Tuhaf Bir Sabah

Gözlerimde çapakla ve yorgun bir şekilde uyanmıştım. Biraz öksürmüştüm. Vücudum çok bitkin düşmüştü ve bu günün diğer günlere nazaran daha bir tuhaf olacağı belliydi. Biraz daha uyumaya karar verdim. Kim bilir, belki o güzel rüyamı tekrar görebilirdim.

Çok geçmeden kapının yanından yumuşak bir ses duydum “Haydi, uyan artık.” bu sözü bana bakarak arka arkaya birkaç kere tekrar etmişti. “Hayır, kalkmayacağım!” gibi bir şey demeye hakkım da yoktu. En nihayetinde yemek hazırdı, herkes uyanmıştı ve yeni bir gün için hazırlanıyorlardı.

Hâlâ tam ayılamamıştım. Ayağa kalktım, biraz esnedim. Elimi yüzümü yıkamak için lavaboya kadar gittim. Klasik bir sabaha benziyordu. Neden öyle bir şey yaptım bilmiyorum fakat yataktan kalkarken odanın renkleri çok garip geldi. Gözlüklerimi giymemiştim, belki o yüzden yanlış görmüşümdür. Elimi yüzümü yıkayıp kurulandıktan sonra bir şey farkına vardım. Yüzüme ne kadar su çarptıysam ellerim o kadar sıcaklıyordu. Odaya girdim. Göğsümde rahatsız edici bir gıcık vardı. Öksürüp duruyordum. Galiba evimde değildim. Burası başka bir yerdi. Tüm duvarlar mavi ve mavinin tonu renklerle boyanmıştı. İki dakikalık bir aramanın sonucunda gözlüklerimi buldum. O da ne! Burası bir hastane odasıydı ve yatağım bir hasta yatağıydı. Geçen gün herkes bir salgın hastalığı konuşuyordu. Pek ciddiye almamıştım fakat ölümcül bir hastalıktı. Umarım o salgına yakalanmamışımdır diye içimde bir korkuyla ümit ediyordum. Galiba beni uyandırmaya çalışan da doktor, hemşire veya hastane görevlilerinden biriydi. Çok korkuyordum, göğsümdeki gıcık daha da artmaya başlamıştı ve daha sert öksürüyordum. Aniden içeriye bir hemşire girdi, sanırım ben öksürürken sesimi duymuştu.

Bana “Hey, ne yapıyorsunuz! Hemen yatağınıza yatın efendim, neden bizi çağırmadınız ki!” diye seslendi ve beni hızlıca o hasta yatağıma geri yatırdı.

“Gerekli tedbirleri almadığınız sürece bu salgından kurtulamazsınız efendim, kendinize dikkat etmelisiniz. Size dememiş miydik uyanınca bize seslenin diye…”

Seslenemezdim çünkü çok başım ağrıyordu ve nerede olduğumu da bilmiyordum. Aslında orada hemşirelerin olduğunu bile bilmiyordum (Galiba kalktığımda kapıya kadar gelip bana seslenen kişi de bu hemşireydi). Her neyse diye iç çektim. Çünkü ben bunları düşünene kadar o zaten görevli doktora haber vermeye kadar gitmişti (doktorun yanında gittiği ne malum, çünkü bana söylememişti. Ben tüm bunları nereden biliyordum?). Tüm bunları söylesem bile beni anlayacağını zannetmiyordum. Aceleyle gitmişti zaten.

Uyanalı dakikalar geçmesine rağmen kendimi hâlâ uyku ile uyanıklık arasında gevşemiş bir durumda hissediyordum. Galiba buraya dün gece evden alınarak getirildim. Bu arada dün gece ne olmuştu? Sabah kalkınca aniden kendimi bir hastanede bulmam, neden hastanede olduğumu bilmemem ve bunun gibi onlarca soru kafamı kurcalıyordu. Nihayet görevli doktor geldi. Klasik doktor diyalogları gibi ilk başta beni rahatlatmaya çalışmıştı fakat bazı şeyleri sezebiliyordum. Rahat kalınacak bir durum olmaması gibi mesela.

– Efendim merhabalar. Uyanmışsınız bakıyorum.

– Günaydın.

– Nasılsınız? İyi hissediyor musunuz?

Eskiden filmlerde görürdüm, ya aniden asabice “Neden buradayım” diyen ya da yalan söyleyerek “Hiçbir şeyim yok, süperim” diyen karakterler vardı bu tür sahnelerde. Birkaç saliseliğine bunu düşündükten sonra cevap verdim:

– Teşekkür ederim fakat neden burada olduğumu ve neden sürekli öksürdüğümü ve halsiz hissettiğimi bilmiyorum sayın doktor.

– Efendim, siz bir virüse yakalandınız, tedavisi mümkün olmayan bir virüse. Şu andan itibaren har saniyenizin bir önemi var bizim için (nedense salise dememişti, oysa saniyeleri de saliseler oluşturuyordu ve saliseler olmazsa saniyeler de olmaz)

– Ne, virüs mü?

-Sakin olun efendim, kendinize iyi baktığınız sürece sağlıklı olacaksınız ve ölmeyeceksiniz (ölüm çok garip bir kelime değil mi?).

Tüm bunların ardından içim daralmıştı, kalbim çok hızlı atıyordu, hiçbir şey söyleyemedim. Orada, hasta yatağımda öylece kalakaldım. Tam ağzımı açıp konuşacaktım ki bayılmıştım (acaba ne söyleyecektim?). En son hatırladığım şey ise doktorun bana “ölmeyeceksiniz” demesiydi. Ölüm gerçekten çok garip bir kelimeydi.

“Haydi, uyan artık, sabah oldu. Bak çocuklar sofraya oturuyor, elini yüzünü yıka ve sen de aramıza gel.”

Neler olmuştu? Az önce ben bir rüya mı gördüm yoksa? Galiba bir hayalden ibaretti. O yumuşak sesli kişi hemşire değil miydi yani? Ah, hepsi sadece bir rüyaymış.

İçeriye sofraya gittim. Orada küçük çocuklar da sofrada oturuyordu. Orada hep beraberdik. Mutluyduk. Sabah kahvaltısı yaparken sohbet ediyorduk. Birimiz televizyonu ve haber kanallarından birini açtı. Birkaç dakika geçtikten sonra sunucunun ağzından şu sözler çıktı:

“Sayın vatandaşlar, uzun bir süredir mücadele ettiğimiz virüs, şu an aldığımız bir haber itibariyle tüm galaksiden kalkmış bulunmaktadır, sizi seviyoruz!”