“Bu bedenin öldüğünü hissediyorum, Lindsey. Her geçen saniye eridiğini hissediyorum. Bu şey tarafından içten içe yeniyor. Bu bir kanser. Bu ruh…”
– Darla, “Angel”
1. Cepteki Kırık Hayaller
Bazı insanlara fırsat verirseniz, size duydukları sevgi ve saygıyı bir kenara koyup; sizin uçurumdan aşağı düşmenize yardım etmek için ellerinden geleni yaparlar. Yarım gram rikkat etmeden üstelik. Bunun kaba bir davranış olduğunu, bir insana yakışmayacağını düşünebilirsiniz. Sonra birden siz de atıverirsiniz birilerini, bir yerlerden. Birileri düştükçe bir yerlerden, çarklar döner ve birilerinin gözüne girmeye devam eder. Yakalarsa birini, biri çavdarlar arasında…
Bu insanın yapısıdır. En saf bireyin içinde bile bulunur. Aniden var olur, hiç yoktan. Yârinizin dudaklarının ne kadar tatlı olduğunu düşünürken; sonraki an şuracıktan kayıp düşse ne biçim yamulur o ağız, o gülüş, o dudaklar, diyebilirsiniz. Diyemez misiniz? Bilemezsiniz. Fırsat bulana kadar haberiniz bile olmaz çünkü. Ama yine de, anlatmak istediğim öykü birbirlerini kucaktan kucağa, uçaktan uçağa ya da uçurumdan uçuruma atan insanlar hakkında değil. Nispeten değil. İnsanlar değil, sokaklar hakkında daha çok.
“Kadıköy sokaklarının insanı küçümseyen gücünü asla hafife alma!” derim kendime sık sık. Almam da zaten. Sokakların bile küçük gördüğü bir inkisarıhayalim. Adım Yakup. Boş zamanlarımda hayaller kırıp ceplerimi onlarla dolduruyorum. Sonra elimi her cebime attığımda kanıyor ellerim. Elleri cepte gezen birisi için, cepteki kırık hayaller hayli sıkıntı teşkil eder. Bu vakte kadar sadece kendi hayallerimi kırmadım. Hayatına girdiğim herkes için bir inkisarıhayal olduğum doğrudur. Annemi bu kümenin dışında tutabilirim sanırım, kendilerinin sahip olduğu rikkat; peygamber efendimizde dahi olmayabilir. Düşündüğümde… onun eline geçen hiçbir fırsatta, beni uçurumdan atmadığını görebilirim. Ama düşünmem. Belki başka birilerini atmaktan bana sıra gelmemiştir. Ne kaba bir düşünce! Merhumun arkasından ne biçim konuşuyorum ben öyle!
Her neyse. Dediğim gibi adım Yakup. Tüm bunları ölen kelimeler, değişen sokaklar ve kırılan hayaller aşkına anlatıyorum. Görmenizi ve anlamanızı diliyorum. Değişip duran Kadıköy sokaklarının dahi aşağıladığı beni, bazı cevaplara götüreceğinizi umuyorum. Belki cevaplarınızda muvakkat da olsa bir rahatlama bulabilirim.
Belki de bulamam. Bari ölmese kelimeler de daha az dertlensem…
Ölüyorlar ya. Ulan ölmesenize!
2. Azrail’in Kellesi
Yirmi dört yıldır, bunun bir gün nihayete ereceğini; özel bir dokunuşla tüm hayatımın değişeceğini, en azından olması gerekene döneceğini umup durdum. Yanıldığımı anladığım gün; hayatta yapayalnız kaldığım günün ta kendisiydi. Annemi yağmurlar eşliğinde köyüne uğurlarken kendimi tezlil edilmiş hissediyordum. Annem bir kelime değildi ve ölmesini feci derecede yadırgamıştım. O vakte kadar ölen tek şeyin kelimeler olabileceğine inanmakta ısrarcıydım hâlbuki.
Sokaklar bir yana, bir de ölüm tarafından aşağılanmış hissettim kendimi. Sokaklara istediğim gibi kızabilirdim; cevap veremezlerdi. Ama Allah’ım, senden ve Azrail’den ölesiye korkarım… Ölüm meleğinden ölesiye korkan o adamım işte ben. Bir sihirbaz edasıyla şapkaya daldırsam elimi; Azrail’in kellesini tutar çıkarırdım çünkü oradan. Bana sırıtır, eğlenirdi benimle. Canımı alırdı sonra. Kızamazdım bu yüzden.
