela ruhlu

park olmuştu

kurtulmak istenirken bu dertten

will’in babası salınarak vuruldu

metal yığını bir trene tutundu

ruhu çekildi içeri yok oldu

annesi de atılırken

aynı yerde aynı zamana durdu

ailesi gitmişti ama olmuyordu

ne sonsuzluğu ne de reenkarnasyonu

bulamıyorlardı derken

uzanan aylar ayları kovalıyordu

diğer ölenler istiyordu

will de atılsın parktan ve boşluğu

kavrasın diye tartışırlarken

karar alındı ve savruldu

ruhsal anılarda kulaç atarken

ruha benzeyen ve üflenilen

balonlardan çıkan

çocuk nefesler ve havalar böyle hayat buldu