Duvar Saatinin Sarkacı

Rüzgarların kesilmesi, iki hafta boyunca kimseyi rahatsız etmedi. Öyle ki kimi bunu mevsim değişikliğine, kimi ağaçların kasabanın tüm etrafını sarmasına, kimi de kutsal pazartesilerde şarabın yanında likör ve bira tüketilmesine bağladı. Ama şurası bir gerçekti ki, tek bir kişi dahi paniğe kapılmadı. Sanki güvertede duruyor, okyanusun kendilerine doğru gelmesinden bir türlü etkilenmiyor, geminin alabora olduğunu göremiyorlardı.

Doktor Bey, duvar saatine, sarkacın tok sesine daha fazla dayanamadı; gözlüklerini masaya fırlatıp ayağa kalktı, sert adımlarla bekleme salonuna çıktı. Helanın kapısını iki kez kilitleyip “arızalı” levhası astı. Sifonu iki kere, üç kere, beş kere çekmek dahi havanın değişmesine yetmiyor, ağır bir koku bulutu olduğu yerde kalıyordu.

Haftalar geçtikçe rüzgarın eksikliği kasabada ruhsal sorunlara yol açmaya başladı. Çin’den ithal yelpazeler, Kenya’da kesilmiş muz yaprakları, katlanmış gazete, plastik tabak, karpuz kabuğu, hiçbir şey ama hiçbir şey yeterli gelmiyor, çölde dile düşmüş birkaç damladan öteye gitmiyordu.

Yine de o kadar katlanılmaz değildi durum, ta ki nalburun kızı piyes binasının çatısından kendisini boşluğa bırakana kadar. Ölmek üzere olan kızın ağzından ne çıksa buyurursunuz! Önce dudakları gelirdi, ince bir gülümsemeyle, sanki başucunda diz çökmüş doktorun ardına, ötesine bakıyormuşçasına “Hissettim!” dedi.

Ben de oradaydım, nezleden yeni kurtulmuş, burnumun kenarında kuruyan kabukları soyuyordum. Gerçekten de o güzel genç kız, birkaç saniyede tüm özlemini gidermiş, hayattan öpücükler alarak veda etmiş gözüküyordu. Öyle öpücüklerdi ki, uzun süredir kapanmak bilmeyen, her geçen gün fenalaşan yaraya, parmak şıklatma süresinde derman sağlamıştı. Yani haklıydı kızcağız. Fakat kurtuluş sayılabilir miydi bu, bir kaçıştan ötesi olduğu düşünülebilir miydi?

Doktorun zamanında müdahalesi ve hademenin görev bilinciyle piyes salonunun dev ahşap kapıları bir daha açılmamak üzere mühürlendi. Binanın çevresine hendek kazıldı, en sonunda da ormandan dikenli çalılar kesilip bahçeye serildi. Ne var ki kimseyi durdurmuş sayılmazdı bu önlemler. Huzurun kokusunu almış insanlar ellerinde merdivenle geziniyor, dayayacak bir duvar arıyor, kayalara çıkıyor, ağaçlara tırmanıyor, buldukları yüksek noktadan kollarını açıp kendilerini boşluğa salıveriyorlardı, salıverip duruyorlardı. Her birisi olgun bir armut gibi yere çarpıyordu. Ne var ki yumuşak zemin, mutlulukla değil, günler süren iç kanama ve ıstırap dolu saatlerle sonlandırıyordu bu niyetlerini. Tüm bu çılgınlık yetmezmiş gibi, ölüm döşeğindeki herkes, “Değerdi, yüz kere de değerdi bin kere de!” diyerek veda ediyordu.

Doktor bey, umursamazlık hapları hazırlamaya başlamıştı. Her akşam, eczacıyla kafa kafaya verip mahzene iniyordu. Mavi haplar hazırlıyordu; hafif şiddetteki hastalar için. Onlara en azından rahat bir uyku sağlamak istiyordu. Genelde yaşlı hastalar ve dört yaş altı çocuklar üzerinde kullanıyordu. Gebeler ve alkolikler için de…

Yeşiller, orta kıvamdaydı. Hemen herkese rahatlıkla yazılabiliyordu. Hatta kesimden önce inek, eşek, keçi gibi besi hayvanlarına vererek etlerinin yumuşaması, ağızda rahat dağılmasını sağlıyordu.

