Hayvan Birliği

Arka bahçe oturuyorduk; ben, Yarasa Kâmil, Kurt Hasan, Sırtlan Necmi. Yarasa yine atıldı;

“Var mısınız iddiaya?”

İşte başlıyor. Bu iddialar yüzünden, almadığımız ceza, yemediğimiz dayak, kovulmadığımız mahalle kalmadı ya, dördümüzde ne yapsan vazgeçecek tipler değiliz. Bize iddia dedin mi akan sular durur.

Sırtlan ilk kez düşünceli. “Bilemiyorum yarasa ya, geçen sefer paçayı zor kurtardım. Günlerce nereye saklanacağımı bilemedim. Sizi yarı yolda bırakmayı istemem ama…”

“Bırakma o zaman” diye atıldım. “Hepimiz senin için, öyle miydi? Nasıldı?”

“Lan tilki, yine içine ettin güzelim lafın” dedi Kurt Hasan bilgiç bilgiç. “Birimiz hepimiz, hepimiz birimiz için oğlum o… Üç silahşörler. Aslında dörtler ama yine de üç diye yazmışlar, biri ölüyor muydu ne?”

“Ya şurada bir iddiadan söz ediyorum, dinlemeyecekseniz ben gidiyorum.” Yarasa ayağa fırladı.

Üçümüz birden yarasayı tekrar yerine oturttuk. Küçücük gözlerini kıstı, bizi baştan aşağıya süzdü. Kıpkırmızı dudakları, beyaz yüzü, boncuk siyah gözleriyle karanlıklar prensine benziyordu. Hep giydiği siyah tişört, siyah pantolonu ile birazdan kanatlanıp uçacak gibiydi.

“Bu kez çok daha önemli ve tehlikeli bir iddia teklifim var. Varsanız söylerim, yoksa gidiyorum ona göre.”

Kumar bağımlısı Necmettin abi oyun kâğıdını görünce bir garip titrer, avuçlarını kaşırdı. Onun bu hali mahallenin alay konusuydu. Şimdi biz de onun gibi avuçlarımızı kaşımaya başlamıştık. İddia bizim için kumarların en büyüğüydü.

“Tehlike bizim göbek adımız, hani söyle” diye bağırdım. Yarasa sırtıma bir şaplak indiriverdi.

“İşte bu ya… Yaşa Tilki. Sen var ya sen, tilkilerin kralısın.”

Yarasanın beni övmesi sonucu tüylerim olsa kabaracaktı ama yoktu. Ben de omuzlarımı kulaklarıma doğru çekip bir iki tur attım bizimkilerin etrafında.

Kurt Hasan dayanamadı, fırladı ayağa indiriverdi omuzlarımı. Sonra kolumdan çekip oturttu çimenlerin üzerine.

“Bana bak tilki, bu sefer de kurnazlık yapıp işin ortasında köşeye saklanmak, iş bitince sıvışmak yok ona göre.”

“Ne zaman sıvışmışım Kurt ya, yalan atma, sonuna kadar giderim ben oğlum.”

“Ya gördük! Ben uyarımı yapayım da sen de ayağını denk al.”

Sırtlan ağzına sığmayan dişleriyle ıslık çalar gibi gülmeye başladı.

“Aklıma son iddia geldi de.”

Hep beraber gülmeye başladık. Çimenlere yatıp bir o yana bir bu yana dönüyor, gülmekten gözlerimizden yaş geliyordu.

Yarasa birden toparlandı. Bu kez ayağa kalktı. Biz de kalktık.

“Bakın bu işin içinde para da var. İddiayı kazanan parayı kapar.”

Kurt ellerini ovuşturdu, sırtlan sırıtmaya devam etti, ben de paranın miktarını bilmesem de alacaklarımı düşündüm.

“Para nereden geliyor? Sakata gelmeyelim” dedi kurt. Sakata gelmeyelim lafını esnaf babası söylerdi her büyük alışverişinde. Kurt onun gibi burun deliklerini kocaman açmış, tehlike kokusu duymaya çalışıyordu.

“Yok be oğlum ne sakatı? Tanıdığım var demiştim ya size. Oradan işte. Kazanan yirmiliği kapar.”

Hepimiz birden kulaklarımızı diktik. Paranın adı bile ağzımızı sulandırmıştı. Şimdiye kadar eğlencesine yaptıklarımız birden daha ciddi bir iş haline geldi.

“Var mısınız iddiaya?”

Ben atıldım. “Tabii ki varım.”

Ardımdan kurt parmağını yüzüme doğru sallayarak sessizce beni uyardı ve “ben de varım” dedi.

