Ağlar Deniz

NOT: Bu öyküyü okumadan önce “Mekanik Prensesler” adlı öyküyü okumanız devamlılık açısından önem arz etmektedir.

“İniyoruz.”

“Manzara çok güzel ama, değil mi?”

Yanındaki körpe kızcağıza baktı. Toplumsal normlara sövüp sayan, üstümüze üstümüze alevler süren basit bir giysi kuşanmıştı. Hafif aralık gözleriyle manzaranın keyfini sürdüğü belliydi. Ritmik nefes alışlarıyla bir peri kızı kadar dalgındı. O dalgınlıkla ayaklarını torpidonun hemen üst kısmına uzatmıştı. Bileklerinden sarkan sargılar kar gibi parıldıyordu.

Direksiyonu sıkmaktan yorulan Paşa, direksiyonu yavaşça bıraktı. Ellerini gömleğine sürerek kuruladı, koltukta şöyle biraz arkaya kaykıldı. Kızın izlediği manzaraya dalıp gitti.

Siyah, bilmem ne marka otomobilini bir falezin en uç noktasına kadar sürmüştü. Ölümün eşiğinde mavi göğün grilere karılmış çehresini dikizliyorlardı.

Transtan ilk çıkan Paşa oldu. Kızdan tarafa bakarak oralarda çakılıp kalmış bir kayık aradı, yeşil ve boz karışımı araziyi tarayarak. Şimdilerde iğrenç birer anı olarak kalmış sargılardan gözlerini kaçırdı. Sonunda gördü onu: Yıpranmış, eski püskü bir balıkçı kayığı. Boyası dökülmüş, aynı zamanda yalnız gökyüzüne eşlik gezginin teki. Paşa’nın yüzüne bir gülümseme yayıldı.

“Bundan sonrasını onunla devam edeceğiz.” dedi kızı dürterek.

“Saçmalama Paşa. Deniz kim bilir kaç metre aşağımızda.” Hayal kırıklığıyla kayıktan öte tarafa döndü.

Paşa, anahtarı çevirdi, arabasını incitmeden kapıyı açtı. Çevik bir hareketle dışarı çıkarak aşağı indi. Arabanın diğer tarafına geçerek “Haydi Lagün” diyerek onu kucağına almak için hamlede bulundu. Malum, ayağında ne kadar sargı olursa olsun tekrardan yürümeye alışması uzun sürecekti. Kız önce kabul etmese de sonra razı oldu. Tuttuğu gibi kucaklayan Paşa’nın göğsünde belli belirsiz bir leke gibiydi. “On altımda ben de böyle miydim, böyle sıska ve savunmasız?” diye düşünmekten kendini alamadı Paşa. Neyse, pat küt. Ezdiği otların hışırtısına anıları kayıp gitti.

Kayığa yaklaştıkça eziklere yakışan bir hava hissediyordu şimdi. Kızı yerleştirmeden önce içini şöyle bir inceledi, ince bir kıymık dahi olmamalıydı. Emin olduktan sonra kızı incitmeden oturttu. Sonra da kendisi.

Öylece oturdular. Sebepsiz yere. Hiçbir şey düşünmemeye çalışarak. Paşa, kızın etrafına ve kayığa ilgiyle baktığını görebiliyordu oturduğu yerden.

“Şey,” diye rahatsızca söze başladı kız “şuan ne yaptığımızı öğrenebilir miyim ?

“Göreceksin,” diyerek rahatlatmaya çalıştı Paşa “seni tanıdık birine götüreceğim.”

Yanına sarkıttığı eliyle kayığa üç kere vurdu. Tam üç kere. Ne eksik, ne fazla. Önce sarsıldı ikili. “Deprem oluyor galiba!” diyerek oturduğu yerden kalkarak Paşa’ya hareketlendi Lagün. Paşa, onu tek eliyle durdurarak “Korkma,” dedi “ben yanındayken sana zarar gelmez.”

Sarsıntılar bir süre devam etti. Yaşadığı stresle titreyen Lagün’ün gözleri dolmuştu, yüzüne çarpan rüzgârın etkisiyle bir yandan öbür yana salınıyormuş gibi görünüyordu. Düşüncelere dalan Paşa, bu durumu pek sallamadı. Bir yandan da arka cebindeki altıpatlarını yokluyordu. Tam bir hanımefendi, aynı Lagün gibi.

