Arthur’un Açlığı

Arthur gözlerini açtığında kendini beyaz bir hiçliğin içinde buldu. Arkasında binlerce ruhu hissediyor olsa da hareket edemiyor, düşünemiyordu. Sadece ruhunu yakan beyaz ışığı gözlerine kabul edebiliyordu. Bir an sonra Arthur kendini yeşil bir obada buldu. Önünde alaca bir geyik toprağı eşeliyordu. Geyik kafasını yukarı doğru kaldırdıkça boynuzlarında güller yeşermeye başladı. Bir an sonra Arthur kendini gülden bir sandalyede oturmuş bir şekilde büyük bir kütüphanenin içinde buldu. Önünde ki masada yaşlı bir adam oturuyordu. Adam büyük tozlu bir kitabı açtıktan sonra konuşmaya başladı.

“Adınız?”

“Ad… Adım… Adım Arthur efendim.”

“Ah Arthur. Hım. Görüyorum ki 27 Mayıs 1332’de doğmuşsun. Hım. Burada vebaya yakalandığın yazıyor ama melekler bana senin bir kılıç darbesiyle buraya yollandığını söyledi. Bu doğru mu? Eğer öyleyse büyük bir hata olmuş demektir.”

“Bilmiyorum efendim.” Arthur yaşlı adama baktığında içinin huzur ile dolduğunu hissetmişti.

“Bilmiyor musun? Ah bu çok kötü çünkü bende bilmiyorum. Senin dosyaların bana getirilirken bir tür karışıklık olmuş ve yaşamının son gününü anlatan sayfa defterin içinden düşmüş. Ne yazık. Lakin seni temin ederim birileri bu yüzden işini kaybedecek. Şimdi… Senden bana yaşamının son gününü anlatmanı istiyorum Arthur. Ah sakın korkma! Burada yanlış bir bilgi veremezsin. Daha sonra köprüye dönebilirsin.”

“Köprü mü efendim?”

“Evet köprü! İlerisinde yedi cennet, gerisinde yedi cehennem bulunan köprü! Ne o yoksa bunu sana öğretmediler mi! Şimdi anlatmaya başla Mayıs doğumlu Arthur.”

Yaşlı adam tüy kalemiyle bir şeyler yazmaya başladığı an Arthur’un etrafındaki çevre bir rüzgâr esintisiyle değişti. Öldüğü günkü sabaha gelmişti. Daha uyanmamış olan bedeninin yanına giderek onunla bir oldu.

“Yılın ilk çeyreğiydi. Şehrin iç taraflarında artık kullanılmayan harabelerde saklanıyordum. Veba ilk olarak burada görüldüğünden insanlar buraya gelmiyordu. Şehrin dış kısmında salgına neden olduğunu gerekçesiyle Yahudiler yakılıyor, iç kısmında ise kiliselerden medet uman kadınlar cadı olarak adlandırılıp şehir dışına çıkarılıp yakılıyordu. Bu sebeplerin buraya gelmemde büyük katkısı olduğu aşikâr olabilir ama şehrin iç kısmına gelmemde ki asıl amacım duyduğum açlıktı. Şehrin bu kısmında ki insanlar yemeklerini asla bitirmiyor, hatta bazı zamanlar ekmeklerinden bir ısırık aldıktan sonra onları sokağa atıyorlardı. Bazen sokak aralarında kedilere ve ya köpeklere bırakılan yemekleri yiyordum. Hastalığa yakalanmadan önce bile bu kadar güzel yemekler yediğimi hatırlamıyorum.

Soğuk bir sabahtı. Kuru bir öksürükle uyandım. Kuru öksürüğümü kustuğum kan izledi. Nefes almakta zorlanıyordum, artık zamanımın yaklaştığından emindim. Lakin aç karna ölmek istemiyordum. Başımda uçuşan sinekleri kovduktan sonra zorlu bir şekilde de olsa doğruldum. Kısık kısık nefes alabiliyordum. Duvarlardan tutunarak bulunduğum harabenin içinden çıkarak caddeye doğru yürümeye başladım.  Cadde de biraz ileride bir hanımefendi gördüm. Yüzünde sivri burunlu ilginç bir maske takılıydı. Ah, belki de bana bir yardımda bulunurdu.  Ona seslendim.

“Sevgili hanımefendi tanrının bu evladına ve yüce kralımızın bu kuluna bir sikkeyi çok görmezsiniz değil mi?”

Hanımefendi bana doğru döndüğünde öksürüğüm geri geldi. Eğilerek öksürmeye başladım. Birden önüme bir sepet düştü. İlk başta hanımefendinin bana acıyıp sepetini bana verdiğini düşünsem de bu düşüncem hanımefendinin bağırışıyla son buldu.

“Veba! Vebalı! Koşun yardım edin! İmdat veba buraya gelmiş! İmdat!”

Telaşlandım. Uyandığım o harabeye gitmek için arkamı döndüm ama görebildiğim tek şey metalden yansıyan güneş ışığıydı.”

Arthur yerde kanlar içerisinde yatan bedeninden yukarı doğru süzülerek ve gök kubbede gülden sandalyesine oturmuştu. Yaşlı adam sakalını sıvazlayarak Arthur’a bakıyor arada sırada defterine notlar alıyordu.  Sonunda konuştu.

“Köprüye geri dönebilirsin Arthur”

-SON-