Göle Yansıyan Dolunay

ilham alınan eser

Bram Stoker – Dracula

Soğuk rüzgarların taşıdığı bulutlar, arada dolunayı gökyüzünden silerken, Kont Dracula, şatosunun kulesine doğru basamakları tek tek tırmanıyordu. Duvardan destek alıyordu elbet, fakat bu yaşlı bedeninden değil de yorgun ruhundan kaynaklanıyordu. Tepeye varınca ay ışığı altında pencereye yanaştı. Pervazdan dışarı adım atıp koruluğa çıktı. Serin esintinin soluk boynunu yalamasına izin verdi. Bu akşam kızıl pelerinini giymişti, sadece bu uğursuz günlerde, yani doğum gününde kullanılmak üzere diktirdiği pelerini. Esintide bir bayrak gibi dalgalanıyordu.

Koca bir yüzyıl daha geride kalmak üzereydi. Kont’un bakışı ellerindeki kırışıklara kaydı. Aradan geçen zamanın bir önemi yoktu, yoktu farkı günle yılın, yoktu farkı yüzyılların. On bin senedir ruhunun eksik parçasını aramaktan usanmış, bu azap dolu kovalamacanın artık bitmesini diliyordu. Tıpkı yapraklarının tek tek yolunmasına dayanamayıp bir an önce kışın gelmesini dileyen ağaç gibi.  Kont, cebinden çıkardığı çakıl taşını bahçedeki minyatür göle doğru fırlattı. Çakıl silik bir ıslık çıkartıp hızla suya gömüldü.

Tüm kıtaları baştan sona dolaşmış, yedi okyanusta yelken açmıştı.  Bakireler, fetüsler, oğlancılar, kahramanlar tanımıştı; hepsinin tadı aynıydı. Aynıydı fareyle köpekle, aynıydı tok karnına içtiği bir bardak suyla, aynıydı soluduğu havayla. Geçen yıllar her şeyin lezzetini sökmüş, tadını aynı kılmıştı.

Bahçe kapısının ince bir iniltiyle aralandığını duydu. Az önce de sokak kaldırımından yükselen ayak seslerini işitmiş fakat önemsememişti. Geri kuleye girdi, salona inip beklemeye koyuldu. Büyük ihtimalle Mari’ydi, gülümsedi, elbette Mari’ydi. Son yarım yüzyılda kimin aklına düşmüştü ki başka?

Mari, iki katı boyundaki bir tabloyu andıran, ince koliyi ağır adımlarla taşıyordu. Ayağını verandanın basamağına atar atmaz şatonun dev ahşap kapıları kendiliğinden aralanıp, iki ayrı yana açıldı ağırca. Mari, her adımda bir sonraki basamağı bulmak için uğraş veriyordu. Pakete gösterdiği bu dikkat, Kont’a karşı korkusundan değildi. Sadece ve sadece ona duyduğu saygıdan dolayı kaynaklanıyordu.

Kont, Mari’nin taşıdığı dev pakete baktı.  Bir yağlıboya olmalıydı, doğum günü için hazırlanmış bir başka portre. Ne düşünceliydi insanlar, tek gördüğü çerçevenin ortasında duran, içi boş bir şarap fıçısının suretiydi. Kimden, diye bile sormak niyetinde değildi.

Mari, paketi yemek masasının yakınına indirip duvarına yasladı. Kont’a döndü, başını öne eğip reverans verdi. “İsleket Prenses’ten.” dedi. Elindeki makbuzu imzalaması için Kont’a uzattı. Yakasını aralayıp boynunu açığa çıkartı ve bekleme koyuldu.

Kont makbuza uzanıp bir de kendi gözleriyle inceledi. Gerçekten de ondandı, İskelet Prenses’ten. Sağ elini havaya kaldırdı. Orta parmağının tırnağını çıkartıp, işaret parmağına sığ bir çizik attı. Kanayan damlaları makbuzun üzerine bastırdı. Makbuzu elinden bırakıp merdivenlere doğru yöneldi.

Mari havada bir beşik gibi süzülen makbuza bakakaldı. Dracula, boynundan bir öpücük almadan nereye gidiyordu. Kontun sırtındaki kızıl pelerini görünce hatırladı, bugün onun doğum günüydü. Merdivenden ağır ağır tırmanan ölüyü seyretti Mari, sanki tüm gücü tükenmişçesine tırabzandan destek alıyordu Kont. Bu esnada Mari hala boynunu yana eğmiş, sol koluyla yakasını aralar haldeydi. Kont’un geri gelmeyeceğini anlayınca gömleğini düzeltti. Pakete döndü, iyi niyetinden dolayı ambalajı söktü. Ortaya ahşap çerçeveli eski bir ayna çıktı. Güzel bir ayna, diye düşündü Mari evden çıkarken.

Kont, tekrar salona indiğinde aklında İskelet Prenses vardı hala. Hele kızın hediyesi görünce şaşkınlığı bir kat daha arttı. Bu lanet kız neden bir ayna yolluyordu ki şimdi, hatırladığı kadarıyla ona bir kötülüğü dokunmamıştı. İçinde bulunduğu ruh halinden bir sıyrılıp gülümsedi. Dokunamazdı ki ona, ölümün el süremediği kemiklere diş geçiremezdi ki zaten.

Bir an için kalbi nefesle doldu. Yalnız hissetmedi kendisini. Bu ölümsüzlüğe terk edilmiş kız, dünyanın her neresinde olursa olsun dünyada kendisine eşlik ediyordu. Aynaya gözü kaydı, iyi de bu ahmakça hediye de neyin nesiydi? Daha demin içinde hissettiği alev söndü, tekrar bir soğukluk kapladı kalbini. Zaten kendisinin yalnızlığı nasıl bir olurdu ki bir başkasıyla, hele hele gününü oradan orada koşarak geçiren, ejderha kesip krallık devirerek eğlenen bir aptalla. Ne zaman vazgeçecekti bu kız, ne zaman anlayacaktı ki kovanın dibinin çatlak olduğunu? Eninde sonunda su akıp gidecekti, arkada kalan her damla da kuruyup gidecekti.

Akşam yemeği bir uçtan diğer uca uzanan masanın başına geçti. Ayna tam karşısında duvara yaslı duruyordu. Kadehini eline alıp çerçeveye yaklaştı. Kendi görüntüsünün yokluğunda bir resmi andırıyordu. Tüm dünya gibi bu çerçevede de yeri yoktu kendisinin, tüm yeryüzünde aradığını bulamamıştı.

Kadehini yokluğa kaldırdı. Bir yudum çekti su tadındaki kırmızı şarabından ve tek bir an daha düşünmeden masanın üzerindeki yarasa biblosunu aynaya fırlattı. Çatlak daha tavana ulaşmadan yansımasını gördü. O andan sonra hiçbir şey eskisi gibi değildi artık. Soluk teninde parlayan gözleriydi ilk fark ettiği. Göle yansıyan dolunayı andırıyordu.