Kategori: Öykü

Kış gelmiş, kıyafetlerini çıkartmıştı ağaçlar. Bütün gün kendi kendine konuşup, sandalyesinde gacur gucur sallanırken zamanın nasıl geçtiğini fark edememişti Kahraman….

Helikopter geniş avluya kusursuz bir şekilde indi. Son model araçlardandı ve kullanılması kolay olduğu kadar inanılmaz bir hareket kabiliyeti vardı….

Yüzmeye çalışmanın anlamsızlığı ile bıraktı bedenini. Sessizlik içinde, cıvadan bir denizde boğuluyordu, sınırı geçmeye çalışan diğerleri gibi. Vücuduna yukardan bakarken…

Sabah saat 9. yataktan kalkıp giyiyor önü kapalı siyah terliklerini. Her sabah olduğu gibi lavaboya gidip soğuk su çalıyor yüzüne….

“Keşke buralara bu adamla gelmeseydik” dedi İbrahim. “Ne yapacağını kestiremiyoruz.” “İyi ama bu adam, toprak işlerinden iyi anlıyor” dedi Mesut….

Yağmurun sesi her şeyi bastırıyordu: eldivenli ellerini ceplerinde ısıtan askerlerin “Daha hızlı!” diye bağırışını, çamurlaşmış ama külçe kadar katı toprağı…

Kadın kadına rakı içmeye çok ihtiyacım vardı. Serap’a gittim. On yıldır tanışıyorduk. Ortaköy’de küçücük bir evi vardı. Bir artı bir….

Papatyaların sarısına damlayan kan, koyu bir turuncu renge dönüştürmüştü bu narin çiçeklerin göbeklerini. Dikkat çekmemek için paltosunun ceplerine tıkıştırıp saklamaya…

Bugün 20 Nisan 1939, Almanya’nın Berlin şehrine uzun bir seyahat sonrası ayak bastım. Gün henüz başlıyor. Güneş amansız bir hastalığa…

Bence insanlar fillerden çok daha tuhaf yaratıklar. Gözlerinin önünde duranı göremiyorlar. Bizimle yaşayan cümle mahlukat, kediler, köpekler, kuşlar böcekler… Hepsi…

Son iki yıldır, Ege’de ailemden kalan bir arazideki taş evde yaşıyorum. Şehrin kargaşasından ve insan kalabalığından uzakta münzevi bir yaşam…

Zaman, tıpkı yüzümü serince yalayan bir esinti gibi yavaş yavaş geçip gidiyordu, arkasında bıraktıklarına bakmadan. Bakışlarımı, zamanın aksine arkasında kum…

Bir zamanlar, engebeli tepelerin arasına kurulmuş küçük bir kasabada Oliver adında küçük bir çocuk yaşarmış. Dünyanın dört bir yanındaki birçok…

Üstü başı çamur ve kan içindeydi genç Kitbuga’nın. Ömründe belki yirmi kış görmemişti. Ama gözlerinde, taş döşeli geniş avluyu yanında…