Yalnızlık

“Beyaz Mantolu Adam” anısına…

İstanbul’un kışı ayazdır, çarpar insanın suratına tokat misali. Dışarıda kalanın, sığınacak yeri yoksa daha da zordur yaşaması. Şehir, düşkünü umursamaz. Kendi yalnızlığında boğulmasını seyreder ve onlardan olmadığı için gizlice şükreden insanlara sunar tüm güzelliğini…

Çocuk, başını tekrar yorganın altına soktu. Titremesini engelleyemiyordu. Buza serilmiş gibi soğuk, kaskatı çarşafın içinde ayaklarını tepiştirip sağa sola dönerek, vücudunun değebileceği yerleri ısıtmaya çalıştı. Başını yorgandan çıkardı. Alt kattaki mutfaktan gelen dolap tıkırtılarından başka ses yoktu. Demek babası henüz gelmemişti. Karnı açtı. Annesinin, yemek pişmeyen mutfakta neden dönüp durduğunu, boş dolaplarını neden açıp kapattığını anlayamıyordu bir türlü. Zaten hiçbir şeyi anlayamıyordu. Neden eskisi gibi mutlu olmadıklarını, evlerinin neden sıcak olmadığını, babasının gözlerinin neden hep kırmızı olduğunu, annesinin neden her gün bağırıp ağladığını, saçını başını yolduğunu, anlayamıyordu. Yanındaki küçük boş beşiğe baktı. Kardeşi yoktu hâlâ. Oysa geleceğini söylemişti babası. Bekliyordu kardeşini…

Kardeşi ne çok ağlamıştı o gece. Alttaki salondan müzik sesleri geliyor, babası piyano çalıyor, annesi şarkı söylüyor, bir sürü kadın erkek onlara eşlik ediyor, sonra hep birlikte kahkahalar atılıyordu. Annesinin yumuşacık sesi vardı. Her gece ona, masallar anlatırdı. Masallardaki kahraman, küçük kardeşine iyi bakan, koruyan ve onu çok seven ağabey olurdu. Masaldaki çocuk, kardeşini ya bir kuyudan çıkarır, ya bir balkondan düşmek üzereyken kollarından yakalar ya da denizde boğulurken kurtarırdı. Sonra annesi ona sımsıkı sarılır, saçlarından öper, “sen de onu hep böyle koruyacaksın değil mi güzel oğlum?” diye fısıldardı.

Kardeşi ağlıyordu. Beşiği salladı, susmadı. Annesini çağırmak istedi. Masallarda hiç anne baba yoktu ki. Hep ağabey yardım ederdi kardeşe. Beşikten bebeği aldı. Küçücük zayıf kollarıyla zor kaldırmıştı, neredeyse düşürecekti onu. Kendi yatağına götürüp sıkıca sarıldı. Bebek ağlıyordu. Masallar anlattı ona. Bebek ağlıyordu. “Sus artık” dedi kulağına, bebek ağlıyordu. Ağlamaktan moraran bebeğe baktı. Eliyle ağzını kapattı bir süre. Bebek sustu. Başarmıştı. Masaldaki gibi bir kahramandı o da. Annesi ne çok sevinecekti. Bebek, gözleri açık ona bakıyordu. Gözlerini kapatıp uyumasını fısıldadı. O da bebeğe sarılıp güzel bir uykuya daldı.

Annesinin çığlıklarıyla uyandığında bebek yoktu yanında. Evin içinde koşuşturmalar vardı. Sonra sokak kapısının neredeyse tahta köşkü sarsarcasına kapandığını duydu. Bağrışlar, ağlamalar, basamakların gıcırtıları bir anda yok olmuştu. Yatağından çıkmadan, evde bir başına ses bekledi. Uyudu uyandı, uyudu uyandı. Nihayet kapının açıldığını duydu. Babası odasına girdi. Yatakta oturan oğluna baktı. “Neden?” dedi sadece. Anlamadı çocuk. “Susturdum onu, kahramanım değil mi?” dediğinde, babası ağlamaya başladı. İlk kez görüyordu babasının ağladığını. O da başladı ağlamaya. Annesi odaya hiç gelmedi bir daha. Masal anlatmadı ona. Bakmadı yüzüne. Sevmedi, okşamadı onu. Evde günden güne azalan eşyalar gibi babasının eve gelişleri azaldı, annesinin gülüşleri azaldı, evin sıcaklığı azaldı.

