Kırlangıç Yağmuru

 “Hep yolcuyuz böyle geldik böyle gideriz
Dünya senin vatanın mı yurdun mu”

Yolcu/Neşet Ertaş

– Hazır mısın?

– Evet.

– Son kez soruyorum, emin misin?

– Pozitif.

– Biliyorsun oradan dönebilen kimse olmadı. Seni, çağırsan bile, zamanından önce alamayız. Evrimini tamamlamalısın.

– Farkındayım, kabul ediyorum.

– Peki öyleyse, barışla kal.

– …

* * *

Kulli eşyalarını toplarken, “Şimdi sadeleştirme zamanı” diye içinden geçirdi. Kendini- kendi olduğundan beridir – yani üç asır öncesinden beridir tanıyordu nasıl olsa. 300 yıl önce yaratılışı onaylandığında, büyük umutlar besleyerek gönderilmeyi seçtiği gezegenden –Dünya’dan – ve ülkeden -Türkiye’den- ayrılırken, yanına sadece onun için önemli olanları alıyordu.

* * *

Adı Kulli’ydi. Bir damla olarak bu dünyaya bırakıldı; gri, zerre kadar kimsenin önemsemediği, kimsenin fark etmediği bir damla olarak yeryüzüne süzüldü. Sonraları bu hikâyeyi anlatırken şöyle diyecekti:

– İnişimi gerçekleştirdiğimde bir toplu iğne başı kadardım. Dünyada genişleyecektim. Türkiye ile ilgili veri toplamayı kimse becerememişti o güne dek. Ben ilk oldum. İlk temas ettiğim bir hurdalıktı, etrafımı saran irili ufaklı parlak, mat, paslı metaller, demirler, çelikler karnımı acıktırdı. Ne bulursam yemeye, vahşi gibi beslenmeye başladım. Büyüdüm, büyüdükçe yeni yörelere açıldım, farklı tatlar keşfettim. Kâh, içindeki zehri içerek ölen padişahın taktığı hanedan yüzüğünde, kâh başsız Deli Mehmed’in, kellesini geri almak için peşinden koşup bir vuruşta atından devirdiği şövalyenin kanlı kılıcında, kâh sokak aralarında gezen hurdacının el arabasında, kâh 14 yaşındaki çocuğun parmaklarını kaptırdığı frezede buldum kendimi. Savaşta dövülen demir, ölenlerin bedeninden çıkan kurşun, açların sofrasına bakır kap oldum. Yedikçe geliştim, geliştikçe insan denen yaratığın bana taptığını gördüm. Yüceleştim, tank oldum, top oldum, anıt oldum, kule oldum. Onlara zarar verdiğim halde neden bana taptıklarını anlamadım. Sonra karar verdim. Sana tapanı anlaman için o olman gerekir. Ben de bana tapanlara dönüşecektim. Ruhu olan her şeyi yutup yok ettim; hayvanları, ağaçları, dağları, ormanları, insanları, denizleri. Sonunda gri saçlı, beyaz parlak tenli, metalik tatta bir kadın oldum.

Kulli dönüştükçe anladı neden daha önce kimsenin bu ülkeden geri gidemediğini. Duygu parçacıkları o kadar karmaşık ve yoğundu ki Türkiye’de yaşayan insan denen varlıkların, kendilerinden çıkışları yoktu. Kalpleri, bir cenderenin içinde sıkışıp kalmıştı. Çıkmaya çalışanları da, tel örgülerin çevrelediği beyin duvarları, kaburgalarına inen ahlak tekmeleri, bacaklarını kıran umarsızlık copları engelliyordu. Onu ait olduğu gezegene, evine geri gönderecek tek bir çıkış yolu vardı. Başka bir şey olmalıydı, insan dışında başka bir şey. Bu ülkeyi seviyordu ancak evrimini tamamlamalıydı.

* * *

Sırt çantasının içine konserve barbunyaları doldurdu, 45’lik plaklarını da ön gözüne yerleştirdi – Ayten Alpman, İlhan İrem, Beyaz Kelebekler, Salim Dündar, Tanju Okan, Neşet Ertaş, Aşık Veysel… Diğer çantasına da kozalak koleksiyonunu. Tuhaf bir hobiydi bu. Yıllardır vazgeçemediği tutkusu. Her şekilde, irili ufaklı kozalakları nerede görse alır, koleksiyonuna katardı. Hiç üşenmeden kaç kozalağın ardınca tepelerden yuvarlanmıştı. Öyle ki bu tutkunun hobi mi saplantı mı olduğuna artık karar veremiyordu. Kozalak koleksiyoneri olarak anılmanın hiçbir havalı yanı yok diye düşündü. Yine de bir bavul kozalağı geride bırakmak içine sinmedi. Kendini takdir ediyordu, sadece özenle seçtiği kozalakları beraberinde götürüyor diye. “Mutluyum sade ve yalın,” dedi yine.