Öyleyse ne yapacaktım? Dışarı çıkıp kızılması daha münasip bir hasım bulacaktım tabii ki. Hiçbir şey yokmuş gibi çıkacak, bir yere, örneğin Akmar Pasajı’na gitmeye niyet edecektim. Adım gibi bildiğim halde Kadıköy sokakları değişip duracak ve ben aynı caminin etrafında dönüp dururken vakit geçip gidecekti. Soramayacaktım kimseye. “Akmar Pasajı’na nasıl giderim yav?” diyemeyecektim. “Bir inkisarıhayale daha katlanamam,” diyordum içimden. Adamın bana, “Akmar’ı bile bilmiyor namussuz!” bakışı atmasına dayanamazdım. Çeker vururdum Alimallah. Vuramazdım ya da. Vurmayı ister, bakışlarımla adamı döver; ama hakikatte gıkımı bile çıkartamazdım. Belki adam bile bilmiyor, Akmar nerede? Neredeyse nerede ulan! Hem değişmese sokaklar, ben çok iyi bilirim orası nerede!
Sonra sokak tabelalarını, kaldırım taşlarını, duvarları falan tekmelerdim de; sadece canımı yaktığımla kalırdım. Kadıköy bu, benim tekmelerimle mi yıkılacak koca semt? Yine de neden sonra bulacağım Akmar’ı. Niyetim tamamen sönene kadar bekleyecekler; ve pat diye karşıma çıkaracaklar koca sahafı. Sanki, “Seni maliksiz hergele, sahibin olmasa tuvaletin deliğini bile tutturamazsın sen!” dermişçesine belirecek işte aniden önümde. Öfkemden kudursam bile hiçbir şey yapamayacağım.
Ellerim cebimde eve geri döneceğim. Belki sonra ellerime pansuman da yaparım, kanayacaklar yine.
İşte, gördünüz. Bir hayal, bir niyet daha parçalandı öylece. Ben birkaç kitap alıp aklıma mukayyet olmak için onları kurcalamak hevesiyle kitap pasajına gitmek istesem; akın edecek olan onca düş yüzünden, bu arzudan yine mahrum kalacağım. Akmar’a varacağım, evet. Ama içimdeki alev söndükten sonra, öyle pasajı ben neyleyeceğim?
Bakın, bir yerden sonra aşağılanmakla yüceltilmek aynı konuma gelebilir. Yüceltilmek nedir, hiçbir fikrim yok ama; varmak istediğim noktanın vahametini görmenizi isterim. Akla kara bir olur mu hiç? Yeteri kadar kara varsa; akın da karadan sayılacağına dair her türlü iddiaya girerim.
Ama neden? Ellerim neden kanıyor ve ölüm bir yana, sokaklar bile beni neden aşağılıyor? O acımayla karışık müphem bakış neden sabit yüzlerde?
Size ne yaptım? Sizden biri olmayı istemek dışında, insanlığa ne yaptım?
3. İnsanları Aşağılama Komitesi
Ruhum son raddeye kadar karardıktan sonra dışarı çıktım. Hava aydınlık, ruhum karanlıktı. Kadıköy’de insanlar işlerine güçlerine giderken ben de kafamın dikine doğru gidiyordum. Eğer gideceğim yeri bilmezsem, sokaklar sürekli değişip duramaz ve ben de aşağılanmam diye düşünmüştüm. Eğer kimsenin yüzüne bakmazsam, kimsenin o nedensiz surat ifadesiyle karşılaşmam diye düşünm… Eğer gözlerimi kaldırım taşlarından çekmez ve çizgilere basmamaya gayret edersem…
Eğerlerin boğarak öldürdüğü o adam olurum. Adli tıp ölümüme dair hiçbir karine bulamaz ve ölümüm de yaşamım gibi müphem bir şekilde havada asılı kalır.
Havada asılı kalacaksam, bunun bir yağlı ilmeğin ucunda; altımda devrilen sandalyeyle birlikte gerçekleşmesini isterim. Havada çırpınır, ellerimle boğazımdaki ipi söküp atmaya çalışırdım. Soluklarım veda ettiğinde, ben de gitmiş olurum ve o zaman; en azından ölümüyle ses getirmiş bir adam olabilirim. Ölesiye korkmama rağmen üstelik… Manşetleri görebiliyorum:
“HAZRETLERİ İNKİSARIHAYAL EVİNDE ÖLÜ BULUNDU. ÖLÜM SEBEBİ İNTİHAR!”