Turuncular güçlüydü. Bu nedenle unutkanlığa sebep veriyordu. Annesini kaybetmişlere, oğlunu gömenlere, bir de doktor beyin ev sahibine… Cadaloz kadının aklına kira düşmüyor, neredeyse hiç istemeye gelmiyordu bu sayede.

Kırmızılar, tehlikeli hastalar içindi. Kaya gibi sağlam bünyeleri olanlar, ilaçlara bağışıklık kazanmışlar içindi. Kasabalıya arkadan yaklaşıp pandik atan deliye, finallerden önce komşu kasabanın futbol takımına, komşunun dolgun göğüslü kızına, eh bir de tutturabilirse sınav günü hocaya.

Cadı da boş durmuyor, ceylan derisine dua yazıyor, şişelere iksirler dolduruyor, kedi patisinden muska yapıyordu. Sanki doktorla bir olmuş, açlıktan kırılan halkın ağzına toprak tıkıyordu. Doktor da farkındaydı büyücünün, ne var ki kendi hastalarına zor yetiştiği için artık önemsemiyordu o deli karıyı. Sırtına binen yükü hafiflettiği için neredeyse minnet bile duyacaktı hani! Öyle bir bolluk içindeydi.

Aynaya baktığında göbeğinin iyice şiştiğini fark etti. Neredeyse kısa boyuyla dengelenecek, enine boyuna bir olup tostoparlak bir yuvarlağa dönüşecekti. Yine de çalışma masasındaki limonlu keke uzanmasını engelleyemedi. Ben de oradaydım, kapının aralığında duruyor, gözümü ona dikiyordum. Artık aklına hangi pişmanlık düştüyse, kek boğazına takıldı, öksürük nöbetleri arasında ayağa kalkıp kapıyı suratıma çarptı.

Kahvesinden çektiği yudumlar rahat nefes almasını sağladı fakat gözlerinin önünde bir görüntü belirdi. İlk defa kendisinde hesap soran birisi çıkmıştı; bir de bastırdığı iç sesini sayarsa iki kişi. Pencerenin başına geçti, eskiden ağaçların eğilmesini, kuru bir yaprağın oradan oraya sürüklenmesini izlerdi, böyle rahatlardı. Şimdi ise sessizlikten başka bir gürültü çarpmıyordu kulağına. Bir de üstüne üstlük sokakta birer ruh gibi gezinen insanları görüyordu, uyuz sokak köpeklerini andırıyordu her biri.

Sertçe çekti perdeleri, sekreterine bugün için paydos ettiğini söyleyip arka kapıdan kaçarcasına çıktı. Ne kendisine selam vereni gördü ne de pas atılan topu. Doğru kasabanın batı tarafına, bir süredir ziyaret ettiği bir tepeye yöneldi.

Kötü birisi sayılmazdı. Dilenciye sadaka verir, vergisini öder, tıraş olur, sokağa takım kıyafetle çıkar, çöpe musallat olan köpekleri kovalardı. Yıllar önce yaşlı bir kadının kefen parasını bile karşılamıştı. İyi birisiyim ben, dedi kendi kendisine.

Nasıl ki dostlarımızın bol keseden attığı övgüleri inkar etmek için ağzımızı açıp tek kelime etmezsek, her dokunuşla gururunuzun bir hoş olmasını engelleyemez, sükunetle dinlersek her birini, işte kendi içimizde yatan gerçekleri de öyle haykıramaz, yalanları inkar edemeyiz. Fakat dile gelmeyen her gerçek bir diken bir batar, adım adım tenimizin içine girip etimizde dolaşır, ta ki kalbimize denk gelene kadar. İşte bu gece de ilk defa diken doktorun kalbine dokunuyordu. Bu miniminnacık temaslar, doktorun ruhunu sarsıyor bedenini titretiyordu.

Aradan üç hafta geçti. Doktor, on iki buçuk kilo vermiş, omuzları çökmüştü. Uykuya dalmakta sıkıntı çekiyor, her seferde kabusla yataktan fırlıyordu. Elleri titriyor, mavi hap hazırlarken nitrot tozunu bir türlü kararınca veremiyor, hep fazladan kaçırıyordu. Gözleri de çökmüştü. Sanki her geçen haftada beş yaş yaşlanmıştı. Daha fazla inat etmeyi bıraktı, önlüğünü askılığa çıkartıp ormana, büyücünün kovuğuna yol aldı. Sokakta sallana sallana gezinen kasabalıları görmemek için başını öne eğiyor, yine de o yürüyüşlerdeki bozuk temponun ve ayakları yere sürtmenin yankısının kulağına dolmasını engelleyemiyordu.