“Hanımefendi” lafından rahatsız olmuş olacak, kayık birden havalandı. Hazırlıksız yakalanan Lagün az daha yeri boyluyordu, eğer Paşa olmasaydı. Her zamanki gibi. Birbirlerini sıkıca sarılıp gözlerini kapattılar, öylece falezi aştılar. Havada kükreyen kayığın rengi, mavi göğü korkutmuştu belli ki, sağanak yağmur yeryüzünü dövmeye başladı. Denizin yüzeyine yavaşça süzüldüler, yumuşak dokunuşlarla artık denizdeydiler. Lagün, sanki ölü bir fareye dokunmuş gibi hızlıca ayrıldı Paşa’dan. Titreyerek kendine gelmesi biraz sürecekti.

“Gördün mü? Bir halt olmadı. Gerzek.” dedi Paşa sevecen bir tavırla.

“Bir daha yapma bunu. Boş bir boksun.” Gözlerini devirdi kızcağız. Tam da o anda aklına geldi: Neyle gidiyordu bu kayık?

“Düşüncenin en saf haliyle gider bu kayık.” Kızın merakını böyle giderdi Paşa. Aklını okuduğunu söylemek istemedi. Yeterince zorlarsan herkesinkini okursun. Hasta mıyım, diye düşünürdü bazen. Saçma. Şirinleri arayan birçok rahatsız adam tanımıştı. Hadi ordan.

“Du kıs kıs, hadi be yavrum! İSTİKAMET BELLİ!” Çılgınca vurdu kayığa. Fahişelerini dövmeyi seven eski Fransız aristokratlar gibi etrafına neşe saçtı. Lagün bu sefer çığlık atmadı. Kendini denize atmadı. Öylece durdu. Neyi bekliyordu?

Şaha kalkan kayık, Paşa’nın sözüyle azgın bir küheylan gibi denizi yararak ilerlemeye başladı. Saçtıkları köpükler Paşa’nın gömleğini lekeledi, Lagün’ün saçlarını ıslattı.

Bazı insanlar basittir. Bazı olaylar gibi. Olay bundan ibaret. Saf vahşilik. Saf düşün. Saf düşün gücü.

“Bre heyt pehlivan!” Atına durması için asılan bir jokey gibi kayığın iki yanına asıldı Paşa. Kesilen bir film sahnesine döndü kayık, sanki az önce bir İngiliz zırhlısı olarak ilerlemiyormuşçasına yerinde kalakaldı. Denizin orta yeri. Sessizlik. Bir de gülen Lagün.

Hareket bitince yağmur da son buldu. Temkinli davranan gökyüzü, griliğini korumayı tercih etti. Bu iki yolcu için endişelenmişti. Endişe o ki, ajanları olarak martıları yolladı. İzlemeye ve öğrenmeye devam etti.

Islak kıyafetleri ile bu sefer denizin keyfini sürmeye başladı Paşa ve Lagün. Kafalarının üzerinden uçan martılara el salladılar. Simit olacaktı işte, olsa iyiydi.

“Paşa,” dedi Lagün, sanki derisindeki gözeneklerden bir şey atmaya çalışıyormuş gibi kaşınarak “bu tanıdık kim?”

Aniden kalkarak “Auuvv!” diyerek ulumaya başladı Paşa. Öksürük krizine girene kadar sürdürdü bağırınmasını. Sonra sakince “Geliyor.” Dedi. “Bak, sevgilim orada!”

Lagün’ün “Tanımıyorum.” demesine kalmadan suda hafif kıpırtılar oluştu. Uzakta. Uzaktan onlara gelmekte olan bir şey vardı. Yaklaştıkça Paşa’nın çılgınlığı da artıyordu. Tam da ne idiği belirsiz olan şey Paşa’nın bir kol mesafesine varıyordu ki denizdeki çalkantı durdu. Geleceği vardı, gelmedi.

“Pfft,” diye nazik başlayan kıkırtı yerini kahkahaya bıraktı. Kahkaha katlandıkça arttı. Elini beline atan Paşa, Lagün’ün güldüğünü sanarak altıpatlarının namlusunu ona çevirdi. Ağzı oynamıyordu. Gülen o değildi. “Burada. Arkanda.” diye bir ses işitildi.