Gözyaşları Kadıköy sokaklarını yıkar…
Yıkamaz.
Yıkar.
Yıkamaz.
Yıkar diyorum, niçin diretiyorsun?
Yok, yıkamaz.
Terfi aldığımı iç seslerim birbirleriyle dalaşırken öğrendim. Üstüme kara bir çadır bezinden bozma pankart düştü. Altından kurtulduğumda haliyle üzerinde yazılanlara baktım, nereden düştüğünü önemsemeksizin: “Tebrikler! Terfi ettiniz! Kadıköy Sokakları sizinle gurur duyuyor! Yeni işinize başlamak için lütfen yeniden kaybolmayı deneyin! – İnsanları Aşağılama Komitesi”
Harikulade bir haberdi. Hastalıklı düşüncelerim gerçeklikle örtüşmeye devam ettikçe, hastalıklı düşmekteki haklılığımla mest oluyordum.
Sonra ellerim kanar, ben kaybolurum. Bilirsiniz.
* * *
O aşağılık adamların yüzlerini hiç göremedim. Yüzleri yoktu. Aşağılamaktan ya da aşağılanmaktan yüzleri eprimişti belki de. Benim yüzüm var mıydı acaba? En son ne zaman aynaya bakmıştım? Belki de bu yüzdendi o müphem bakışlar… Ellerimle suratımı yokladım, hepsi yerindeydi.
Halime güldüler.
Ben de onlara güldüm.
Sokaklar da bizimle birlikte güldü.
Kaybolma hızıma kendim bile şaşırmıştım. Rıhtım’a ineyim de martıların yüksek sedalarıyla yalnızlığımı pekiştireyim, diye niyetlenmiştim. Pat! Kayboluverdim.
Daha doğrusu, sokaklar beni kaybetti. Sokaklar o günün sonunda çok şey kaybetti bana kalırsa. (Bana kalmaz asla.)
O an neredeyse resmi iş görüşmesi sayılabilecek bir buluşmaya kot ve tişörtle gitmiş olmanın hüznü kapladı içimi. Adamlar beni terfi ettirmişti; bense sanki bakkala ekmek almaya çıkmış bir eda takınıyordum. Bozuntuya vermemeye çalıştım.
“Demek terfi edildim,” dedim.
“Öyle oldu,” dediler.
“Artık aşağılık bir insan olmaktan fazlası mıyım?”
“Bundan fazlası âdemoğlu için bir hayal.”
“Hayalleri kırmak bizim işimiz,” dedim. Nihayet özgüven salgılayabileceğim bir konuya parmak basmıştık.
“Biliyoruz. Ellerinden anlayabiliyoruz. Sokaklar, ölüm, kelimeler, insanlar… neden? Tüm bu istihfaf, sence neden?”
“Çünkü…” Biraz düşündüm. Mantıklı bir sebep aradım. Aklımın erdiği andan itibaren kafamda dolanan bu sorunun cevabını son gayretle, yeniden düşündüm. Düşündüm. Düşündüm… ve dedim ki: “Çünkü öyle olması gerekiyor!”
“Fakat neden?” demediler. Nedensizlikten boğulacak gibi olmuştum. Neden demediler. Ruhum boğulmaya çok alışmıştı. Nedensizlikten, eğerlerden, dünyadan boğulmak üstüne tezler yazabilirdim. Cevaba açtım. Açlıktan nefesim kokuyordu; ancak cevapsızlığımı giderirsem bir balon gibi sönmekten korkuyordum. Tarifi olmayan bir korkuydu bu.
“Terfi de olduğuma göre… sırada ne var?”
Akşam olmak üzereydi. Daha evvel hiç tanımadığım o sokakta, İnsanları Aşağılama Komitesi ile edildiğim terfi üzerine konuşuyorduk.
“Sırada ruhun var. Sanıyoruz bir o kaldı.”
Bu bir kanser…
“Öyle mi?”
“Öyle.”
Dilimin ucuna kadar geldi. Deliler gibi bağırıp, “NEDEN!” dememek için kendimi zor tuttum.
