Dışarıda Sahipsiz Bir Balon Var

Evlerimize çekilmiştik. Tam olarak ne olduğunu hiç kimse hiçbir zaman anlamadı. Salgınla ilgili yapılan mizahın ve bu mizah karşısında atılan geniş ağızlı kahkahaların ardından daha ciddi günler gelmişti. Sonra kimse yaşananları mizah malzemesine dönüştürmedi. Çünkü yapılan mizahın mabedi olan sosyal medyalara erişim engellenmişti. İnternet ağı kopmuştu. Durum vahimdi. Televizyon yayınları ilk önce günün ışıklı saatlerine çekildi, ardından günde bir saate düşürüldü. Sonraki günlerden birinde ise artık hiçbir yayın kalmamıştı. Bir daha da hiç olmadı. Televizyon yayınının sona erdiğini fark ettiğim gün telefon hatlarının da kesildiğini fark ettim. Artık büyüdüğümü kanıtlamak için on dokuzuncu yaş günümde yanından taşındığım babamdan ve yine on dokuzuncu yaş günümde tanıştığım, bir zamanlar sevgili olduğumuzu düşündüğüm şimdilerde dünya yıkılsa bile beni merak etmeyeceğinden emin olduğum kız arkadaşımdan bir daha haber alamadım.

Beni dünyaya bağlayacak tek iletişim aracı olarak radyo kalmıştı. Kullanılmayan eşyalar odasının kim bilir hangi ücra köşesinde pille ve frekansı yakalayacak doğru açıyla çalışan radyoyu aramak için hiç çaba göstermedim. Yüzüne bakmadığım, hiç kullanmadığım bir eşyayı dara düşünce kullanmak iki yüzlülük gibi geldi. Oysa kullanmadığımız eşyaları evin sevilmeyen odasında istiflemek bile ikiyüzlülüktü. Evrenin bir köşesinde bir gün bizimle ilgili bir belgesel yaparlarsa bizden, “Çoğunlukla zararsız istifçiler,” diye bahsedecekler.

Evlere çekilince böyle şeyler düşünmeye başlıyor insan. Yaşadığımız her gün ölme ihtimalimiz olmasına rağmen illa ölüme dair net bir uyarı alınca durup düşünüyoruz. Dışarıda tam olarak ne var bilmiyoruz; her tarafı kül eden bir ejderha mı, yakıp yıkan bir Godzilla mı, uzaylılar mı, görünmeyen virüsler mi? Sûr’a üflendi de belediyenin anonsu mu zannettik. Neyden korktuğumuzu bilmiyoruz ama deli gibi korkuyoruz. Çünkü bu sefil dünyada biraz daha yaşamak istiyoruz. Ne olursa olsun yaşayanlardan olmak istiyoruz. Biraz daha fatura ödemek, biraz daha alışveriş yapmak, biraz daha sıralara girip saatlerce beklemek istiyoruz. Hayır, eleştirmiyorum. Sadece evdeyim ve yapacak daha iyi bir işim yok.

Geri kalan günlerde radyoyu çıkarıp, uygun frekans için elimde antenle evin içinde dönüp durmadım. Hem zaten evin içi radyo sesiyle dolup taşıyordu. Seksen beş yaşının epey üstünde olduğuna emin olduğum komşum, bozuk kulakları yüzünden radyonun sesini sonuna kadar açıyordu. Günün sadece bir saatinde radyodan verilen haberler dışında geri kalan yirmi üç saat sadece cızırtı dinliyorduk. Evet rahatsız ediciydi fakat bunun için onu uyaramazdım çünkü kıyametin ortasında biri radyo dinlemek istiyorsa elbette dinlemeliydi. Buna kimse engel olamazdı.

