Korkusuz – Bölüm 1 (The Man Without Fear – Part I)

Not: Aşağıdaki öykü Daredevil isimli ünlü çizgi roman karakterine getirdiğim kendi yorumumdur. Bir baştan yaratmadır. Bu sebeple orijinal olay, içerik ve karakterlerle farklılar gösterebilir.

KORKUSUZ – Bölüm 1 (THE MAN WITHOUT FEAR – Part I)

Adım Matt Murdock;

İrlanda kökenli bir ailenin çocuğu olarak Amerika’da doğdum. Bütün hayatım aynı zamanda doğduğum yer de olan Hell’s Kithcen’da geçti. Cehennem Mutfağı’nda bir meleğin pişmesini bekleyemezsiniz, o yüzden burası çocuklarınıza yumruklarından önce akıllarını kullanmasını öğretmeniz gereken bir yer değildir. Tıpkı bütün hayatını yumruklarıyla kazanan boksör babam “Battling Jack” Murdock gibi. Lakin bu lakabı ringdeki performansıyla mı yoksa küçük yaşlardan beri verdiği hayata kalma mücadelesiyle mi elde etti bilemiyorum. Annem ise ben daha çok küçük yaşlardayken bizi terk edip kendisini bir kiliseye kapattı. Büyük ihtimalle içinde yaşadığı cehennem yüzünden tanrının varlığına dair bir kanıt ihtiyacı hissetmiş olabilir. Zira ben de artık tanrının yüzünü hatırlamak da zorluk çekiyorum.

Ailem diyebileceğim tek kişi olan babama karşı hep büyük bir hayranlık duydum. Belki de bana öğretmenlerimden farklı olarak yumruk atmayı öğretip en sonunda dayak yemekten kurtaran kişi olduğu içindir. Bütün bildiğim boks tekniklerini de ondan öğrendim. Kalemin kılıçtan keskin olduğuna inansam da kılıcını her daim keskin tutmakta da fayda var. Lakin babam o devasa cüssesine karşın ömrü boyunca hep küçük şeylerin parçası oldu. Küçük bir ailenin, küçük hayallerin, küçük maçların, küçük zaferlerin ve daha da küçük bir gelirin. Kendisine ait anlam veremediğim en büyük şey ise buydu. Aslında onda çok büyük bir yeteneğin olduğunu kendi gözlerimle görüyordum. Belki de bulunduğu seviye yüzünden boksa ihanet sayılabilecek türden bir yetenek. Fakat nedense kariyeri boyunca hep orta sıraların adamı oldu ve kimi zamanlar nefesi ucuz şarap kokan serserilere karşı bile kaybettiğine şahit oldum.

Gördünüz mü bilmem, çok ünlü bir iskambil numarası vardır. Karşınızdakine dört kart gösterir ve aralarından bir tanesini seçmesini, fakat seçtiği kartı size söylememesini istersiniz. Daha sonra kartları tekrar gösterir ve karşınızdakine seçtiği kartı bulup çıkardığınızı söylersiniz. Tek bir farkla, bu sefer gösterdiğiniz kartlar bir öncekilerden tamamen farklıdır o kadar. Genellikle de sıradan insanlar bu numarayı yerler, çünkü sahip olduğu karta odaklanmaktan çevresindeki diğer kartlara hiç bakmamışlardır. Dünyadaki zengin ve fakir sayısının oranını açıklayan en basit kural da budur. Söz konusu bin bir güçlük ve on misli fazla yumruk yiyerek elde ettiği küçük dünyası olunca, babamın da sınırlarını neden zorlamadığını sanırım anlayabiliyorum.

Ama 16’ınıza geldiğinizde aklınızdan geçen tek şey hayata gerçekten ne kadar hazır olduğunuz değil dünyayı ele geçirmek için neden 16 yıl bekleme aptallığı gösterdiğinizdir. Yüce İsa’dan öğrendiğim kadarıyla da birileri sizi gütmeye başlamadan önce çoban olmayı öğrenmek gerekiyordu. Aslına bakarsanız kendisinden öğrendiğim tek şey de bu olabilir. Algıda seçicilik dedikleri bu olsa gerek. Anlayacağınız gerçeği yıllardır kendi gözlerimle görüyordum; babam aslında oldukça yetenekliydi ve bunu bütün dünyaya da göstermenin zamanı gelmişti. Tek gereken aynı şeyi babama da hatırlatmaktı o kadar. Sonuçta gerçeği gören gözleriniz yoksa başkalarının yalanlarına da inanmak zorunda kalırsınız.

