Ölümsüz Diyarlar

Her zamanki katmerli kasvetime gömülmüşken öylece çıkıverdi. Parti varmış kapının ötesinde. Aydınlık kahkahaların atıldığı salona katran karası ruhumu sürüklemek üzere orada bulunmam bekleniyormuş. Oysa bilmiyorlar ki kaç bin fersah yol kat etmeliyim hedefe varabilmek için. Kapılar ardına kapılar aşmalı, bin bir kilitle dolaşmalıyım. Hiç bilmiyor ki ışığın olduğu yerlere böylesi karanlık bir halde gitmek toprağın altına diri diri gömülmek benim için. Ama yine de gitmeli. İnsanları memnun etmeli. Onların narin ruhları kırılacağına olan yine varsın bana olsun. Kim bilir, belki bu kez benim de hoşuma gider hem.

Sonra kara bulutları tabakalar halinde göğü sarmış, yağmurları isyan etmiş bir gece vakti düştüm yola. Sonsuz meçhule yol alan adımlarımı sayamaz olduğum bir vakit, hüzünlü gecemi yaran o mor ışığı gördüm. Ona ait her şey karanlığıma tatlı bir aydınlık gibi çöküyordu. Eski ve vefalı dostum karanlığa ihanet etmemi bekleyen bu tatlı aydınlığa hem kızıyor hem de sinsi bir yılan gibi hep yanımda yöremde olmasını istiyordum. Ne eski dostum karanlığı üzme vefasızlığını gösterebilirdim ne de attığım adımların gizlendiği sis perdesini dağıtan bu gizemli ışığa karşı koyabilirdim. Karanlığı dost edinmiş bir adam olduğumdan beri, ölümün gözlerinin içine dik dik bakar, yanından fütursuzca geçer giderdim. Ne gittiğim sisli yolların hesabını verir ne de mağrurluğumdan vazgeçerdim. Alem, tebaasına uymuş keyfederken ben kederimin kahyası idim. Fötrümü başıma geçirdim mi dünyaları fethederdim.

Yine böyle insanı mahveden enfes bir çürüyüşün ortasında bitmeyen çilemi çektiğim günlerden bir gün onu gördüm tekrar. Ya da lanet olsun ki yolumu oraya düşürdüm bile bile. Eskiden ne gittiğim yolların varacağı güzergâhları bilirdim ne de hiçliğe karışmaktan şikayet ederdim. Çooook, çok, çok eski zamanlardan kalmış; hayal meyal anımsayabildiğim o harika duygulardan bir demet uzattı bana. Karanlık ve yalnızlıkla yarenlik ettiğim şimdilerde çoktan unutmuş bulunduğum çocukluğumun masum sevincinin, heyecanının masalsı esintilerini de yanında getirmişti. Yüz yıllardır nefretimden beslenen ve onun heybeti sayesinde sırtı yere gelmeyen ben şimdi ne oluyordu da böylesi utanç verici, çocuksu duygulara yenik düşüyordum? Ya bir gören olursa ne derdi? Gerçi öyle ya, görecek kim vardı ki, iki eski dostum karanlık ve yalnızlıktan başka?

Döndü peri mor ışıklar saçan yüzünü benden yana. “Sen hayal kurmaktan onları yaşamaya fırsat bulamadın,” dedi.

“Konforlu bir köle değilim, çilekeş bir özgür ruh olmak için geldim,” dedim. “Riyakârlığım cahillerin hoşgörüsüzlüğü yüzündendir.”

Usulca sokuldu, “Büyümek nedir?” diye sordu.

“Anlamsızlığı fark etmenin yaşattığı hüznü inkar etmek için sahte mutluluklara bürünmektir,” dedim.

Döndü peri gerisin geri. Sevemedi bu diyarları.