“Ne mal adamsın be.” Paşa arkasını döndüğünde gördü onu: Kayığının sahibi. Cenazesi var herhalde, simsiyah giyinmiş. Birazdan geberecek.

Yanında daha tanıdık birisini gördü: Annesi mi? Çok benziyordu. Andırıyor da olabilirdi. Ama ayaklarını yerine koca bir kuyruğu vardı. Deniz kızı? Annesi kefal mi olmuştu? Siyahlı adam sarılmıştı. Deniz kızları tayt giyer miydi acaba? Silahı ona çevirdi. Lagün sargılarını yırttı, bacak bacak üstüne attı.

“Ne var lan sokuk Çavuş!?”

“Doğru konuş lan, hır seni!” Çavuş, dilini ısırdı. Ağzındaki kanı tükürerek yanındakini saçlarından tuttu. Yere yatırdı ve her neresine soktuysa orasından demir bir çubuk çıkardı.

“Fok balığı değil ama olsun.” diye bağırdı Paşa’ya. Gözünü hırs bürümüştü.

Kayığın köşesine yürüdü Paşa. Eline suya daldırdı ve suyun altından bir kafa çıkardı. Sema. Silahı onun kafasına dayadı.

“Cadı değil ama olsun.” Lagün iyiden iyiye keyiflendi.

“Bana bak, bana!” Çavuş’un şiddetli titremesi kendi kayığının etrafında minik daireler yaratıyordu. “Kayığının borcu bitmedi biliyon mu?” diye bağırdı. “Hele bi’ ödeme var ya… O zaman var ya…”

“Emir verecek durumda değilsin!” tuttuğu kafayı sarstı. “O kadına hele bir dokun, o zaman sevgilinin beynini ızgara yaparım ulan!” Sema boş gözlerle Çavuş’a bakıyordu. Hüzünlüydü. Yaşıyor muydu?

Çavuş’un hırlaması Paşa’ya kadar ulaştı. Denize tükürerek sopayı cebine soktu. Paşa’nın “anne” dediği kadını denize bıraktı. Paşa da çektiği saçları bıraktı.

Paşa’nın silahı alev aldı. Kimseyi vuramadı: Sıktığı yerde kimsecikler yoktu. Geri gelecekti. Çavuş. Şerefsiz Çavuş. Onu tokat manyağı yapacağım. Borç morç yok.

Altıpatlarını cebine soktu ve yerine oturdu. Saçma salak işlerle uğraşmaktan bıkmıştı. Kimse Lagün’le onun arasına giremeyecekti. Girerseler eğer doğrudan bu denizin yolunu tutardı. Bu denizde masumların köpükleri dalgalanırdı, kaşlara yapışırdı. Orada da kalırdı işte.

Heyecanlı bir ıslık çaldı Lagün. “Eee?” diye sormadan alamadı kendini. “Bu mu tanıdık?”

“Borç ver, öcün aldım.” Paşa’nın dudakları durmadan birbirine çarpıyordu. Ağzından anlamsız kelimeler döküldü. Ne diye buraya gelmişti ki? Lagün’ün annesi için mi? Kendi annesi için mi? Kendi annesini görmüştü bile. Muhtemelen geri dönseler çok daha iyi olurdu.

Başını ellerinin arasına aldı. Gözlerinden yaşlar süzülüyordu. Denizden ona eşlik eden binlercesini duydu. Yağmur yağacak gibiydi.

“Paşa?” Lagün onun yanına sokuldu. “Geçti. Bitti.” Saçlarını tel tel gezdi.

“Ya sonra Lagün? Annem oradaydı.”

“Boş ver bunları. Geçti, gitti.” İyice yere doğru bükülmüştü şimdi Paşa.

“Anlamıyorsun. Burada günahsızlar yatar. Annem…” Hıçkırıklara boğulmaktan son anda kurtuldu. “Annem günahkardı. Kıydım ona.”

“Madem burada günahsızlar yatıyor, o zaman annem burada değildi.” Mirza’ya sarıldı. Belki de Stockholm. Belki de acıdığından. “Boş ver,” dedi Paşa’yı incitememeye çalışarak “haydi, geri dönelim.”

Orada, ayaklarının altında, derinlerde bir yerde, Sema’nın saçını düzelten kırık bir ruh onlara eşlik ediyordu.