Nihayetinde büyük bir maç öncesi ona bu konuyu açtım ve kusursuz planımdan bahsettim: O dünya şampiyonu olacak, bu cehennemden ise beraber çıkacaktık. Sahip olduğu yetenek sebebiyle aslında çok daha yüksekleri hak ediyordu ve bu şekilde kendisine de ihanet ediyordu. Dolayısıyla bana da ihanet ettiğini söyleyecek cesaretiyse nereden bulduğumu hiç bilmiyorum. Bu cüretkar çıkışıma sadece buruk bir gülümsemeyle karşılık verdi ki umuyorum sebebi planımı komik bulması değildir:

“Pekâlâ, evlat, bu akşam gerçekten görmek istediğin şeyi sana göstereceğim.”

Nitekim öyle de oldu. O akşam iki farklı kişi gördüm. Soyunma odasında bana söz veren kişi babam, ringde fırtına gibi esen ise Battling Jack’ti. Daha önce onlarca kez maçlarını izlemiş olmama rağmen onu yıllar sonra ilk kez böylesine istekli, azimli ve saldırgan görüyordum. Benimle beraber maçı izleyen herkes de çılgına dönmüştü, ne de olsa bu civarlarda maç izleyenler gerçek bir boks maçından ziyade soytarılık izlemeye alışkındı. Ama bu hoş görüntü ne yazık ki fazla uzun sürmedi, çünkü neye uğradığını anlamayan iddialı rakibi daha ikinci raundun başında nakavt olmakta herhangi bir sakınca görmedi. Zira babam öylesine iyi bir çıkarmıştı ki hakem ilk rauntta araya girip maçı bitirmiş olsaydı rakibi kendisine ömür boyu şükran bile duyabilirdi.

Genelde en zor kısmın ilk adımı atmak olduğu söylenir. Çünkü fizikte de olduğu gibi en çok güç gerektiren kısım duran bir cismi harekete geçirmektir. Ama babam da gerçeği görüp ilk adımımızı attığımıza göre bu cehennemden çıkış kapısını bulmak artık pek de zor olmayacaktı. Bundan sonraki maçlarında bu akşamki inancın ve performansın yarısını bile gösterse unvan için bir şansı olabilirdi. Bu hayallerle ve tabi ki kendimle gurur duyarak soyunma odası koridorlarında onu beklemeye başladım. Ama bilmeliydim ki ilk adımınız bu kadar kolaysa ya ödülünüz çok küçüktür, ya da gerçekten ters giden bir şeyler vardır.

Şunu da unutmamak gerekir, bir kapının çıkışı bir başkası için sadece giriş olabilir. Tamamen perspektif meselesi. Bunu ömrüm boyunca unutamayacağım bir şekilde öğrendim. Çünkü soyunma odasından çıkar çıkmaz yanına gelen uğursuz tipli adamlar “Bahis”, “Patron büyük para kaybetti”, “Şikeyi neden bozdun?” gibi şeyler mırıldanıp babamı hemen orada vurdular. Babamın kanlar içerinde yere yığılırken bile 1-2 tanesini yumruklayarak devirmesi lakabının nereden geldiğini de cevaplıyordu. Lakin Battling Jack mücadelesini en sonunda kaybetmiş ve tahminlerimden farklı şekilde olsa da çıkış kapısını bulmuştu. Ben ise yeni ve kapkaranlık bir dünyaya ilk adımlarımı atıyordum.

Bu görüntü karşısında korkup dehşete kapıldığımı ve çılgıncasına oradan kaçtığımı hayal meyal hatırlıyorum. O korkunun vereceği utanç da yıllarca peşimi bırakmayacaktı. Korkunun gözlerimi kör edip, önümdeki cam kapıya bütün hızımla çarptığımı ve kırılan cam parçalarının gözlerime batışını ise daha dün gibi. Çünkü gözlerime saplanan şeyler basit can parçaları değil, yıllardır göremediğim gerçeklerin ta kendisiydi. Böylesi büyük bir yeteneği şike mafyasından başka ne harcayabilirdi? Emin olun gerçeğe toslamanın gerçek anlamda ne kadar acı verici olduğu benden daha iyi bilen birisini kolay kolay bulamazsınız.

Onları kaybetmeden önce gözlerimle görebildiğim son şey babamın ölümü oldu. Sonsuza kadar unutmayacağım tek görüntünün de bu olacağına da adım gibi eminim. Herhalde bundan daha büyük bir lanet de olamaz. Ama ben kör olmamıştım, yalnızca ömrüm boyunca kör olduğumu yeni fark etmiştim o kadar…

Adım Matt Murdock, ben gözlerini kaybetmiş bir adamım;

Çünkü artık onlara ihtiyacım yok…