Yatağın içinde tespih böceği gibi kıvrılmıştı. Masal anlatıyordu kendi kendine. Isınamadı bir türlü. Aşağıya inip annesine sarılmak istedi. Vazgeçti. En son böyle yaptığında itmişti annesi onu. Keşke daha büyük olsaydı. Keşke okula gidecek yaşa gelseydi, her şeyi öğrenir, kardeşini elinden tutup eve getirirdi. “Hastanede,” demişti babası. Orası daha sıcaktı belki de. Üşümesin diye götürmüşlerdi onu oraya. Sokak kapısının açıldığı duydu. Sonra babasının ayak seslerini, sonra annesinin giderek yükselen ağlamasını… Yine, yine, yine… Artık duymak istemiyordu. Eliyle kulaklarını kapattı, yorganın içine gömüldü. Yatağın içinde sallanarak masal anlatmaya devam etti. Sonra, geçen seferki gibi bir koku duydu. Altını ıslatmıştı. Ağlamaya başladı. Tam o anda odasının kapısı açıldı. Annesinin iç çekişleriydi duyduğu. Hemen ağlamasını kesti, sessizce bekledi. Gücü yetse nefes bile almayacaktı. Bekledi. Adımları dinledi. Adımlar, boş beşiğin yanında durdu. İnce ağlamalar… Sessizlik… İç çekişler… Sessizlik… Merakla yorganın bir kenarını kaldırdı, annesi, kardeşinin boş beşiğinin yanında durmuş, beşiği öpüp okşuyordu. Başında ‘haberci şapka’sı vardı. Haberci şapkası… Demek yine gülecekti annesi, yine şarkılar söyleyecek, mutlulukla sarılacaktı ona. Hayal meyal hatırlıyordu şapkanın gelişini.  Bir akşam yemek yerlerken, “eve bir kardeş gelecek” demişti annesi yumuşacık bir sesle. Ertesi gün, kocaman bir hediye paketi getirmişti babası. İçinden “bu şapka, ‘adına haberci şapkası koydum’ hayatım, hep güzelliklerin habercisi olsun” dediği kır çiçekleriyle bezenmiş, beyaz tülden bir şapka çıkmıştı. Sarı, mor, yeşil çiçekler… Annesi günlerce evde şapkayla dolaşmış, şarkılar söylemişti.

Birden, onun yatağına doğru baktı annesi. Çocuk yorganın altına saklandı. Altına işediği için kızıyordu kendine. “Pis çocuklar gibi, ya sevmezse beni, çingenelere verirse” diye korktu. Annesi hiç kımıldamadan duruyordu orada. O da hiç kımıldamadan bekliyordu. Sonra annesi geldiği gibi hıçkırıklarla gitti. Tahta merdivenlerde kaybolan ayak sesleri, sokak kapısının kapanması… Koşarak çıktı yataktan. Yerde dağılmış kır çiçeklerini gördü. Sarı, mor, yeşil çiçekler saçılmıştı etrafa… Şapka öksüz kalmıştı. Elinde şapka, cama yapıştı. Hayalet gibi uçarcasına uzaklaşıyordu evden annesi. Bağırmak istedi, bağıramadı, sesi çıkmadı bir daha. Son görüşüydü onu. Kendi sesi de, onunla birlikte uçtu gitti. Başına şapkayı taktı ve bir daha çıkarmadı.

İstanbul’un yazı sersemletir insanı. Bir ağaç gölgesi bulamazsa insan, serinleyemez. Otobüsler, tramvaylar tıklım tıklım terli insan kokar. İstanbul insanı sevmez yıkanmayı. Hele erkekleri… Ağızları kokar, vücutları kokar, ayakları kokar.