“Ruhun buna dayanamıyor. Tüm bu azabı kaldıramayacak kadar güçsüz düştü. Üstelik eskiden sana acıyordu; şimdiyse neredeyse o da en az sokaklarınki kadar aşağılık buluyor seni. Durduramıyoruz. Aslında… katkıda bulunuyoruz daha ziyade; ama orasını karıştırmayalım.”
Bu bir kanser. Bu ruh…
“Şimdi ne olacak peki?”
Yüzsüz adamlar geri çekildi. Güneş de iyice çekilmişti. Sokak lambaları yanıyordu artık. Ötede, birkaç lamba ileride bir sandalye vardı. Lambanın tepesinden bir ip, ipin ucunda da bir ilmek sallanmaktaydı. Yağlı ilmek.
İler tutar yanım kalmamıştı. Eskiden, ben küçük bir adamken sokak lambalarını Allah sanırdım. Her birini değil tabii. Evimizin yanındaki, alt geçidin girişini aydınlatanı daha çok. Şahane aydınlatırdı çünkü mübarek. Sanırım bir, iki yıl kadar bu hayale yürekten inanmıştım. Yüceydi bir kere, yüksekti. Karanlık bir alt geçidin girişini aydınlatıyordu. Kalpleri aydınlattığı gibi hani. İnancın ışığıydı o.
Ya şimdi? Dayanamayan ruhumun azabını sonlandırmak için, altındaki o mağrur sandalyeyi aydınlatıyordu. Bu bir hastalık… İnancı ve kalpleri aydınlatan o kutsal sokak lambası nerede?
Ve kelimeler, neden telef olur, kelimeler?
Sandalyeye yürüyüşümü izledi komite. Sandalyeye yürüyüşümü izledi sokaklar. Yürüyüşümü izledi kelimeler. İzledi ruhum. Bekledi ilmek ve ölüm.
Havada çırpınışım, ipi söküp atmaya çalışan ellerim, veda eden nefesim… özellikle son nefesim! Tam hayalimdeki gibiydi. Bozguna uğramayan tek hayalime aşkla sarıldım. Hayatımda yaşadığım inkisarıhayal olmayan o tek lahzaya tutunmaya çalıştım. Hepsi mükemmeldi ve ben manşetleri görebiliyordum.
Artık havada asılı kalmak zamanıydı.
Bu ruh…
SON
- Rüya Prensesi Amca’nın On Ölüm Şarkısı - 15 Haziran 2018
- Kanguru Zamanıyla Bir ya da İki Zıp - 15 Haziran 2017
- Beşler Bom! - 15 Haziran 2016
- Gedikli Girdapları Kokusuz Plaklarla Besledim - 15 Ekim 2015
- Nefis Bir Uğultu - 15 Haziran 2015
Merhabalar.
Okuduğum ilk öykünüz geçen ayın seçkisinde yayımlanan “Dans Eder Ardından Ekmekler” idi, oldukça da hoşuma gitmişti. İkinci olarak bu öyküyü okudum ve şimdi “yazarlar” sayfasından adınıza tıklayıp birkaç öykünüzü daha okumak istiyorum. Şimdi haddimi aşıyorsam en başından özür dileyerek yorumlarıma geçiyorum.
Dediğim üzere sadece 2 öykünüzü okuduğum için genele ne kadar uyar bilmiyorum; ama yazım tarzınızı çok beğendim. Özellikle bu öyküde çok güzel bir “Ahmet Hamdi Tanpınar” havası sezdim ki; kendisi dışında o havayı verebilen biri olabileceğini sanmazdım. “Saatleri Ayarlama Enstitüsü”nü çok hatırlattı öykünüz. Bir de ilk paragrafta bir “çavdar tarlasında çocuklar” göndermesi gördüm mü? Görmedim mi? Gördüysem söyleyin lütfen.
Normalde eski dil kullanımını sevmem, post-modern Türkçe’nin hastasıyım; ama öykünüzdeki kullanımı rahatsız etmeyi bırakın, oldukça hoşuma gitti. Ustalıkla kullanılmış hissiyatı verdi. Hatta bazı yerlerde edebiyatla bir oyuncakmışçasına oynuyormuşsunuz tadı aldım. Sanki “hmm bu deyişi bir denemeliyim” demişsiniz pek çok kez ve yerine cuk oturduğu zaman bırakıp, işe yaramadığı zaman atmışsınız. İşe yarayanlar kalmış hep.