Karşısında doktoru görünce kısa bir tedirginlik yaşayan Cadı hemen kendisine geldi, bir zafer kazanmış komutan edasıyla karşıladı adamı. Doktor, niyetini anlattı. Yarım yamalak kurtuluşlar geçici sonuçlar üretse de karşılarına çıkan bu sıkıntıdan tamamen kurtulmalarını sağlayamıyordu. Kafa kafaya verip bu sıkıntı karşısında etkili bir çözüm yolu bulmalılardı.

Cadı, üzerinde oturduğu sandığı açtı. İçindeki değerli mücevherleri, yarı kıymetli taşları, kemik pipoyu, ipek örtüyü gösterdi. “Herkes memnun, ne diye ortalığı karıştırıyorsun?” dedi, “Yakında üçüncü katı da çıkacakmışsın, ne güzel, daha ne istiyorsun be adam!”

Doğru söylemişti Cadı; doktor son aylarda ömrünce beceremediği kadar kesesini doldurmuş, komşu kasabadan seksen dönümlük buğday tarlası bile satın almıştı. “Fakat…” dedi, gerisini getiremedi doktor, doğru söylemişti Cadı.

Ayaklarını sürterek döndü evine. Her adımda nefesi tıkanıyor, bedeni ağırlaşıyordu. Bahçe kapısından içeri adım attığında üçüncü katın dizilmeye başlanmış tuğlalarına gözünü dikti. Başını tekrar öne eğdi, ağır adımlarla eve girdi, çalışma odasına geçti. Kanepeye boylamasına uzanıp, o gece ilk defa kendi hazırladığı hapı tattı. İlk izlenimi doğrultusunda, ertesi günden itibaren biraz meyve aroması katmak için not aldı.

Hap boğazından aşağı indikten birkaç dakika sonra hissetti; demek bu yüzden hastaların yüzüne kan doluyordu. Duvar saatinin sarkacına takıldı gözü, zira tüm odada hareket halindeki tek eşyaydı. Yavaş yavaş oda eriyor, karanlığa gömülüyor, ardında sadece sarkacı bırakıyordu.

Henüz küçük bir çocukken ailesiyle birlikte pikniğe çıkardı, annesinin kurduğu salıncakta buldu kendisini. Heyecanla ve bir o kadar da korkuyla bir o yana bir bu yana salınırdı. Engebeli tepeden aşağı koşar, boyunu aşan başak tarlalarına dalardı. Kaplumbağa bulmuştu bir gün, parmağına işemişti hayvan. Hemen yere atmıştı hayvanı. Başka bir gün de kardeşini kaybetmişti. Uzun uğraşlar sonunda ancak güneş batmadan önce, otların arasında kıvrılıp uyurken bulmuşlardı kızcağızı. Oyunu uzatan zavallı, yorgun düşmüş, olduğu yere uykuya dalmıştı.

Doktorun güzüne bir gülümseme kondu. Tekrar odaya döndü ve de duvar saatine. Ne kadar uğraş verirse versin, kendi çapından dışarı taşamıyordu sarkaç. Umarsızca, amaçsızca ve de hiç vazgeçmeden olduğu yerde dönüp duruyordu. Fakat mutluydu, öyle olmalı ki devam ediyordu yolculuğuna, görevini yerine getiriyordu.

Kendisi de sarkaç gibiydi. Türlü türlü zorluklara karşı geliyor, çabalıyor, direniyor ve tabii ki üstesinden geliyordu her birinin. Bir ışık demetiydi tüm bu karanlığa boşalan. Kendisi olmasa, senelerdir akademide öğrendikleri, hastalarından edindiği tecrübesi ve tabii ki en önemlisi, parlak zekası olmasa nice olurdu kasabanın hali.

Kendine olan güveni yerine gelmiş, karamsarlığı akıp gitmişti. Hafiflediğini hissedebiliyordu, neredeyse ruhun varlığına, bir ağırlığı olduğuna ve ceket giyer gibi sıkıntıları sırtına geçirdiğine inanacaktı. Gülümseyerek gözleri yumdu, geçen aylardan sonra ilk defa kesintisiz bir uyku çekti.