Durup etrafına baktı, tahminen beş dakika. O süre zarfında, bu ülkeye geldiğinden beri öğrendiklerini düşündü. Kuru fasulye-pilav, darbeler, koca bir imparatorluğun çöküşü, aydınlanma, yozlaşan halk, şırdan, pop şarkılar, şalvar, bir park için ölen insanlar, bir parkı yok etmek için öldüren insanlar, sikke, yakılan şairler, millet bahçeleri, tarikatlar, cariyeler, saklı gayler, lezbiyenler, Rumi, göçebe hayatlar, gecekondular, tacizciler, yolun ortasında sabahın köründe halay çeken insanlar, medeniyetin beşiği şehirler, alabildiğine uzanan ormanlar, yağ kuyrukları, tüp kuyrukları, atkuyrukları, talan edilen yeşillikler, rakı, kavun, beyaz peynir, perde pilavı, insan terörü, hayvan terörü, baklava, Alaçatı, kuyu kebabı, el üstünde tutulan kadınlar, alaşağı edilen kadınlar, intiharlar, borç batağına saplananlar, medya prensleri, hummalı halk, enflasyon, tüm kavramların içini boşaltan aileler ve ailelerden kurtarılması gereken çocuklar, yok nedenli savaşlar ve daha neler neler…“Keşke,” dedi, “Tüm çocukları yanımda götürebilsem.” Ama barbunya pilakileri, plakları ve kozalakları tüm yeri doldurmuştu. Ayrışma vakti gelmişti. Herkesi bırakacaktı, oldukları yerde.

Tam kapıdan çıkmak üzereyken aklına geldi, koşarak buzdolabında unuttuğu beynini kaptı, bir poşete koydu ve yanına aldı.

Her şey hazırdı. Evinin önündeki siyah arabaya bindi, Konya ovasına sürdü. Arabada ona Neşet Ertaş’ın Yolcu şarkısı eşlik etti: “İnsan ölür ama uruhu ölmez/ Bunca mahlukat var heçbiri gülmez/ Cehennem azabı zordur çekilmez/Azap çeken hayvanları gördün mü.”

“Peki tarlalar,” dedi, en sevdiği şiiri mırıldanarak “Uçsuz bucaksız sarhoş gözlerim, uzanmış altın sarısı başak sonsuzluğuna. Omuzum çökmüş, omuzum bensiz. Başımı taşımaktan yorgun.” Camı açtı, gri saçlarını taze rüzgâra verdi. Düzlüğe vardığında, arabayı yol ortasında bıraktı. Sırt çantalarını alıp dışarı çıktı. Kulaklığını taktı, akıllı telefonunu açtı ve bugüne özel seçtiği altı dakikalık parçayı çalmak üzere oynata bastı; Orta Dünya Minyatürleri albümündeki Şehnaz Longa-Katibim-Nihavend Longa /Bülent Evcil-Lior Kretzer’in sesi havayı doldurdu. Kollarını iki yana açıp, az ötede onu bekleyen gemiye doğru yol alırken, hücrelerinin birbirine bağlantılı her bir sinir ucunda, ülkenin muhtelif yerlerine yerleştirdiği patlayıcıların sesini hissetti. Uzun süredir üzerinde çalıştığı ve özenle kurguladığı her bir katliam sahnesinde, patlayıcının yakınına yerleştirdiği dolar çuvallarına, havadan o sırada geçmekte olan kırlangıç sürüleri eşlik ediyor; araya giren kopmuş el ve bacak yığınına, kanlı “IN GOD WE TRUST” yazılı yeşil banknotlar karışıyor; yere yağan kırlangıç parçaları, kanat ve tüylerle gri bir yağmur oluşturuyordu. Tesadüfen hayatta kalan insanlar birbirlerini ezerek, kırlangıç yağmuru altında saçılan kanlı dolarları toplamaya çalışırken, kimse gökten düşen kırlangıç-insan uzuvlarını, göz bebeklerini, dağılmış çeneleri, birbirine karışmış bağırsakları, sicim gibi yağan dişleri, lime lime etleri dert etmiyordu.

Kulli serinkanlılıkla, olan biteni sinir uçlarında seyrederken, fütursuzca cebinden nane sakızını çıkartıp çiğnemeye başladı. Flüt ve piyanonun sesi yükseldi yükseldi havayı kapladı ve gökyüzü maviden griye döndü.

“Nihayet,” dedi Kulli, “Şimdi oldu.” Tam gemiye adım atarken, perdeli ayaklarının dibine, küçük bir kol düştü, minik avucunun içinde metal bir kozalak. Kulli gülümsedi. Kozalağı aldı, uzaklarda yarattığı bu güzel tablonun her bir parçasını içine çekerek, gözlerinin ardındaki boşluğa son bir kez baktı. Çantasından, poşetteki beynini çıkarttı, kıvrımlarını sevgiyle okşadı ve yerine taktı. “Au revoir Türkiye, So long,” diye bağırdı ve bir daha dönmemek üzere ülkeyi terk etti. Evrimini tamamlamıştı Kulli, artık hurdadan bir canavara dönüşmüştü…