Öykünün kaç taslaktan geçtiğini merak ettim. Tek yazım mı? Öyle değilse üstünden kaç kez geçtiniz? Bir de başka bir merak ettiğim konu, ne kadar sürede yazdınız?
“Sokak lambasını Allah sanmak” kısmı benim için öykünün zirve noktası oldu. Şapka çıkarıyorum orası için ayrıca.
Galiba sadece 2 küçük şey var, beğenmediğim diyebileceğim. Ama bu beğenmemek öykünüzdeki kötü bir şeyden çok, benim kişisel zevkim şunu isterdi tadında… Birincisi, keşke 1-2-3 diye giden bölümümsü şeyler olmasaydı da akıp gitseydi istedim. İkincisi de, “Artık havada asılı kalmak zamanıydı.” sözüyle bitsin istedim öykü.
Sonuç olarak kaleminize, fikrinize sağlık. Merakla bekleyeceğim ilerideki öykülerinizi. Hatta daha uzun soluklu bir şeylerle (bir roman gibi) uğraşıyor musunuz diye de merak ediyorum.
Bir de son bir not: Yaşınızla ilgili herhangi bir uygunsuz yorumda bulunmak istemem; ama bu yaşta böyle metinler? Hop, bir şapka daha çıkardım size.
İyi günler.
Merhabalar,
Normalde yorumlara cevaplarımı ayın son gününe saklarım ama bu yorumun soğumasına gönlüm el vermediği için hemen cevap vermeye niyetlendim. : ) Teşekkür ederim öncelikle.
Ahmet Hamdi Tanpınar okumadığım için neredeyse haftada birkaç defa utanmama sebep olan bir yazardır. Şimdi siz böyle söyleyince bir kez daha utandım, böyle bir ustayla aynı cümle içinde anılmak zaten başlı başına bir olay. Kendisini daha fazla okumazsam herhalde fevkalade bir günah işleyeceğim. “Çavdar Tarlasında Çocuklar” göndermesi doğrudur. Dilimin ucuna kadar geldi, yazmak için pek sebep yoktu belki de ama sırf kendimi şımartmak için o cümleyi kondurmakta fayda gördüm. Çok seviyorum çünkü.
Kullanımdan silinen bazı kelimeleri yeniden gün yüzüne çıkartmak ve bunu anlaşılır bir şekilde yapmak için nicedir fırsat kolluyordum. Bu öykünün vesile olduğu şeylerden birisi de budur: Ölen kelimelere saygı duruşu, bir hatırlatma. Yine de yazarken zaman zaman huzursuzluğa kapıldığım olmuştu; bu hususta haksız olduğumu öğrenmek beni çok mutlu etti.
Öykü tek yazım değil. Sanıyorum üç seferde tamamlayabildim. Fakat önceden taslak hazırlamak gibi bir alışkanlığım pek yoktur. Eğer kurgu çok uzun olmayacaksa, yazılı bir taslak hazırlamam. Aklımda kurduğumu yazıya geçiririm genelde; bu da birkaç ‘oturuşa’ denk gelir. Ne kadar sürede yazdığım sorusunaysa, birkaç hafta düşünüp birkaç seferde tamamladığım yanıtını verebilirim. Ancak bitirdikten sonra, son teslim tarihine kadar hikâyenin üstünden defalarca geçtiğim doğrudur.
Bölümsü şeylerle akıcılığı kesmekten mutluyum. Tek oturuşta hızlıca okunsun istemediğim bir öyküydü. Okuyucuyu duraklatmak, durakladığındaysa düşünmesini ummaktı niyetim. Diğer eleştirinizdeyse şunu söyleyebilirim; öyküyü, “Artık havada asılı kalmak zamanıydı.” ile bitirmeyi çok düşündüm. Tercihim, “Bu ruh…”tan yana oldu. Tamamen içgüdüsel, kim ne dese haklıdır bu konuda.
Daha uzun soluklu şeylerle uğraşma niyetim var; ama bu bir roman değil. Kendimi roman yazmaya hazır hissetmiyorum, belki iki-üç yıl sonra… belki o da. Şimdilik sadece fikirler var, dilerim gerisi de gelir.
Yaş konusunda, pek çok usta yazarın on sekiz – on dokuz yaşlarında yazdıklarına baktığımda; ben kendimi yine de inanılmaz bir yetersizlik içinde görüyorum. Keşke daha fazlasını yapabilseydim.