Hepimiz Sırtlana döndük. Sırtlan bir iki düşündü, başına gelecekleri ve parayı gözünün önüne getirdi sonunda “İyi be, ben de varım” dedi.

Yarasa elini ortaya uzattı. Bir çember oluşturup ellerimizi üst üste koyduk. “Hayvan Birliği” diye bağırdık.

“Öyleyse simdi sıkı durun iddiayı açıklıyorum.” dedi. Kulak kesildik. “Sırtlan silahları getir.” Sırtlan, ağacın koca oyuğunun içine girdi. Bir kutuyla çıktı. Karton kutu yağan yağmurdan neredeyse hamura dönmüştü.

“Altından tut şunu” diye bağırdım. Kendimi anneme benzettim bir an. Ne taşırsam taşıyayım her an dökecek kıracak gibi davranır, peşim sıra beni takip eder, “dikkat et oğlum, altından tut şunu” diye uyarırdı. Sırtlan, bebek taşır gibi kucağında getirdiği kutuyu ortaya koydu. Hepimizin silahları işaretliydi. Benimkini alıp arka cebime soktum. Diğerleri de aynı şeyi yaptı.

“Tamam mısınız? İddiayı açıklıyorum.”

Kulaklarımızı dikip heyecanla beklemeye başladık. Yarasa bu anın zevkini çıkarıyordu.

“İddia şu. Camcı Rüstem dedi ki; iğneci Necla teyzenin sokağa bakan camlarını kıramazsınız, hem de yakalanmadan.”

Hep beraber bağırdık. “İğneci Necla Teyze mi?”

Korktuğumuz başımıza gelmişti. İğneci Necla teyze kimsenin gözünün yaşına bakmaz, yakaladığına o kocaman iğnesini batırıverirdi. Mahalledeki çocuklar arasında kara bela gibiydi. Ne onun zilini çalıp kaçardık, ne de kapıdaki gazetesini, ekmeğini aşırırdık. Bizim için sınırların başladığı yerdi.

“Size dedim iş büyük diye. Rüstem amca; iddiaya girerim siz bunu beceremezsiniz, beni de ispiyonlarsınız dedi. Ona şeref sözü verdim, bizim çete sağlamdır, merak etme dedim. Kimsenin ağzından en ufak bir şey kaçmaz. Ama geçen sefer Sırtlan babasından dayağı yiyince biraz ötmüş duyduğuma göre, sonra da odasından dışarı çıkarmamış Zabıta Halil dedi, gözümün içine baka baka.”

“Öyle olmadı işte,” diye atıldı sırtlan. Gülüyor mu ağlıyor mu belli değildi. “Babam dövecekti ama saklandım yatağın altına. O da söylendi durdu. Mahalleye rezil ediyormuşum onu, manavdan elma aşırmak da ne oluyormuş? Hırsız mı olacakmışım, beni hep siz ayartıyormuşsunuz.”

“Ya, sen yine iyisin. Sapanıma el koydu benim babam ya. Bu yenisini zor yaptım. Kuşlara taş attık diye yemediğim fırça kalmadı.”

“Tamam ya bırakın şu çocuk muhabbetini.” Yarasa şu anda abisine dönüşmüştü. Serhat abi bizden yedi yaş büyüktü ve hepimiz onun gibi olmak istiyorduk. Konuşurken yanımıza gelir “bırakın şu çocuk muhabbetini, hepiniz delikanlı oldunuz, kızlardan konuşalım” derdi. Ağzımızın suyu akarak onun anlattıklarını dinlerdik. Yarasa onun gibi bir eli cebinde, diğer elinin parmaklarıyla saçlarını geriye doğru tarayarak,

“Hepimiz artık dokuz yaşında kocaman adamlar olduk. Rüstem amcaya korkak küçük çocuklar olmadığımızı gösterelim. Yalnız biriniz ağzından bir şey kaçırırsa… “

Başımızı, biz öyle şey yapacak çocuklar değiliz anlamında sağa sola sallarken Kurtla tokuştuk. Acıdan ağlayacaktım ama dişimi sıkıp kafamı sadece ovuşturdum. Kurt daha kalın kafalı olduğu için herhalde, sinek konmuş da onu kovuyormuş gibi hareketler yaptı, hiç umursamadı.

Yarasa yine elini uzattı, elinin üstüne ellerimizi koyduk. “Hayvan Birliği” diye bağırdık. İğneci Necla teyzenin topumuz bahçesine kaçtığında gösterdiği o kocaman iğnesi gözümün önüne geldi. İğne korkumu, yirmi lirayla alacağım boya kalemlerinin heyecanı yendi. Arka cebimdeki sapanımı okşayıp yerden taş toplamaya başladım. İddiayı ben kazanacaktım.