Size ondan, komşumdan daha fazla bahsetmek isterdim. Çünkü evdeyim ve yapacak daha iyi bir işim yok. Fakat çok yaşlı bir komşum olduğunu bile evlerimize çekildikten sonra öğrenebildim. Evlerimize çekildiğimiz ilk haftanın ardından devlet tarafından yardım yapılmaya başlanmıştı. Kolluk kuvvetleri her evi tek tek geziyor, erzak bırakıyorlardı. Dışarıda neler olduğuna, dünyayı neyin tehdit ettiğine, kıyametin başlayıp başlamadığına, evlerimize çekilişimizin ne kadar süreceğine dair herhangi bir bilgi vermiyorlardı. Sadece erzak bırakıp gidiyorlardı. Bu erzak yardımlarından birinde kapı önünde sadece bir iki saniyeliğine karşılaştım yan komşumla. Erkekti ve oldukça yaşlıydı. Hayatında ilk defa evine çekilmediği, ilk defa dünyanın kafayı yiyişine şahit olmadığı, ilk defa kapı önünde devlet tarafından beslenip, radyodan haberleri beklemek zorunda kalmadığı gözlerinden okunuyordu. Uzun bir süredir yeryüzündeydi ve artık korkmak için bir nedeni kalmamıştı. Ama ben korkuyordum. Yirmi iki yaşımdaydım ve ilk defa böyle bir şey yaşıyordum.

Yirmi iki yaşımdaydım ve yaklaşık üç aydır evden dışarı çıkmamıştım. Geride kalan iki haftada devlet yardımı ve elektrikler kesilmişti. Hiç kimse bir şey söylemese de durumun kötüye gittiği kesindi. Hatta yan komşumdan gelen radyo cızırtıları bile kesilmişti. Bazı geceler ses yüzünden çıldıracak gibi olsam de cızırtılar kesildiğinde içimde bir burukluk hissetmiştim. Cızırtıların kesilmesi yaşlı adamın ölmesi anlamına geliyordu sanki. Çok yaşlıydı. Yardımsız, ışıksız, radyosuz yapamazdı. Bana yapılan yardımlar daha çok uzun bir süre hayatta kalmamı sağlardı. Evde ne zaman aldığımı hatırlamadığım bolca mum da vardı. Yani ben iyiydim. Ama o kötüydü, biliyordum. Ona yardım etmem gerektiğini de biliyordum. Fakat etmedim. Çünkü her sokak başına dikilmiş megafonlardan yapılan son çağrı da hiçbir şekilde dışarı çıkmamamız, kapıyı açmamamız hatta pencerelerden bile dışarı bakmamamız tembih edilmişti. Perdeleri çekip evimizde otumalıydık. Dışarıda bizi yok etmeye hazır bir şey vardı. Ne olduğunu bilmiyorduk, ne olduğunu görmüyorduk. İşin püf noktası buydu: dışarıdaki her ne ise onun da bizi görmemesi gerekiyordu. Hayatta kalmamızın yolu evde kalmamızdan geçiyordu. Bir şikayetim yoktu. Dünyanın normal zamanlarında da daha çok evde yaşayan biriydim. Fakat sanırım komşum evinde, dışarıdaki ölümden korunmaya çalışırken ölmüştü. Onu ben öldürmüş sayılır mıydım? Dünya kafayı yerken ölmekte olan komşuma yardım etmemekten yargılanır mıydım acaba?

Pille çalışan saatler de durunca zaman mefhumumu kaybetmiştim. Perdelerin kenarından sızan ışıkların gündüzün doğal ışıkları mı yoksa akşamın yapay ışıkları mı olduğunu bilmiyordum. Günler öyle geçip gidiyordu. Başlangıçtan bu yana ne kadar zaman geçtiğini belirtmek isterdim ama artık sayamıyordum. Birbirini takip eden günlerin sonunda hâlâ yaşadığımı bilmek beni içten içe mutlu ediyordu. Fakat evin içinde perdelerin ardında hiçbir şey yapmadan oturmak düşündüğümden çok daha sıkıcıydı. Hayat perdelerin arkasında kalmıştı. Böyle yaşamanın da bir anlamı olmadığını anlamıştım. Dışarıda, bizi tehdit eden şey her ne ise onunla savaşarak, yaşadığını hissederek ölmek varken evin içinde pasif bir şekilde ölmek çok sıkıcıydı. Evde durmanın benim için bir anlamı kalmadığı gün ardına kadar kapalı perdeyi tutup aşağı indirdim. Güneş gözlerimin içine doğmuştu. Gözlerim kamaşmadan son gördüğüm dışarıda sahipsiz bir balon olduğuydu.