Kişi ve Aksak

Kişi’nin, kendi köylerine de uğrayacağını duyduklarında hayat durdu. Rüzgar pustu, Karabaş havlamayı yarıda kesti, pınar şakımasını inceltti. Terzi sırasına girdi tüm köy ahalisi. Berberin kapısında sabahladı, yasemin yağıyla sabunlandı, kösele ayakkabısına fazladan bir kat daha cila çekti.

Ve geldi sonunda, bir arabayla köye giriş yaptı Kişi. Geniş toynaklı, siyah Arap atları meydanın ortasında durdu, aracın kapısı aralandı. Tüm ahalinin başı yere eğildi. Herkes tek bir sese, Kişi’nin ayak tabanına dikkat kesildi. Neredeyse her adımda topraktan havalanan toz zerreciklerini duyacaklardı.

Bir tek Aksak uyamadı bu seremoniye, titremesine engel olamadı bir türlü, beceremedi işte. Bakışları hafifçe bir aşağı bir yukarı gidip geldi. Ve yenmemesi gereken elmayı kokladı; gözleri, gölgenin kıvrımlarını yakaladı. Ah ne asil bir kavisti bu, bir lale tohumunun uyanışı, annenin ilk damla sütü, zamanın başlangıç anı. Kendisinden geçti Aksak, bir anda, öylece…

Tekrar gözünü açtığında gökyüzünü kararmış buldu. Havada hala bir lale esansı dalgalanıyordu. Başını sağa sola çevirip etrafa bakındı. Doğrulmayı denedi ama toynakları üzerinde dengesini kurmakta zorlanıyordu. Mecburen ellerinden destek alarak, duvara dayanarak ayağa kalktı.

Sokak sokak ahaliyi aradı. Sonunda köy kahvesinde buldu herkesi. Pencere camının buğusundan içeridekileri pek seçemedi. Zar zor verandaya tırmandı. Kapı camındaki yansımasına takıldı gözleri. Belden aşağısını inceledi, kıllarını okşayıp bacaklarını yokladı. Bir şeyler farklı gözüküyordu ama ne olduğunu bir türlü çıkartamıyordu. Kuyruğu görünce bir ürpertiyle arkasına döndü, bu çıkıntının, bu kontrol etmeyi hiç de beceremediği uzantının kendisine ait olduğunu farkedince sevinçten dudakları gerildi. Önüne döndü tekrar, kapıyı araladı ve kahveye adım attı.

İçeride herkesi kah masa üstündeki kah iskemle altındaki balyaları kemirirken buldu. Buna hiç mi hiç şaşırmadı Aksak, öyleki herkesin tam anlamıyla bir keçiye dönüşmesi önemsizdi onun için, pek göze çarpmayacak bir ayrıntıydı. Tamam, dışkı tanecikleri yüzünden içerisinin havası ağırlaşmıştı ama köylük yerde kim yadırgardı ki bu durumu.

En yakındaki saman balyasına yaklaşıp kokladı, sütlü çaya batırılmış ekmek kokuyordu. Hemen diş geçirip geviş getirdi. O anda boğazından aşağı ballı pınarlar boşandı. Tanrı, kendisi için yaratmış olmalıydı bu otu, bu solgun nimeti.

Kulağına iskemlenin gıcırdaması takıldı, başını o yöne çevirdiğinde sobanın başında oturan birisini gördü. Adam, çayını tazeliyordu. Aksak, gözlerini bu şahıstan çekemedi. Daha önce onu görmüş gibi hissediyordu, ne var ki bu yabancıyı bir türlü çıkartamadı. Bu köyden değildi, çaycının akrabası gibi gözükmüyordu. Yabancının üzerindeki üniforma ancak bir kaymakama ya da soylu bir aileye ait olabilirdi. Fakat bakışlarını az daha aşağı kaydırıp adamın gölgesi gözüne çarpınca tüm parçalar yerine oturdu. Bu O’ydu. Bu Kişi’nin kendisiydi.

Kişi de sanki Aksak’ın aklından geçenleri duymuşçasına başını ağırca çevirdi ona doğru. Gülümseyip ayağa kalktı. Sanki hazine bulmuştu da bu anı uzun uzun yaşamak için ağır adımlarla Aksak’a yanaştı, elinden tutup ayakta dengesini kurmasına yardım etti.

“Adın ne senin?” diye sordu. Aksak bir an için gerçek adını hatırlamakta zorlandı. Hala karşısında Kişi’nin durduğuna, elinin, elini tutuğuna inanamıyordu. Kişi, Aksak’ı sandalyeye yerleştirdi, bir tavuk budu uzattı. Aksak, eti kemikten ayırmakta zorlansa da afiyetle yuttu budu. Kişi’nin gözleri doldu. Ne var ki Aksak’ın bakışlarının kendi gölgesine kaydığını bulmakta zorluk çekmedi. Gülümsemedi eridi. Ayağa kalktı. Üniformasının kollarını gerip düzeltti. Asasını eline aldı.  Çay bardağını dolu bir halde ardında bırakıp kapıya doğru yöneldi. Verandaya adım attı, basamakları ağır ağır inip arabasına bindi. Araba kısa bir müddet bekleyip bir sonraki köye uğramak üzere yol aldı.