Kategori: Öykü

Üç iki bir! Bataçıkan yolunun şehrin hengâmesinden kurtulan ucunda yer alan hanın belli bir ismi yoktu, ismi olmadığı gibi bir…

Kişi’nin, kendi köylerine de uğrayacağını duyduklarında hayat durdu. Rüzgar pustu, Karabaş havlamayı yarıda kesti, pınar şakımasını inceltti. Terzi sırasına girdi…

Gecenin ağır sisi ve dağların homurtusu, yaprakların gölgesi ve kurtların ulumaları, ormanı zinde tutar. Sık servi ağaçları ormana girenlerin kafasını…

İlkbahar gecesinde, Condull Dağı etekleri ve Uyuyan Orman arasında kalmış minik köyün üzerinde, bulutsuz karanlık bir gök, yanında solgun ışıksız…

“1 haftalık kaçamağın bu kadar iyi geleceğini bilseydim çok daha önceden işlerimi bitirmiş gibi yapardım.” Harika plajlar da yüzmek, antik…

Dört kişi vardı gürül gürül yanan kamp ateşinin etrafında. Her biri oturmuş önlerinde çatırdayan alevleri izliyordu. Her biri kendine özgüydü….

Osman ile görüşmeyeli nereden baksan on beş sene olmuştu. Lise öğrenimimiz boyunca can ciğer kuzu sarması olmuş, içtiğimiz su ayrı…

Yeryüzünün en güzel renklerinin, en çirkin ve en kasvetli duygular ile tanıştığı gece başlamış tüm hikaye. Annem ne zaman bu…

“Peki, solmuş bir tanrıdan nasıl intikam almayı düşünüyorsun?” “İntikam mı? Senin düşkün halini görmek bile bana yetti. Artık bir yüzyıl…

Ambrosia’yı satirlerin ulaşamayacağı yerlerde saklayınız. “Mino! Kendine gel! Of uyan artık! Birazdan otlama saati bitiyor. Görüyorsun değil mi Praksi? İşte…