Yorumunuz boyunca kızarıp durdum. Her şey için teşekkür ederim. Son günlerde aldığım en moral verici yorum buydu sanıyorum, teşekkürler.
Okuduktan sonra aklımda en belirgin olarak kalan kısımlar Dostoyevski’nin tarzına yakın bir tarzla yazmış olduğunu düşündüğüm bölümler oldu. Tedavülden kalkmasına ramak kalmış sözcüklerin kullanımı tam da istediğin gibi akıp giden tarzını yavaşlatıp üzerine düşündürmeyi başarmış bana kalırsa. Bu taktiği uygulayış biçimindeki ustalığı da özellikle takdir ettim; öyle ki kaptırıp götüren tarzını düşününce yazının içine kasisler yerleştirmek çok zor ve riskli bir şey diye düşünüyorum. Oysa burada çıkıntı yapan ya da sırıtan neredeyse hiçbir bölüm, kelime, anlam yok. Gerçekten ustaca.
Hikaye ile ilgili olarak diğer yazılarında olduğu gibi o başlangıcının ve sonunun bulanık olması çok hoş bir etki yaratıyor zihinde. Kesin sınırları olmayan, yumuşak hatlı bir yazı stili gibi gördüm, çok hoşuma gitti; diğer onlarcasının da gittiği gibi tıpkı. Bu kez söz konusu olan hayaller ve sokaklar olunca daha bir derin, daha bir etkileyici olmuş tabii. Yazım tarzının her okuduğum yazıda bir seviye daha atladığını görmek de çok sevindirici.
Her yazıda daha ileriye gittiğini göstermiş ve bizi bir kez daha kendine hayran bırakmayı başarmışsın komşum. Ellerine, zihnine sağlık. Artık dergilerde de boy göstermeye başladığına göre buraları da boşlayıp bizi bu kısa zevklerimizden mahrum etmezsin ama öyle değil mi? 😛
‘Annemi bu kümenin dışında tutabilirim sanırım, kendilerinin sahip olduğu rikkat; peygamber efendimizde dahi olmayabilir. ‘bu kısım hakkında küçücük bir açıklık rica etsem inşALLAH ayıp etmiş olmam.
biraz cımbızla seçmiş gibi gözüksem de yazdıklarınızın hakkını da vermeliyim.her daim yazmaya devam edin.selametle.
Her cümleyi alıntılayamayacağım ama bir öykünün bu kadar akıp gitmesi ve akıp giderken böylesine zevk vermesi nadir rastlanır bir durum. Anlatacağını anlatıp, sağa sola sapsa da yolundan çıkmıyor. Öykü Kadıköy sokaklarını anlatmıyor da sanki Kadıköy sokaklarına dönüşüyor gibi. Bir yere gidiyor ama, giderken başka şeylerde kayboluyor ve zevk alıyor. Siz de zevk alıyorsunuz. Bu denli leziz bir yazıyı pek kimsede görmedim.
maşALLAH, nice yazılara inşALLAH.
mükemmel, harika, çok iyi tebrikler.
@ Sevgili Komşum Tarık,
Bu şevk veren yorumun için teşekkürü -bir kez daha- borç biliyorum. Gerçekten yazan insanın başına gelebilecek en güzel şeylerden birisin. Dostoyevski hissi beni mutlu etti yazarken, sizlere de sirayet etmesi ne hoş olmuş. Yapmaya çabaladığım şeyleri böyle özenle yakalayıp belirtmenden ayrıca memnun oldum. Ek olarak, elbette Seçki’nin son sayısına kadar buralarda olmak niyetindeyim. Biliyorsun, başladığım bir işi bitirmeden kalkmak beni mutsuz ediyor. Var olasın.
@ sahra,
Yorumunuz için teşekkür ederim ancak ben, “açıklık rica edilecek” bir durum göremedim. Yardımcı olamayacağım bu konuda. 🙂
@ Özgür,
Bu öykü için sanırım sana ayrıca teşekür etmem gerekiyor. İyi Adamlar’ı Kadıköy’de o kadar aramasaydık, bu öykü de muhtemelen bu şekilde çizilmeyecekti. İyi Adamlar’ın selamı üzerinde olsun.
@ estelturin,
Teşekkürler.