Feyyaz

Çapkın, şeytan tüylü ya da zampara değildi Feyyaz. Kendisinin de bilmediği bir hastalığı vardı…

Taş çatlasa otuz beşindeydi. Yeşil gözleri başkalarına göre doğanın bütün canlılığı demekse de bana göre bir gölün görünmeyen dipsizliği kadar güvensizlik demekti. Bir adım atsan sanki ayağına bir şey batacak ya da vahşi bir su canlısı canını yakacaktı. Görünmeyenin uyandırdığı korku hissi, onunla karşılaştığımda gözlerimi kaçırmama sebep oluyordu. Gerçi onun da bana baktığı yoktu ya, neyse… İkimiz de razıydık bu duruma. Yaşıtlarının kafası ay gibi güneşi yansıtmaya başlamışken, onun gür ve dökülmemekte inatçı saçları ne canlar yakıyordu. Öyle boylu poslu değildi. Ortalama bir Türk erkeği kadardı. Yüzünün ortasında, kadınları için giriştiği dövüşlerden eğrilmiş burnu, bıçak yarası gibi cezbedici bir etki bırakıyordu görenlerde. Çocukken o kadar da kalın olmayan dudakları, belki de sevgililerinin dudakları arasında korlaşmış ve dolgunlaşmıştı.

Feyyaz hiçbir zaman kadınsız kalmamıştı. Bunda, aynı anda idare edebildiği birden fazla kadının etkisi büyüktü tabi. Bütün aldatmaları, kusursuz bir cinayetin plan örgüsüyle aynı paralellikte işliyordu. Civarda ne kadar ankesörlü telefon varsa, hepsinin yerini biliyordu. Her telefon kulübesine bir sevgilisinin adını vermişti ve o isimli kulübede başka isimli bir sevgilisiyle görüşme yapmıyordu. Aldatma ritüellerinde mabetlerine sadıktı. Onun için uzak-yakın, güzel-çirkin, zengin-fakir, yaşlı-genç ayrımı yoktu. Aynı ortamda bulunmamaları kâfiydi. Önüne kim çıksa, bakışıyla kimin kalbinin ritmi az bir şey oynasa, Feyyaz’ın çekimine kapılıyordu. Kadınlar onda ne buluyordu? Bir türlü anlayamıyordum. Sanki dünyanın çekim merkezi Feyyaz’ın kalbindeydi.

* * *

Yaprağın kıpırdamadığı, sıcak mı sıcak bir akşamüstü, mahalleye kara bir haber düştü. Feyyazların evinden feryatlar yükseliyordu. Başta anlam verememişti kimse ama ertesi gün, gün ağardığında anladık Feyyaz’ın öldüğünü. Herkes, yine bir kadın davasıyla tutuştuğu kavgada başına bir şey geldiğini düşünmüştü. Oysa Feyyaz’ın vücudunda tek çizik bile yoktu.

Feyyaz’ın ani ölümü ailesini perişan etmişti. Evin tek çocuğu, ömrünün yarısında ansızın çekip gitmişti. İçtiği rakı dışında kötü bir alışkanlığı yoktu. Kötü çocuk da değildi özünde. Çaldığı kalpler dışında suça bulaşmışlığı yoktu. Ailesi, ölümünü şüpheli bulup otopsi yaptırmaya karar vermişti. Otopsi raporunda ölüm nedeninin kalbindeki deliğe bağlı kalp yetmezliği olduğunu öğrendiğimde, bende de taşlar yerine oturmaya başlamıştı.

O gün kimse havanın sıcak oluşuna aldırmamış, son yolculuğuna uğurlamak için Feyyaz’ı yalnız bırakmamıştı. Bütün mahalleli cenazeye katılmıştı neredeyse ama kalabalığın azımsanamayacak bir kısmını da daha önceden tanımadığımız, bilmediğimiz kadınlar oluşturmuştu. Öyle ya mahallenin çoğu kızını elden geçirmişti çok öncesinde. Ailesine taziye dileklerini ileten türlü yaşta ve türlü tipteki kadınlar, birbirleriyle göz göze geldiklerinde, içinde bulundukları durumun farkına geç de olsa varabilmişler ve daha merasim bitmeden birer ikişer orayı terk etmeye başlamışlardı. Biriyle iken diğer sevgilileriyle yollarının kesişmemesinin ince hesaplarını yapan Feyyaz, kendi cenazesini hesaba katmamıştı. Gerçi kendisi için ayrılmış bölümde kılını kıpırdatmadan yatıyor oluşu, artık bu durumdan hiç de rahatsız olmadığının bir göstergesiydi sanki.

Son kürek, son toprağı attıktan sonra, Feyyaz’ın annesi, defin sırasında kadınların orada bulunamayacağı inancına sahip kalabalığı bir hışımla yararak, oğlunun mezarına sarılmış ve yüreğinde yaktığı ağıtı haykırmıştı etrafa: “Kara bahtlım, kara yazılım, şimdi kara toprağın, şimdi kara toprağın…” Uzaktan izleyen kadınlar hep bir ağızdan sözleşmişçesine, ağıtı duyar duymaz içli içli ağlaşmışlardı. Gözleri yaşaran erkekler başlarını eğerek gözyaşlarını gizleme telaşındaydılar. Herkesin yüreği cız etmişti o gün, benimki hariç.

Herkes genç yaşta yitip giden bir adamın üzüntüsünü yaşıyorken, ben, bir otopsi doktoru edasıyla, onun hastalığı hakkında analizlerimi yapıyordum. Aslında kadınların Feyyaz’da çok da bir şey bulduğu yoktu. Kalbini elime aldığımda anlamıştım ki onun tüm çekiciliğinin, çekim gücünün kaynağı işte kalbindeki bu kara delikti. Feyyaz’ın kalbine dökülen tüm sevgileri yok eden bu delik, onun birini sevmesini, birine bağlanmasını tıbben imkânsız kılmıştı. Sürekli sevgi açlığı hissi yaratmış, önce içine çektiği diğer kalpleri yutmuş, yuttukça büyümüş ve sonunda Feyyaz’ı da almıştı içine. Doktorlar ne derlerse desinler, benim teşhisim buydu.

Ben kim miyim? Ayşe… Nam-ı diğer Kalpsiz Ayşe. Yıllar yıllar önce kalbi sevdiği tarafından çalınmış, sonra da iki çocuğuyla bir başına bırakılmış kadın. Belki o da Feyyaz’la aynı hastalıktan muzdarip başka bir kadına tutuldu, belki başka bir şey. Şimdi ona bir de teşekkür mü edecektim sayesinde Feyyaz’ın çekimine kapılmadım diye? Neyse ne… Yaşandı gitti. Kalp sadece sevmeye yaramıyor bende…