Eminönü, Sirkeci hattında yaşar daha çok göçle gelenler. Küçük bir tezgâhta tarak satan, sigara satan, dolaşarak kemer satan şanslıdır, ayakkabı boyayan da. Köşe başlarını tutmuştur hamallar. Sırtına küfesini atan öyle kolaylıkla aralarına karışamaz.

Her köşenin, her sokağın, her köprünün, sahibi vardır İstanbul’da. Bir dala tutunmak kolay değildir; bir zanaatın, bir mesleğin, bir tanıdığın yoksa bu şehirde.

İstanbul yutar insanı, çiğnemeden tükürür, bir canavar gibi.

Annesi gittikten sonra babası duramamıştı İstanbul’da. Yıllarca, şehirden şehire, köyden köye, rüzgârsız havada uçmaya çalışan uçurtma gibi, sürüklenip durmuştu. O da uçurtmanın kuyruğu… Satılan köşkün parası çabucak bitmişti babasının dediğine göre. Parayı babasının içkisi içmişti. Bir tek daktilo vardı onlarla her yere gelen, eskilerden. Küçükken babasının çalışma odasından daktilo sesi geldiğinde, annesi odaya girmesine izin vermezdi. Çalışıyordu babası. Beklerdi kapıda. İçeride sessizlik olursa kapıyı aralar, kafasını uzatırdı. Babasıyla göz göze gelince gider, masanın altına girer, kedi gibi babasının bacaklarına sokulurdu. O daktilo, kocaman siyah yıpranmış çantasıyla ekmek kapıları olmuştu artık. Avukatlığını çoktan unutmuş baba, titreyen elleriyle daktilosuyla dilekçe yazardı arada bir. Oğlunu neredeyse görmez, ilgilenmezdi. Sonra yine alkol, yine ağlamalar. Yine soğuk, yalnız geceler… Babası öldüğü gün, satmıştı daktiloyu.  Ona bir mezar yaptırmıştı parasıyla.

Bu konuşmayan, gözlerini bir yere dikip öylece duran, rengi beyazdan griye dönmüş kadın şapkasını başından çıkarmayan genci sevmedi hiçbir kasaba, köy, ne de bir şehir. Süpürüle süpürüle geldi İstanbul’a. Yapacak bir işi, elinden tutacak kimsesi yoktu. Günlerce dolandı sokak sokak… Geçip giden insanlar onu garipsiyor, sonra da başlarını çevirip yollarına devam ediyorlardı.

Sıcak bir yaz günüydü, duvar dibine bırakılmış ekmek parçasının üzerindeki tozu toprağı temizledi, yedi usulca. Parkta, bir banka oturup kuşları seyretti. Karşısındaki oturan adam, gözlerini dikmiş ona bakıyor, renkli boncuklarla örülmüş bir tespihi hızlı hızlı çeviriyordu. Huzursuzlandı. İnsanların kendisine bakmasını sevmezdi. Ayağa kalktı. Adam da kalktı. Yürümeye başladı, adam da arkasından. Adamın omuzuna vuran elini hissedince durdu. İnsanların kendine dokunmasını da sevmezdi. “Bak hemşerim” dedi adam. “Bu banka kafana göre gelip kurulamazsın. Bu park bizim.” Yüzünü dönmedi bile adama. Gidecekti. Adam durdurdu tekrar onu. “Hem sen kadın mısın ki bu şapkayı takıyorsun? Çıkar onu başından,” dedi şapkayı başından çekip yere fırlatırken…

Birkaç dakika öylece kaldı, sonra şapkayı yerden alıp silkeledi, tekrar başına taktı. Yoluna devam etti. Adam bu kez önüne dolanıp çakısını çıkardı. “Artistlik mi yapıyorsun lan? Dur bakalım.” Durmak istemiyordu, kavga etmekte. O sırada nereden çıktığını anlayamadığı biri daha katıldı adama. Derken başka biri, başka biri daha… Etrafındaki çember gittikçe daralmıştı. Birden çullandılar üzerine. Nedenini anlayamadı, yaşadığı birçok şey gibi… Bıraktı kendini, karşı koymadı yumruklara. Olduğu yere yığıldığında, son gördüğü adamın hırsla parçaladığı ‘haberci şapkasıydı.’