Mutlu Olunan An

Çok sinirlenmişti. Hışımla eline geçen ilk eşyaları sırt çantasına attı ve sertçe kapıyı çarpıp gitti. Öfkesinin bir saman alevi gibi hemen söneceğini bilse de bu bilgisi onu kırıcı davranışlarda bulunmaktan alıkoyamıyordu. Sakinleşmeye başlamıştı bile. Karnı acıkmıştı. Yere çöktü, sırt çantasını kucağıma aldı ve elini çantanın en derinliklerinde gezdirerek bir somun ekmek çıkardı. Çantasına bir ekmek koymayı akıl ettiği için kendine teşekkür etti. Biraz önce özenle hazırlanmış, içinde yalnızca kuş sütünün bulunmadığı bir ziyafeti terk etmişti oysaki. Bütün ailesi, hatta daha önce hiç tanımadığı akrabaları sofrada oturuyordu. Baş köşede de kendisi vardı. Ren’in yedi erkek kardeşi daha vardı ancak herkesin ümidi Ren’den yanaydı. Sonu gelen bu krallığın başına yalnızca Ren geçerse kurtulacağını söylüyordu herkes. Ren hariç. O, bu krallığın çok yakında bir bataklığa sürükleneceğini henüz yaşı küçükken anlamıştı. Yedi kardeşinden en farklısı oydu. Onun farklı olduğu doğduğu andan beri bilinen bir şeydi. O, yedi kardeşi gibi sokaklarda gezip eğlenemezdi. Onun ne zaman üstlendiğini bilmediği görevleri vardı. Krallığın bütün geleceği onun ellerindeydi.

Bugün de bu yüzden toplanmışlardı sofranın başına. Ren başköşeye oturtulmuştu. Konuşmaya ilk başlayan Ren’in annesi olmuştu. Ren anne ve babasıyla sık sık görüşemiyordu. Sürekli şamanlarla birlikte bulunması ve saatlerce büyü çalışmaları yapmaları gerekiyordu. Çalışmalar bitince de kendisini odasına kapatıyor ve en son özgür olduğu anı düşünüp mutlu oluyordu.

“Yeteneklerini bizden sakladığını biliyoruz Ren.”

Ren aniden gelen bu içinde bir sürü soru saklı ancak sıradan görünen cümleyi kafasında evirip çevirdi. “Sakin olacağım.” Diye geçirdi içinden. “Öfkeme hakim olacağım.” Bu telkinleri şimdiye kadar bunun gibi konuşmaları atlatmasına yardımcı olmuştu. Annesi konuşmasına devam etti.

“Şamanlar söyledi. İlk büyünü iki gün önce yapmışsın.”

Bu doğruydu. Ren’in doğuştan beri büyü konusunda yeteneği vardı. Kendisi de bunun farkındaydı. İlk olarak henüz sekiz yaşındayken keşfetmişti bu yeteneğini. Paraşütle atlamaya gittikleri gün. Ren korkusuz biriydi ve ilk defa mutlu olduğunu o gün hissetmişti. İlk kahkahalarını o zaman atmıştı. O günden sonra ise bu gücü yalnızca o anı hatırladığı zaman devreye girmişti.

“Neden bizden sakladın Ren? Bizi hoşumuza mı gittiğini sanıyorsun böyle yaşamanın?”

Sakin olacağım.

“Şamanlar söylüyor. Gücün o kadar büyükmüş ki bunu daha önce de yaptığın çok belliymiş.”

Sakin olacağım.

Odadaki herkes hayretler içinde kalmıştı. Doğruydu demek. Kral ve kraliçenin Ren’den boşu boşuma ümitlenmediği, gerçekten altında bir sebep yattığı doğruydu.

“Artık krallığın başına sen geçeceksin Ren.”

Bu som cümleler bardağı taşıran son damlaydı. Bağırmak istiyordu. Sakin olamıyordu artık. Üstlenmek istemediği sorumluluklar altında eziliyordu.

Eline geçen ilk eşyaları çantasına attı ve sertçe kapıyı çarptı.

Düşünmeyecekti. Az öve elde ettiği kısa süreli özgürlüğün tadını düşünerek kaçırmayacaktı. Gözlerini kapattı ve en son mutlu olduğu anı düşünerek kendini teselli etti.